Οι ρίζες του σιωνιστικού φονταμενταλισμού

Άρδην τ. 71

Μια οργάνωση της κοινωνίας που θα καταργούσε τις προϋποθέσεις του εμπορίου, και κατά συνέπεια τη δυνατότητα του εμπορίου, θα έκανε αδύνατη την ύπαρξη του Eβραίου. Η θρησκευτική του συνείδηση θα διαλυόταν σαν άψυχος καπνός μέσα στον πραγματικό ζωογόνο αέρα της κοινωνίας.

 

Από την άλλη μεριά, όταν ο Eβραίος αναγνωρίζει ως ανίσχυρη αυτή την πρακτική του ουσία κι εργάζεται για την εξάλειψή της, τότε βγαίνει έξω από το πλαίσιο της μέχρι τώρα εξέλιξής του προς την καθαρά ανθρώπινη χειραφέτηση, και στρέφεται ενάντια στην ακραία πρακτική έκφραση της ανθρώπινης αυτοαλλοτρίωσης…

 

 

Έτσι, ανακαλύπτουμε στον ιουδαϊσμό ένα καθολικό σύγχρονο αντικοινωνικό στοιχείο, που, διαμέσου της ιστορικής εξέλιξης, όπου οι Eβραίοι συνείργησαν με ζήλο προς αυτή την κακή κατεύθυνση, έφτασε ως το τωρινό του ύψος, σ’ ένα ύψος που πρέπει κατ’ ανάγκην να διαλυθεί.

 

Καρλ Μαρξ, Το ΕβραΪκό Ζήτημα

 

 

Όταν ο Μαρξ στα 1843 έγραφε Το Εβραϊκό Ζήτημα, και πρότεινε ως λύση του την κατάργηση της ίδιας της κοινωνίας που δημιουργεί τον «Eβραίο», δηλαδή την κατάργηση της εμπορευματικής κοινωνίας, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι, 165 χρόνια μετά, το ίδιο ζήτημα θα συνέχιζε να βρίσκεται στην καρδιά των προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου: 

 

Πράγματι, από την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία μέχρι τον επεκτατισμό στην Παλαιστίνη και τις απειλές για πυρηνικό ολοκαύτωμα στο Ιράν, το «εβραϊκό ζήτημα» παραμένει εξ ίσου, αν όχι και περισσότερο, παρόν, τόσο με την έννοια που του έδινε ο Μαρξ, ως έκφραση του Κεφαλαίου και της εμπορευματικής κοινωνίας, όσο και με τη γεωπολιτική και ιδεολογική του σημασία, ως το ζητημα που έχει προξενήσει έναν χωρίς προηγούμενο πόλεμο των πολιτισμών, ιδιαίτερα μεταξύ του Ισλάμ και των «θρησκειών της Βίβλου», δηλαδή του Ιουδαϊσμού και του δυτικού Xριστιανισμού.

 

 

Και αν στην εποχή του ο Μαρξ μπορούσε να καλεί τους πρώην ομοθρήσκους του –μια και η οικογένειά του είχε «απελευθερωθεί» από τον εβραϊσμό της με τον προσηλυτισμό της στον προτεσταντισμό– να «σκοτώσουν» τον Εβραίο μέσα τους, ώστε να απελευθερωθούν από τα δεσμά της ιδεολογίας του, σήμερα κανείς δεν θα τολμούσε να προβεί σε ένα ανάλογο διάβημα. 

 

Διότι, με αφορμή το γεγονός ότι ο Χίτλερ, αντί να εξοντώσει την εμπορευματική κοινωνία, επιχείρησε, αντίθετα, να σκοτώσει κυριολεκτικά τους ίδιους τους Εβραίους, έχει επιβληθεί μια χωρίς προηγούμενο ιδεολογική τρομοκρατία, που ουσιαστικά απαγορεύει την οποιαδήποτε συζήτηση του σύγχρονου «εβραϊκού ζητήματος» χωρίς να εκτοξευθεί αυτόματα η κατηγορία του «αντισημιτισμού» και του ρατσισμού, που συχνά συνοδεύεται και από μέτρα ακαδημαϊκού αποκλεισμού ή και ποινικού κολασμού των τολμητιών. 

 

Έτσι, ακόμα και εκείνοι οι θαρραλέοι Εβραίοι που τολμούν στη Δύση να διαμαρτύρονται αντιμετωπίζουν πληθώρα διώξεων. Ο Νόρμαν Φίνκελστάϊν, ο συγγραφέας της Βιομηχανίας του ολοκαυτώματος, διώκεται απηνώς από όλα τα αμερικανικά πανεπιστήμια, παρότι κατάγεται από διασωθέντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης ο «θεσσαλονικιός» Γαλλοεβραίος Εντγκάρ Μορέν οδηγήθηκε πρόσφατα σε γαλλικό δικαστήριο με την κατηγορία του «αντισημιτισμού», ενώ ο Νόαμ Τσόμσκυ παραμένει σχεδόν ο μόνος που διατηρεί το δικαίωμα να μιλάει ανοικτά στις ΗΠΑ, με τίμημα βέβαια έναν καθημερινό οχετό συκοφαντίας.

Παραδόξως, από πρώτη άποψη, μέχρι πρόσφατα, σχεδόν μόνο στο Ισραήλ ήταν δυνατό να καταγγέλλεται ανοικτά ο σιωνισμός και η ρατσιστική υφή του. 

 

Από το Ισραήλ ήταν δυνατόν να ακούγονται οι θαρραλέες φωνές του Ισραήλ Σαχάκ, του Ισραήλ Σαμίρ, των «νέων ιστορικών» και του Ίλαν Πάπε, του Μάικλ Βαρσάφσκι, κ.ά., για να μη μιλήσουμε για το ανυπέρβλητο θάρρος του Μορντεχάϊ Βανούνου, που κλείστηκε για 18 χρόνια (από τα οποία 12 στην απομόνωση!) στη φυλακή, επειδή «αποκάλυψε» στον Τύπο ένα κοινό μυστικό, την κατοχή πυρηνικών όπλων από το Ισραήλ. 

 

Ο Ισραήλ Σαχάκ, που μεγάλωσε μέσα στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Ισραήλ Σαμίρ, που πολέμησε εναντίον των Αράβων στα κομάντο του ισραηλινού στρατού, δεν ήταν δυνατόν να φιμωθούν διά μιάς και ολοκληρωτικά ως αντισημίτες!

 

 

Ωστόσο, είναι γνωστό πως μια κοινωνία που καταπιέζει και εκμεταλλεύεται συστηματικά ξένους λαούς και πληθυσμούς δεν μπορεί να παραμείνει η ίδια δημοκρατική. Σταδιακώς, η ισραηλινή κοινωνία άρχισε να μεταβάλλεται σε μια κλειστή και αντιδημοκρατική κοινωνία, οι παλιές σοσιαλιστικές παραδόσεις παραχώρησαν τη θέση τους στους Εβραίους φονταμενταλιστές και η ανοικτά ρατσιστική ισραηλινή Δεξιά κυριάρχησε στο εσωτερικό της ισραηλινής κοινωνίας.

 

 Πραγματοποιήθηκε δηλαδή και στο Ισραήλ η ίδια μετάβαση που παρατηρήθηκε και στο σύνολο της Δύσης. Οι Εβραίοι, ενώ ήταν παραδοσιακά τοποθετημένοι στα «αριστερά» του πολιτικού και κοινωνικού φάσματος, προσπαθώντας να υπερασπιστούν με όλα τα μέσα την κατάκτηση και τον εξανδραποδισμό ενός ξένου λαού, μεταβλήθηκαν σταδιακά στους κυριότερους συμμάχους των Αμερικανών νεοσυντηρητικών και της χριστιανικής φονταμενταλιστικής Δεξιάς των ΗΠΑ.

 

Έτσι, ολοκληρώθηκε, ως να ήθελε να επιβεβαιώσει τη μαρξική απόφανση, η στροφή των Εβραίων –στην πλειοψηφία τους– από διωκόμενους σε διώκτες, από θύματα σε θύτες, από συμμάχους της «Αριστεράς» στους κατ’ εξοχήν υπερασπιστές της Νέας Τάξης, είτε εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται αριστεροί είτε δεξιοί. 

 

Αυτή η στροφή επισφραγίζει την επικράτηση της σιωνιστικής ιδεολογίας στο εσωτερικό του εβραϊσμού και αποκόπτει την εβραϊκή παράδοση από τις μεγάλες ουμανιστικές και επαναστατικές παραδόσεις της του 19ου και του 20ού αιώνα. 

 

Διότι, αν στον 19ο αιώνα η εβραϊκότητα είχε ταυτιστεί με τον Ρότσιλντ, υπήρχαν παράλληλα και ο Μάρξ ή ο Χάϊνε για να εκπροσωπούν μια άλλη εκδοχή της εβραϊκότητας, ενώ στον 20ό αιώνα, δίπλα στον Μπεν Γκουριόν ή τον Μπέγκιν, την εβραϊκή ταυτότητα θα διεκδικούν ο Φρόϋντ και ο Τρότσκυ, ο Λούκατς και ο Αϊνστάϊν.

 

Σήμερα στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου επικρατεί μια εκκωφαντική σιωπή σε ό,τι αφορά αυτή τη μετάλλαξη, –μια σιωπή την οποία απλώς διαπερνούν οι λίγες θαρραλέες φωνές των Εβραίων που διεκδικούν τη δημοκρατική παράδοση του εβραϊσμού τον 19ο και τον 20ό αιώνα.

Αυτή η μετάλλαξη είναι προφανώς ιδιαίτερα οδυνηρή για τους ίδιους τους δημοκρατικούς Εβραίους που εξακολουθούν να αντιστέκονται σε αυτήν. Παράλληλα, είναι απολύτως κατανοητή απ’ όλους τους προερχόμενους από την Αριστερά που βιώσαν εξ ίσου τη μεταβολή ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς από δύναμη αντίστασης στην εγγενή παγκοσμιοποιητική δυναμική του κεφαλαίου, στον κατ’ εξοχήν υπερασπιστή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. 

 

Όταν μάλιστα πολύ συχνά πρωτοπόροι σε αυτή τη διαδικασία υπήρξαν οι αριστεροί Εβραίοι, κάτι που, για ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες ή τις ΗΠΑ, ήταν κάποτε σχεδόν ταυτόσημο στους κύκλους της διανόησης. (Γι’ αυτό εξ’ άλλου ο Χίτλερ, από την πλευρά του, ταύτιζε την Αριστερά με τους Εβραίους.)

 

Η γενική ερμηνεία αυτής της διττής και παράλληλης μετάλλαξης έχει συχνά επιχειρηθεί από τις στήλες αυτού του περιοδικού και έχει επισημανθεί η διαδικασία ένταξης των διανοούμενων ελίτ, στις οποίες κατ’ εξοχήν κυριαρχεί η Αριστερά και οι Εβραίοι, στους σύγχρονους μηχανισμούς του κεφαλαίου, και η μεταβολή τους σε αποφασιστικό παράγοντα της ισορροπίας του συστήματος της Νέας τάξης: 

 

Διότι η μετάβαση προς τις κοινωνίες της πληροφορίας, των υπηρεσιών και της ψυχαγωγίας, αναβαθμίζει τον ρόλο των διανοουμένων ως τάξης σε τομείς όπως η εκπαίδευση –που γενικεύεται– τα ΜΜΕ, οι βιομηχανίες της διασκέδασης κ.λπ. 

 

Με άλλα λόγια, η λεγόμενη «προδοσία» των διανοουμένων, αδιαμφισβήτητη τις τελευταίες δεκαετίες, βρίσκεται πίσω και από αυτή την ανατροπή. Και, όπως έχουμε εξηγήσει πολλές φορές, η Αριστερά και ο εβραϊσμός, με τη διεθνιστική και υπερεθνική τους αντίληψη, ήταν καλύτερα προετοιμασμένες από την παραδοσιακά εθνοκεντρική Δεξιά για τη νέα φάση της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου. 

 

Ακριβώς γι’ αυτό οι καλύτεροι υπηρέτες των δεξιών –συνήθως– αφεντικών της εποχής της παγκοσμιοποίησης είναι οι αριστεροί διανοούμενοι, τους οποίους η διεθνιστική παράδοση είχε προετοιμάσει για έναν τέτοιο ρόλο1!

 

Ωστόσο, στο παρόν τεύχος του Άρδην δεν μένουμε απλώς σε αυτές τις διαπιστώσεις, αλλά επιχειρούμε να προωθήσουμε ένα βήμα πιο πέρα τον προβληματισμό και την έρευνα, την ανίχνευση των θρησκευτικών βάσεων του σιωνιστικού φονταμενταλισμού: πώς δηλαδή ο σιωνισμός χρησιμοποιεί τη θρησκεία και την ιστορία, διαστρέφοντάς τες, ως βάση του σύγχρονου και δήθεν κοσμικού-δημοκρατικού κράτους του Ισραήλ.

 

Το επιχείρημα που κατά κόρον χρησιμοποιούν οι φιλοσιωνιστές και εκσυγχρονιστές διανοούμενοι στην Ελλάδα, περί «ορθόδοξου φονταμενταλισμού», βρίσκει την πλήρη εφαρμογή του στο Ισραήλ, όπου η θρησκεία αποτελεί τη μόνη και αποκλειστική βάση για την οικοδόμηση του κράτους και την ιστορική αφήγηση. 

 

Τα κείμενα των Εβραίων –και δη Ισραηλινών– διανοουμένων τα οποία παραθέτουμε καταδεικνύουν τη μυθική και μυθοποιητική χρήση της θρησκείας και της ιστορίας –που στην εβραϊκή παράδοση ταυτίζονται– για την οικοδόμηση της σύγχρονης ισραηλινής ταυτότητας, καθώς και τον ολοκληρωτικό-φονταμενταλιστικό χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους.

 

Ο καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο των Ιεροσολύμων Σλόμο Ζάντ, σε σύνοψη του υπό κυκλοφορία βιβλίου του, Πώς επινοήθηκε ο εβραϊκός λαός–ως λαός με δήθεν αδιάσπαστη συνέχεια–, καταδεικνύει πως στην πραγματικότητα οι νότιοι σεφαρδίτες προέρχονται κατά πλειοψηφία από τους Βερβέρους της Β. Αφρικής και οι βόρειοι Ασκενάζι από τους Χαζάρους της Ν. Ρωσίας. 

 

Ο Ισραήλ Σαχάκ, που μεγάλωσε σε γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθηγητής της Οργανικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο των Ιεροσολύμων και πρόεδρος της «Λίγκας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ισρα­ήλ», στο βιβλίο του Εβραϊκή Ιστορία Εβραϊκή Θρησκεία, όχι μόνον υποβάλει σε μια ανελέητη και αποκαλυπτική κριτική τις θρησκευτικές ρίζες του σιωνιστικού επεκτατισμού, με μια αναδρομή σε όλη την ιστορία των Εβραίων, αλλά και αποδεικνύει τον φονταμενταλιστικό, αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του σημερινού κράτους του Ισραήλ. 

 

Ο ιστορικός Ντάνιελ Μπρέχερ, που δίδαξε στα Πανεπιστήμια της Χάιφα και των Ιεροσολύμων, στο βιβλίο του, Ξένος στη Σιών, παρουσιάζει τον εξανδραποδισμό των Παλαιστίνιων από τους Εβραίους εποίκους.

 

Τέλος, το αφιέρωμα περιλαμβάνει ένα κείμενο του, Εντουαρντ Σαΐντ για τον Ισραήλ Σαχάκ και τη δράση του και το κεφάλαιο «Η εξάντληση της προφητείας» από το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Η θεμελιώδης παρέκκλιση.

 

 https://ardin-rixi.gr7

 

Theologos Vasileiadis