«Η Ορθοδοξία κατέστρεψε τους ναούς μας», λένε.
Ὁ συγγραφέας, λοιπόν, στὸ τρίτομο ἔργο τοῦ «Ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων νόσου», τόμ. Γ', «Ἡ συρρίκνωση τῆς ἀρχαίας ψυχῆς», (ὁ τρίτος τόμος τοῦ βιβλίου φέρει τὸν ὑπότιτλο «Ἒς ἔδαφος φέρειν»), μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἤδη ἀπὸ τὸν 3ο π. Χ. αἰῶνα ἀρχίζει ἡ καταστροφὴ ἑλληνικῶν πόλεων καὶ ἱερῶν ἀπὸ ἐπιδρομεῖς.
Ἐπικαλούμενος τὸν Κυρ. Σιμόπουλο, γράφει ὄτι πρῶτοι οἱ Αἰτωλοί, τὸν 3ο π.Χ. αἰῶνα, «ἀπογύμνωσαν ἢ κατέστρεψαν τὰ ἱερὰ καὶ τοὺς τόπους λατρείας ποὺ ἀποτελοῦσαν τὸν κυριότερο συνδετικὸ ἱστό, τὸν θρησκευτικὸ δεσμὸ μεταξὺ τῶν κρατουπόλεων...
Το 219 π. Χ. ὁ στρατηγὸς τῆς αἰτωλικῆς Συμπολιτείας Σκόπας, κυριεύει τὸ Δίον τὴν ἱερὴ πόλη τῶν Μακεδόνων καὶ καταστρέφει τὰ πάντα. Γκρεμίζει ὅλα τὰ κτίσματα, πυρπολεῖ καὶ τοὺς χώρους λατρείας. Τα ἴδια καὶ στὸ ἱερό της Δωδώνης ἀπὸ τὸν στρατηγὸ τῶν Αἰτωλῶν Δωρίμαχο. Καταπάτησε κάθε ἱερὸ καὶ ὅσιο γράφει ὁ Πολύβιος».
Στὴν συνέχεια, ὁ Φίλιππος μὲ τοὺς Μακεδόνες του, σὲ ἀντίποινα, «πυρπόλησαν καὶ κατεδάφισαν τὰ ἱερὰ και ανέτρεψαν ἡ κατέστρεψαν 2.000 ἀνδριάντες». Καὶ δὲν περιορίστηκαν μόνο στὴν Αἰτωλία, ἀλλὰ προχώρησαν καὶ στὴν Ἀττική, τὸ 200 π. Χ., όπως ἐξιστορεῖ ὁ Λίβιος, ὅπου «Κατέστρεψαν καὶ τὰ μνημεῖα καὶ ἀνέσκαψαν τοὺς τάφους διασκορπίζοντας τὰ ὀστὰ τῶν νεκρῶν».
Ἀκολουθοῦν οἱ ἐπιδρομὲς τῶν Ρωμαίων, ποὺ κράτησαν δυὸ ὁλόκληρους αἰῶνες καὶ ἔφεραν πράγματι «ἒς ἔδαφος» πόλεις, ναούς, ἱερὰ καὶ ἀγάλματα σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα. Τὸ 194 π. Χ., ὁ Τίτος Φλαμίνιος, μετὰ τὴν νίκη τοῦ κατὰ τοῦ Φιλίππου, «στέλνει καραβιὲς ὁλόκληρες ἀπὸ κλεμμένα μαρμάρινα καὶ χάλκινα ἀγάλματα γιὰ νὰ κοσμήσουν τὸ θρίαμβό του στὴ Ρώμη».
Τὸ 189 π.Χ., «ὁ Μᾶρκος Φούλβιος Νοβιλίορ λεηλατεῖ σύμφωνα μὲ τὴν καταγραφὴ τοῦ Πολύβιου τὴν Ἀμβρακία συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν Ἱερῶν της καὶ στέλνει σὰ λάφυρα στὴ Ρώμη, ἀγάλματα, ἐπιγραφὲς καὶ θησαυρούς». Το 181 π.Χ., «ἡ Σύγκλητος εἶχε ρίξει στὴν πυρὰ τὰ ἔργα τῶν Πυθαγορείων».
Τὸ 87 π.ἅ.χ.χ, «ὁ ἄξεστος Σύλλας, καταστρέφει τὴν Ἀθῆνα ποὺ εἶχε συμπαραταχθεῖ μὲ τὸν Μιθριδάτη, καὶ ἀμέτρητα ἀγάλματα, πίνακες ζωγραφικῆς καὶ θησαυροί, γίνονται ἀντικείμενα λεηλασίας καὶ μεταφέρονται στὴ Ρώμη, συμπεριλαμβανομένης τῆς ὀνομαστῆς βιβλιοθήκης τοῦ Ἀπελλικῶνος καὶ τοῦ περίφημου πίνακα τοῦ Ζεύξιδος... Ο ἴδιος ἅρπαγας στρατοκράτης ἦταν ἐπίσης αὐτὸς που άρπαξε τὸ χρυσελεφάντινο ἄγαλμα τῆς Ἀθηνᾶς τοῦ Ἀλαλκομένειου ἱεροῦ της Βοιωτίας, ἔβαλε χέρι στὰ ἱερά της Ἐπιδαύρου... τῆς Ὀλυμπίας καὶ τῶν Δελφῶν».
Τὸ 55 π.ἅ.χ.χ., «ὁ φοβερὸς Βέρρης... λεηλάτησε τὰ καλλιτεχνήματα καὶ τοὺς θησαυροὺς ὅλης της νότιας Ἑλλάδας, ἔκλεψε τὸ χρυσὸ ἀπὸ τὸν Ναὸ τῆς Ἀθηνᾶς στὴν Ἀθῆνα... ἅρπαξε ἀπὸ τὴν Τένεδο τὸ λατρευτικὸ ἄγαλμα τοῦ τοπικοῦ ἡμίθεου Τέννητος, καταλῄστεψε τὸν πανάρχαιο Ναὸ τῆς Ἥρας στὴ Σάμο, τὸ Ναὸ τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Πέργαμο, λεηλάτησε ὅλα τὰ μνημεῖα τῆς Ἀσπένδου στὴν Παμφυλία».
«Ὁ Αὔγουστος... κλέβει ἀπὸ τὴν Τεγέα καὶ μεταφέρει στὴ Ρώμη τὸ περίφημο ἄγαλμα τῆς Ἀλέας Ἀθηνᾶς... Ὁ Καλιγούλας διάλεγε ἑλληνικὲς προτομές καὶ πρόσταζε νὰ τὶς ἀποκεφαλίζουν καὶ νὰ προσθέσουν σὲ αὐτὲς τὸ δικό του κεφάλι... Ὁ Νέρωνας, κλέφτης ἐπίσης πεντακοσίων χάλκινων γλυπτῶν ἀπὸ τοὺς Δελφούς...».
Συμπερασματικά, ὁ ἐν λόγῳ συγγραφέας μᾶς πληροφορεῖ ὅτι οἱ Ρωμαῖοι «μέσα σὲ λιγώτερο ἀπὸ δυὸ αἰῶνες τὴ μετέτρεψαν (τὴν Ἑλλάδα) σὲ ἐρειπωμένη ἐπαρχία τους, σὲ μιὰ χώρα ὅπου "οἱ λίθοι μόνον" θύμιζαν "τὴ σεμνότητα καὶ τὸ μέγεθος τῆς Ἑλλάδος" (Δίων Χρυσόστομος)».
Καὶ καταλήγει: «ὁ Παυσανίας (σσ. 2ος μ. Χ. αἵ.) οὐσιαστικὰ θὰ δεῖ καὶ θὰ περιγράψει μία χώρα ἐρειπωμένη καὶ ὀλιγάνθρωπη, τῆς ὁποίας ἀρκετὲς πόλεις εἶναι ἤδη ἔρημες, τὰ δὲ ἱερὰ εἴναι κατα πλειοψηφία χορταριασμένα καὶ μὲ γκρεμισμένες τὶς στέγες...
Ο Ρωμαῖος ποιητὴς Γιουβενάλλης... θὰ γράψει ἐπίσης καὶ τὰ ἑξῆς:... Σήμερα δὲν μπορεῖς νὰ ἁρπάξεις ἀπὸ αὐτούς, ὅταν πατήσεις τὸ φτωχό τους τόπο, τίποτε ἄλλο ἀπὸ μερικὰ βόδια καὶ φοράδες, τοὺς ἐφέστιους Θεοὺς ἀπὸ τὸ σπιτικό τους καὶ κανένα περίεργο ἄγαλμα, ἂν ἔχει μείνει κανένα στὰ ἱερά τους...»1.
Παρόμοιες «ὁμολογίες» συναντᾶμε καὶ σὲ ἄλλα περιοδικά. Επιλεκτικά μεταφέρουμε ἐδῶ δυὸ ἀκόμη ἀντιπροσωπευτικὰ κείμενα ποὺ προέρχονται ἀπὸ περιοδικά του «νεοεθνικοῦ» νεοπολυθεϊστικοῦ «χώρου»:
«Οἱ πληροφορίες ποὺ παραδίδουν ὁ Παυσανίας, ὁ Στράβων καὶ ὁ Πολύβιος γιὰ τὶς ἐκτεταμένες ἐπιχειρήσεις ἁρπαγῆς ἑλληνικῶν ἔργων τέχνης ἐντυπωσιάζουν, ὅσον ἀφορᾶ στοὺς ἀριθμοὺς καὶ τὴν ἀξία τῶν μνημείων, ποὺ μεταφέρθηκαν στὴ Ρώμη.
Πεντακόσια ἀγάλματα ἀπὸ τοὺς Δελφούς, τρεῖς χιλιάδες ἀπὸ τὴ Ρόδο καὶ ἑκατοντάδες γλυπτὰ καὶ ἔργα ζωγραφικῆς ἀπὸ τὴν Κόρινθο ἔγιναν λεία κατακτητῶν. Ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει μέχρι τὴν ἐπικράτηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐπίσημης θρησκείας τοῦ Βυζαντίου, ἔγινε στόχος γιὰ καταστροφὴ ἀπὸ τὸ νέο μισελληνικὸ καθεστώς, μὲ τὴν ἀνοχὴ καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ ὁποίου «ἁλώνιζαν» ὀρδὲς βαρβάρων καὶ λαφυραγωγοῦσαν, ὅ,τι εὕρισκαν στὸ δρόμο τους.
Ἐκτὸς ἀπ' αὐτοὺς ὅμως καὶ οἱ χριστιανοὶ τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου δὲν ἦταν ἄμοιροι μιαρῶν πράξεων. Ὄχι μόνον κατέστρεφαν κτήρια καὶ ἀκρωτηρίαζαν ἀγάλματα, ἀλλὰ πωλοῦσαν "δι' ὀλίγα τάλλαρα" τὰ τεμάχιά τους σὲ ξένους ἐπισκέπτες».
Τὰ ἴδια ἐπαναλαμβάνει καὶ ἄλλο περιοδικὸ τοῦ «χώρου»: «Ἡ λεηλασία τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ προσλαμβάνει δραματικὲς διαστάσεις ἐπὶ Νέρωνος, ὁ ὁποῖος "Πεντακόσιας θεῶν τὲ ἀναμὶξ ἀφείλετο καὶ ἀνθρώπων εἰκόνας χαλκάς" (Παυσανίας, Φωκικὰ 71).
Μεταξὺ τῶν κλοπιμαίων ἤσαν καὶ ἡ πασίγνωστη Κόρη τοῦ Anzio, ἡ Κασσάνδρα, ὁ ἔρως τοῦ Πραξιτέλους, ὁ θνήσκων Γαλάτης, ὁ ὁ Ἀπόλλων τοῦ Σκόπα, ἡ «εὔκνημα» Ἀμαζόνα τοῦ Στρογγυλίωνος καὶ ἕνα μικρὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀλεξάνδρου, τὸ ὁποῖο εἶχε ἐπιχρύσωση...
Οἱ αὐτοκράτορες καὶ οἱ πλούσιοι Ρωμαῖοι, ἀφοῦ πρῶτα ἔσβηναν τὰ ἐπιγράμματα ἀπὸ τὶς βάσεις τῶν ἀγαλμάτων, ἔκοβαν τὰ κεφάλια καὶ στὴ θέση τοὺς ἔβαζαν τὸ μαρμάρινο ὁμοίωμα τοῦ δικοῦ τους κεφαλιοῦ».
Ἃς σημειωθεῖ, ὅτι ἡ μαρτυρία τοῦ Παυσανία πρέπει νὰ θεωρηθεῖ ὡς ἰδιαιτέρως βαρύνουσα, ἀφοῦ τὸ ἔργο τοῦ «Περιήγησις τῆς Ἑλλάδος», ἔχει γραφεῖ μεταξὺ τῶν ἐτῶν 160 καὶ 180 μ. Χ.
Δηλαδή, οἱ Ρωμαῖοι δὲν κατέστρεψαν τοὺς ἀρχαίους ναοὺς ἀφήνοντας «μόνον τοὺς λίθους»; Οἱ ρωμαῖοι αὐτοκράτορες δὲν ἀποκεφάλιζαν τὰ ἀγάλματα γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουν τὶς κεφαλές τους μὲ τὰ ὁμοιώματα τῶν δικῶν τους «ἄμυαλων» κεφαλῶν; Δὲν ἔκαψαν βιβλία καὶ βιβλιοθήκες 20, δὲν ἔφεραν «ἒς ἔδαφος» τὰ ἀριστουργήματα τῆς ἑλληνικῆς τέχνης, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν τὸ ἴδιο τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό; Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκαναν μόνον οἱ Βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες καὶ οἱ χριστιανοί; Ἂν εἶναι δυνατὸν αὐτὸ νὰ λέγεται ἱστορία καὶ ἀντικειμενικότητα!
«Τὸ μαντεῖο τῆς Δωδώνης εἶχε σταματήσει πρὸ πολλοῦ νὰ λειτουργεῖ καὶ ἦταν ἐρείπια, μᾶς πληροφορεῖ ὁ Στράβων στὰ Γεωγραφικά του, τὰ ὁποία εἶχαν ἤδη ὁλοκληρωθεῖ περίπου τὸ 7 π.Χ. Ὁ Στράβων, ἐπισημαίνει μάλιστα ὅτι ὄχι μόνο τὸ μαντεῖο τῆς Δωδώνης, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα μαντεῖα τῆς Ἑλλάδος εἶχαν οὐσιαστικὰ σβήσει στὰ χρόνια του».
Σὲ ἐπιστολὴ του πρὸς τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁ ἀρχαιολόγος Ἄγγ. Χωρέμης γράφει: «Αὐτὸ ποὺ πράγματι ἔγινε εἶναι καταστροφὲς καὶ ἀκρότητες σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο, ἀπὸ φανατικοὺς ἐκκλησιαστικοὺς καὶ πολιτικοὺς παράγοντες, κυρίως ἐναντίον ἀγαλμάτων ἀρχαίων θεοτήτων μὲ συνηθέστερο τὸ φαινόμενο τῆς ρινοκοπῆς καὶ καταστροφῆς τῶν προσώπων.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἐξαγρίωναν τὸν ὄχλο, πρᾶγμα ὄχι δύσκολο, ἂν σκεφτοῦμε ὅτι μόλις 75-80 χρόνια χώριζαν τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς διωγμοὺς τῶν Διοκλητιανοὺ καὶ Γαλερίου (+311) καὶ 55-60 χρόνια ἀπὸ τὸν "ἠπιότερο" διωγμὸ τὸν Λικινίου (310-324), τὸν ἐξαγριωμένο αὐτὸν ὄχλο τὸν ἐξαπέλυαν νὰ κάψει καὶ νὰ καταστρέψει ὀ,τιδήποτε "ἐθνικό" εὕρισκε μπροστά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου