Ιερα εξεταση: ανθρωποθυσιες στο ονομα του θεου

Ιερα εξεταση: ανθρωποθυσιες στο ονομα του θεου

Ιερά Εξέταση είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται στην εκδίκαση από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υποθέσεων που αφορούσαν ομάδες ή μεμονωμένα άτομα τα οποία βαρύνονταν με την κατηγορία της αίρεσης. Ο όρος μπορεί να αναφέρεται σε Ρωμαιοκαθολικό εκκλησιαστικό δικαστήριο και στη δίκη συγκεκριμένων ατόμων με την κατηγορία της αίρεσης. Ο θεσμός αυτός είναι πολύ γνωστός λόγω του τρόπου διενέργειας των ανακρίσεων βάσει των οποίων συγκεντρώνονταν στοιχεία για τις δίκες ή ομολογίες, με απάνθρωπα βασανιστήρια.

Μεσαιωνική

 
Μεσαιωνική Ιερά Εξέταση είναι όρος που χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς για να περιγράψει διάφορες δικαστικές «Εξετάσεις» ή ανακρίσεις που ξεκίνησαν γύρω στο 1184, περιλαμβανομένης της Επισκοπικής Εξέτασης (1184-1230) και αργότερα της Παπικής Εξέτασης (1230

Ισπανική

 
Η Ισπανική Ιερά Εξέταση συγκροτήθηκε από τον Βασιλιά Φερδινάνδο Β’ της Αραγωνίας και τη Βασίλισσα Ισαβέλλα της Καστίλης το 1478, με την έγκριση του Πάπα Σίξτου του Τέταρτου. Στόχευε κυρίως τους εκχριστιανισμένους Εβραίους και Μουσουλμάνους και αργότερα τους Προτεστάντες.

Πορτογαλική

 
Η Πορτογαλική Ιερά Εξέταση ιδρύθηκε στην Πορτογαλία το 1536 από τον Βασιλιά της Πορτογαλίας, Ζοάο ΙΙΙ, ως πορτογαλικό ανάλογο της πιο γνωστής Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης.

Ρωμαϊκή

 
Το 1542 ο Πάπας Παύλος Γ’ ίδρυσε μια μόνιμη σύνοδο, στελεχωμένη με καρδινάλιους και άλλους αξιωματούχους, καθήκον της οποίας ήταν η διατήρηση και υποστήριξη της ακεραιότητας της πίστης, αλλά και η εξέταση ψευδών δογμάτων. Η πιο διάσημη υπόθεση που δικάστηκε ήταν αυτή του Γαλιλαίου Γαλιλέι, το 1633.

Η γέννηση της Ιεράς Εξέτασης

 
Οι απαρχές του ιστορικού φαινομένου τής Ιεράς Εξετάσεως (Inquisitio sacra) εντοπίζονται από 12ο αιώνα, όταν άρχισαν να πληθαίνουν οι περιπτώσεις αμφισβήτησης, τόσο από μεμονωμένα άτομα όσο και από ομάδες, του επίσημου δόγματος της Εκκλησίας στη Δύση. 

 

Ακριβέστερα, το έτος γέννησης της Ιεράς Εξετάσεως εντοπίζεται στα 1184, όταν ο πάπας Λούκιος Β΄ εκδίδει εγκύκλιο, με την οποία επιφορτίζονται οι επίσκοποι να αναθέτουν σε έμπιστους ανθρώπους του ποιμνίου τους την αποστολή να ανακαλύπτουν «αιρετικούς» στις τάξεις του ποιμνίου τους και να τους προσάγουν στα εκκλησιαστικά δικαστήρια. Η αποστολή αυτή θα ανατεθεί αργότερα (το 1227) από τον πάπα Γρηγόριο Θ΄ στα μέλη των μοναχικών ταγμάτων των φραγκισκανών, αλλά ιδιαίτερα, των δομινικανών. 

 

Από το 1252 εισάγεται επίσημα (με παπική βούλα του Ιννοκεντίου Δ΄) η μέθοδος της σωματικής βασάνου από τον ιεροεξεταστή inquisitor για την απόσπαση ομολογίας από τον κατηγορούμενο. Πολύ σύντομα ο κύκλος την υπόπτων θα διευρυνθεί και θα περιλάβει και πρόσωπα που θεωρούνται μάγοι και μάγισσες. Έτσι η πρώτη καταδίκη για μαγεία θα απαγγελθεί το 1264. 

 

Σύμφωνα με υπολογισμούς, ο αριθμός των προσώπων που καταδικάστηκαν, σε όλο το διάστημα από το 15ο ως το 18ο αιώνα, στον δια πυράς θάνατο σαν μάγοι (κυρίως γυναίκες) ανέρχεται στις 50 έως 80 χιλιάδες. Μια ιδιαίτερη έξαρση του φαινομένου παρατηρείται στην Ισπανία κατά τους 15ο και 16ο αιώνες, όπου ή Ιερά Εξέτασις, ως κρατικός θεσμός, υπηρέτησε κυρίως τις σκοπιμότητες της κοσμικής εξουσίας.

Η Ιεραρχική «πυραμίδα» της Ιεράς Εξέτασης, ξεκινούσε από 2 ισόβαθμους Ανώτατους Ιεροεξεταστές, που έδιναν αναφορά κι έπαιρναν διαταγές κατ’ ευθείαν στον και από τον Πάπα. Αυτοί με την σειρά τους, μετέφεραν την διαταγή στους υπόλογούς τους Ιεροεξεταστές, οι οποίοι αποτελούσαν ένα σώμα που απαρτιζόταν όχι μονάχα από κληρικούς, μα κι από αξιωματικούς και από συμβούλους.

 

Οι Ιεροεξεταστές μπορούσαν να αφορίσουν έως και Πρίγκιπες, κάτι που τους έδινε κύρος και δύναμη. Η φήμη τους, από τις αρχές ακόμα της ίδρυσης της Ιεράς Εξέτασης, εξαπλώθηκε ταχύτατα, μα οι γνώμες διέφεραν ακραία: μερικοί Ιεροεξεταστές φημίζονταν για τις δίκαιες αποφάσεις τους και το έλεός τους, ενώ άλλοι έσπερναν τον τρόμο λόγω της σκληρότητά τους 

 

Πολύ γρήγορα η Ιερά Εξέταση επεκτάθηκε σε βίαιες μεθόδους προσηλυτισμού και εκδίκασης. Η αρχική καθοδήγηση για διδασκαλία, εφαρμόστηκε για ελάχιστο χρονικό διάστημα. Από το 1252 και μετά, έχοντας πλέον και επίσημα την έγκριση για χρήση βασανιστηρίων από τον Ινοκέντιο Δ’, η δράση της τέθηκε εκτός ελέγχου και πλέον εκδικάζονταν όχι μονάχα αιρετικοί, αλλά και αλλόθρησκοι και «βλάσφημοι» και «μάγισσες» ακόμα και άνθρωποι της επιστήμης.

 

Η πλέον γνωστή για την σκληρότητά της, ήταν η Ισπανική Ιερά Εξέταση, που ιδρύθηκε ως ανεξάρτητη από την Ρωμαϊκή Ιερά Εξέταση, το 1478 από τον βασιλιά Φερδινάρδο Ε’ και την βασίλισσα Ισαβέλλα Α’, με παπική άδεια.

Η ισπανική Ιερά Εξέταση

 

Όλοι σχεδόν οι μεσαιωνικοί χριστιανοί εξαιτίας της διδασκαλίας των από της παιδικής ηλικίας και του περιβάλλοντος, πίστευαν ότι η Βίβλος είχε υπαγορευθεί λέξη προς λέξη υπό του Θεού και ότι ο Υιός του Θεού είχε απ’ ευθείας ιδρύσει την Εκκλησία. Μ’ αυτή την βάση, φαίνεται ως συνέπεια, ότι ο Θεός επιθυμεί να γίνουν όλοι οι εθνικοί χριστιανοί και ότι η ύπαρξη μη χριστιανικών πολύ περισσότερο αντιχριστιανικών θρησκειών, πρέπει να είναι βαριά ύβρις προς τον Θεό. 

 

Πιθανόν η Ισαβέλλα, η οποία ζούσε μέσα στην ατμόσφαιρα των θεολόγων, να συμφωνούσε με αυτές τις απόψεις. Ο Φερδινάνδος, ο οποίος ήταν άνθρωπος του κόσμου, πιθανόν να αμφέβαλλε για μερικές εξ αυτών. Αλλά ήταν προφανώς πεπεισμένος, ότι η ομοιομορφία της θρησκευτικής πίστεως θα συνέβαλλε ώστε η Ισπανία να διοικείται ευκολότερα και θα ήταν ισχυρότερα για την αντιμετώπιση των εχθρών της. 

 

 

Κατόπιν αιτήσεως του και της Ισαβέλλας, ο πάπας Σίξτος Δ’ εξέδωσε μία βούλα (1η Νοεμβρίου 1478) μέσω της οποίας τους επέτρεπε να ονομάσουν έξι ιερείς, έχοντες δίπλωμα θεολογίας και κανονικού δικαίου, δια να αποτελέσουν ένα ιεροεξεταστικό σώμα προς Εξέταση και τιμωρίατωναιρέσεων.
 

 

Η κυβέρνηση θα πλήρωνε τις δαπάνες και θα εισέπραττε το καθαρό έσοδο της Ιεράς Εξετάσεως Από όλα τα κυβερνητικά όργανα του Φερδινάνδου, αυτή υπήρξε το πλέον προτιμώμενο. Τα κίνητρα του δεν ήταν κατά πρώτον λόγο οικονομικά· ωφέλεια είχε από τις δημευμένες περιουσίες των καταδικασθέντων, αλλά αρνούνταν δελεαστικές δωροδοκίες από πλούσια θύματα για να ακυρώσει τις αποφάσεις των ιεροεξεταστών. Ο σκοπός ήταν να ενοποιήσει την Ισπανία.

 

Η δικαιοδοσία της Ιεράς Εξετάσεως επεκτείνονταν σε όλους τους χριστιανούς της Ισπανίας· δεν έθιγε τους μη εκχριστιανισθέντες Εβραίους ή Μαυριτανούς. Οι τρομοκρατίες της κατευθύνονταν κατά των προσήλυτων εκείνων οι οποίοι ήσαν ύποπτοι ότι επανήλθαν στον ιουδαϊσμό ή τον μωαμεθανισμό και κατά χριστιανών κατηγορουμένων για αίρεση. 

 

Μέχρι του 1492 ο αβάπτιστος Εβραίος ήταν ασφαλέστερος από τον βαπτισμένο.Οργανωμένοι σε ομάδες, οι Ιεροεξεταστές ταξίδευαν από χωριό σε χωριό, παραμένοντας για όσο χρονικό διάστημα θεωρούσαν απαραίτητο. Αρχικά ανήγγειλαν σε κεντρικό σημείο του χωριού διαταγή να παραδοθούν αυτόβουλα οι αιρετικοί. Όσοι παραδίνονταν μόνοι τους, λάμβαναν έναν μήνα χάριτος πριν δικαστούν και η καταδίκη τους ήταν πιο ήπια, αλλά ποτέ αθωωτική.

 

Το επόμενο βήμα ήταν η εξέταση των κατοίκων, αναζητώντας αυτούς που δεν παραδόθηκαν. Τις πρώτες πληροφορίες τις λάμβαναν από τους κληρικούς της περιοχής, οι οποίοι δεν ήταν πάντα συνεργάσιμοι. Ακολουθούσε ανάκριση των κατοίκων, και για τους εαυτούς τους αλλά και για τους συγχωριανούς τους. 

 

Όσοι κατηγορούνταν από 1 συγχωριανό τους, θεωρούνταν ύποπτοι και όσοι κατηγορούνταν από τουλάχιστον 2 συγχωριανούς τους, θεωρούνταν ένοχοι.

---

 

Στην συνέχεια καλούνταν δημόσια οι ύποπτοι και ένοχοι να παρουσιαστούν. Όσοι παρουσιάζονταν, φυλακίζονταν αναμένοντας την δίκη και καταδίκη τους. Όσοι αρνούνταν να παρουσιαστούν, συλλαμβάνονταν δια της βίας. Και αυτοί που παρουσιάζονταν μετά την κλήση και αυτοί που συλλαμβάνονταν, ανακρίνονταν, βασανίζονταν εάν δεν ομολογούσαν αμέσως, δικάζονταν και καταδικάζονταν πρώτοι. 

 

Το 1/3 των υποθέσεων έφταναν στα βασανιστήρια. Οι πλέον διαδεδομένες μορφές βασανιστηρίων ήταν το μαστίγωμα, το κάψιμο με πυρωμένο σίδερο σε διάφορα σημεία του σώματος, ο τροχός, το κάψιμο των ποδιών με κάρβουνα και το κρέμασμα από τους καρπούς με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη. Τα βασανιστήρια συνεχίζονταν, μέχρι ο/η κατηγορούμενος/η να ομολογήσει ή… να πεθάνει. 

 

Πριν εγκαταστήσει το δικαστήριο της σε μία πόλη, εξέδιδε προς τον λαό, από τον άμβωνα των ενοριακών εκκλησιών, ένα «Διάταγμα Πίστεως» το όποιον απαιτούσε από όλους εκείνους οι οποίοι γνώριζαν κάτι περί οιασδήποτε αιρέσεως να το αποκαλύψουν εις τους Ιεροεξεταστές. Ο καθένας ενθαρρυνόταν να γίνει καταδότης, να δώσει πληροφορίες για τους γείτονές του, τους φίλους του, τους συγγενείς του. 

 

Οι πληροφοριοδότες είχαν την υπόσχεση ότι θα τους εξασφαλισθεί πλήρης μυστικότητα και προστασία. Επίσημο ανάθεμα —δηλ. αφορισμός και κατάρα— απευθυνόταν προς όλους όσοι γνώριζαν και απέκρυπταν τους αιρετικούς. 

 

Εάν ένας βαπτισμένος Εβραίος εξακολουθεί να τρέφει ελπίδες περί της ελεύσεως ενός Μεσσία· εάν τηρεί τους κανόνες περί τροφής του Μωσαϊκού Νόμου· εάν τηρεί το Σάββατο ως ημέρα λατρείας και αναπαύσεως ή αλλάζει τα εσώρουχά του κατά την ημέρα εκείνη εάν εορτάζει καθ’ οιονδήποτε τρόπο κάποια εβραϊκή εορτή, 

 

εάν έκανε περιτομή στα τέκνα του ή έδινε εις κάποιο από αυτά εβραϊκό όνομα ή τα ευλογεί χωρίς να κάνει προηγουμένως το σημείο του σταυρού· εάν προσεύχεται με κινήσεις της κεφαλής ή αν έλεγε βιβλικό ψαλμό χωρίς να προσθέσει δοξολογία εάν έστρεφε το πρόσωπό του προς τον τοίχο όταν πέθαινε: όλα αυτά και άλλα παρόμοια χαρακτηρίζονταν από τους ιεροεξεταστές ως σημεία κρυφής αιρέσεως, τα οποία έπρεπε αμέσως να αναφέρονται στο δικαστήριο.  

 

Όταν το δικαστήριο αποφάσιζε παμψηφεί περί της ενοχής ενός προσώπου, εξέδιδε ένταλμα συλλήψεως του. Ο κατηγορούμενος κρατείτο σε απομόνωση. 

 

Κανένας άλλος, έκτος των οργάνων της Ιεράς Εξετάσεως, επιτρεπόταν να του μιλήσει· κανείς συγγενής του επιτρεπόταν να τον επισκεφθεί. Συνήθως κρατείτο σιδηροδέσμιος. Υποχρεωνόταν να φέρει κλίνη και στρώμα και να πληρώσει όλα τα έξοδα της φυλακίσεως και της διατροφής του. Εάν δεν διέθετε επαρκή χρήματα γι’ αυτόν το σκοπό, πωλούσε μέρος της περιουσίας του σε δημοπρασία προς λήψη των εξόδων. 

 

Το υπόλοιπο των υπαρχόντων του υφίστατο κατάσχεση εκ μέρους της Ιεράς Εξετάσεως για να μην αποκρυφτεί ή διαφύγει την δήμευση. Σε πολλές περιπτώσεις, μέρος αυτών πωλούνταν για να συντηρηθούν τα μέλη εκείνα της οικογένειας του θύματος, τα οποία δεν μπορούσαν να εργασθούν.

Μετά άρχιζε το δικαστικό μέρος. Το περιβόητο Εγκόλπιο του καλού Ιεροεξεταστή όριζε επακριβώς πως θα μιλούσε ο δικαστής (με βαρύ αυστηρό, αργό τόνο), που θα καθόταν (σε υψηλό, μεγαλειώδες βήμα), πως θα κοίταγε τον κατηγορούμενο (βλέμμα απλανές και αυστηρό). Αν και κατά την δίκη με συνήγορο της αρεσκείας του Ιεροδικείου δεν απεσπάτο η ομολογία, τότε ο ιεροεξεταστής έδινε εντολή να εισέλθει ο δήμιος.

 

Όταν το συλλαμβανόμενο πρόσωπο προσαγάγονταν ενώπιον του δικαστηρίου για να δικαστεί, το δικαστήριο, επειδή το είχε ήδη κρίνει ένοχο, του ανέθετε να αποδείξει την αθωότητα του. Η δίκη ήταν μυστική και ο κατηγορούμενος υποχρεωνόταν να ορκισθεί ότι ουδέποτε θα απεκάλυπτε οτιδήποτε σχετικό με αυτήν, στην περίπτωση κατά την οποίαν θα αθωωνόταν. Κανένας μάρτυρας δεν παρουσιαζόταν να καταθέσει εναντίον του. Οι ιεροεξεταστές δικαιολογούσαν την μέθοδο αυτήν ως αναγκαία δια την προστασία των πληροφοριοδοτών των.

Κατ’ αρχάς δεν ανακοινωνόταν στον εναγόμενο οι κατηγορίες οι οποίες στρέφονταν εναντίον του· απλώς καλούνταν να ομολογήσει τις εκτροπές του από την ορθή πίστη και λατρεία και να αποκαλύψει όλους εκείνους τους οποίους υποπτευόταν ως αιρετικούς. Εάν η ομολογία του ικανοποιούσε το δικαστήριο, ήταν δυνατόν να υποστεί οποιαδήποτε ποινή εκτός του θανάτου. Εάν αρνιόταν να ομολογήσει, του επιτρεπόταν να εκλέξει συνηγόρους για να τον υπερασπίσουν. Εν τω μεταξύ κρατιόταν σε απομόνωση.

 

 
Σε πολλές περιπτώσεις υποβαλλόταν σε βασανιστήρια για να του αποσπαστεί μία ομολογία. Συνήθως άφηναν μίαν υπόθεση να αναβάλλεται επί μήνες και η απομόνωση ήταν συχνά αρκετή για να εξασφαλίσει οιανδήποτε επιθυμητή ομολογία. 

 

Βασανιστήρια εφαρμόζονταν μόνον όταν η πλειοψηφία του δικαστηρίου ψήφιζε υπέρ αυτών με την δικαιολογία ότι η ενοχή φαινόταν ως πιθανή, όχι όμως και βέβαια, μέσω των μαρτυρικών καταθέσεων. Συχνά τα κατ’ αυτόν τον τρόπον ψηφιζόμενα βασανιστήρια αναβάλλονταν με την ελπίδα ότι ο φόβος των θα οδηγήσει σε ομολογία. Εν τούτοις, η ομολογία της ενοχής δεν ήταν αρκετή. 

 

Ήταν δυνατόν να εφαρμοσθούν βασανιστήρια για να εξαναγκασθεί ένας κατηγορούμενος να ονομάσει τους συντρόφους του στην αίρεση ή το έγκλημα. Κανένα όριο ηλικίας δεν μπορούσε να σώσει τα θύματα· νέες δεκατριών ετών και γριές ογδοντάχρονες υποβάλλονταν σε βασανιστήρια. 

 

Οι νόμοι όμως της ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως απαγόρευαν συνήθως τον βασανισμού γυναικών που θήλαζαν, ή ατόμων με ασθενή καρδιά.Το βασανιστηρίου έπρεπε να εκτείνεται τόσο ώστε να μη καθιστά το θύμα ανάπηρο και θα έπρεπε να σταματά αμέσως, αν ο παριστάμενος γιατρός διέταζε κάτι τέτοιο. Οι μέθοδοι ποίκιλαν κατά τόπον και χρόνο. 

 

Ήταν δυνατόν να δένονται τα χέρια του θύματος πίσω από την πλάτη του και να κρεμάται εξ αυτών ή να δένεται για να ακινητοποιηθεί και κατόπιν το πότιζαν με νερό σχεδόν μέχρι ασφυξίας· του έδεναν με σχοινιά χέρια και πόδια και κατόπιν τα έσφιγγαν μέχρις ότου του κατάκοβαν τις σάρκες μέχρι των οστών. 

 

Το δικαστήριο της Ιεράς Εξετάσεως δεν ήταν μόνον κατήγορος, δικαστής και ένορκοι. Εξέδιδε επίσης αποφάσεις επί ζητημάτων πίστεως και ηθικής και καθόριζε μία διαβάθμιση των ποινών. Η ελαφρότερη ποινή ήταν μία επίπληξη.

Τα «ιερά» βασανιστήρια

Οι ανακριτικές μέθοδοι για την απόσπαση ομολογίας τελειοποιούνται επί πάπα Γρηγορίου του Θ΄ (1233) και ανάγονται σε επιστήμη. Συντάσσονται εγχειρίδια με λεπτομερείς οδηγίες βασανιστηρίων!

 

Τα μαρτύρια είναι σωματικά και ψυχικά. Οι οδηγίες αναφέρουν πώς θα προκληθεί στο θύμα ο χειρότερος πόνος. Συμπεριλαμβάνονται εργαλεία τα οποία δημιουργούν κλιμάκωση του πόνου και οι πρακτικές έχουν λεπτομερείς περιγραφές.Οι ιεροεξεταστές, αυτό που είχαν κατά νου ήταν και το δημόσιο θέαμα, το οποίο και παρείχαν σε χορταστικές δόσεις.

 

Οι εκτελέσεις και τα βασανιστήρια λίγο πριν την εκτέλεση ενός καταδίκου, γίνονταν δημόσια με το πλήθος, το οποίο συνωστιζόταν ουρλιάζοντας κατά του κατηγορουμένου. Ο όχλος παρακολουθούσε γοητευμένος το θέαμα και πολλές φορές είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο να διαπληκτίζονται και να γρονθοκοπούνται για να βρουν μία καλή θέση όσο το δυνατόν πιο κοντά στον μελλοθάνατο. Πολλοί ποδοπατούνταν από τον συνωστισμό και πέθαιναν εκείνη τη στιγμή.

 

Στην Ισπανία ο βασανισμός διεξαγόταν από τρία πρόσωπα: Τον ανακριτή, τον δήμιο ή βασανιστή (executor) και τον γραμματικό (escribano).Από τα πρακτικά που γράφτηκαν μέσα στις αίθουσες βασανιστηρίων (και γράφονταν με την παραμικρή λεπτομέρεια μεταφέροντας ως και τα βογκητά και τις κραυγές του θύματος) προκύπτει πως ο μεσαιωνικός κλήρος μάλλον διακατεχόταν από νοσηρή ψυχοπαθολογία, καθώς ο σαδισμός του δεν γνώριζε όρια.

 

Ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν αιρετικοί, «οι άγιοι του Θεού» διακατεχόμενοι από χριστιανικό ζήλο, εφευρίσκουν αιτίες για να εξοντώσουν αθώα θύματα.Υπάρχει ένα ανατριχιαστικό κείμενο μεταξύ των χιλιάδων, που αναφέρεται στον βασανισμό μιας γυναίκας. Η κατηγορία δεν είναι ούτε μαγεία, ούτε αίρεση. Η Maria Rodriquez είναι απλώς και μόνον ύποπτη για κλοπή.

Γράφουν τα πρακτικά:

Πράξις βασανισμού…

 

Μαδρίτη 30 Ιουλίου 1648. Ενώπιον του Εξοχοτάτου εμποροδικαστού Mathias de Cavezo y Belasco, εμού του γραμματέως και του Isidoro Ortiz οργάνου της δικαιοσύνης με το potro (εργαλείο βασανισμού, ένα είδος οδοντωτού τροχού που συνδυαζόταν με φαρδείς ιμάντες οι οποίοι καταλλήλως προσδενόμενοι στο θύμα, λειτουργούσαν ως αιμοστατικοί επίδεσμοι σταματώντας την κυκλοφορία του αίματος.) και τα σκοινιά (cordeles), ενεφανίσθησαν εις την αίθουσα βασανιστηρίων η Maria Rodriquez η οποία κρατείται με την ως άνω κατηγορία. 

 

Εκλήθη υπό του Εξοχοτάτου να ορκισθή συμφώνως τω νόμω. Συμμορφωθείσα υπεσχέθη ότι θα είπη την αλήθειαν. Εγνωστοποιήθη εις αυτήν πως εάν αποκρύψει την αλήθειαν θα υποβληθεί εις βασανιστήρια.Αρχίζει τυπικά η ανάκριση η οποία γρήγορα περνά από τη μία φάση βασανισμού στην άλλη. 

 

Κύριο μέλημα των ιεροεξεταστών η διασφάλιση της…δικονομικής νομιμότητας! 

 

Για τούτο ο γραμματέας δηλώνει στα γραφόμενά του:

Ο Εξοχότατος την κάλεσε για πρώτη φορά να καταθέσει τι ακριβώς συνέβη και την προειδοποίησε ότι εάν κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων, σπάσει κανένα πόδι ή χέρι, ή της βγει το μάτι, ή αν πεθάνει, το λάθος θα είναι όλο δικό της και όχι του Εξοχοτάτου και την ξανακάλεσε να πει την αλήθεια.

 

Εκείνη απάντησε πως ισχύουν όσα έχει καταθέσει αρχικά. Έπειτα ο Εξοχότατος πρόσταξε τον χειριστή να τη γδύσει και να την δέσει στο μηχάνημα βασανισμού κρεμασμένη στους γάντζους. Τότε την κάλεσε για δεύτερη φορά, να πει την αλήθεια κι εκείνη επανέλαβε τα ίδια. 

 

Ότι δεν ξέρει τίποτα παραπάνω απ’ όσα έχει καταθέσει.Και ο Εξοχότατος πρόσταξε τον χειριστή να τακτοποιήσει τα σχοινιά για το σφίξιμο των μπράτσων…ο σενιόρ δικαστής, πρόσταξε τον χειριστή να αρχίσει την πρώτη φάση της μανκέρδα (manquerda), το σφίξιμο των μπράτσων με σκοινιά κι εκείνος άρχισε το βασανιστήριο εφαρμόζοντας την πρώτη μανκέρδα στις τρεις και μισή το πρωί περίπου.

 

Η φτωχή γυναίκα αρχίζει να ουρλιάζει από τον πόνο. Οι βασανιστές συνεχίζουν το έργο τους. Αυτή αρνείται τα πάντα, δηλώνει κάθε φορά αθώα, παρά τους αφόρητους πόνους, αλλά οι ιεροεξεταστές επιμένουν σε μια απόσπαση ομολογίας της ενοχής της (και επαναλαμβάνω πως η γυναίκα είναι απλώς ύποπτη κλοπής, ούτε καν συνελήφθη να κλέβει).Η αγωνία της κλιμακώνεται όπως και τα βασανιστήρια. 

Ο χειριστής έχει φτάσει στην τέταρτη μανκέρδα.Αυτό το βασανιστήριο που άρχισε να εφαρμόζεται κατά τη γέννηση της Ιεράς Εξέτασης και συνεχίστηκε μέχρι τον ΙΗ΄ αιώνα γινόταν με σφίξιμο των μηρών και των μπράτσων του κατηγορουμένου με σκοινιά, που τα αποκαλούσαν cordeles ή garrotes.Το θύμα ήταν ανυψωμένο και κρεμασμένο σε ένα γάντζο. 

 

Το σφίξιμο γινόταν από το έδαφος με μηχανικό μέσον, με κοχλιωτό άξονα του οποίου η περιστροφή έκανε τα σχοινιά να τυλίγονται και να μπαίνουν στη σάρκα του θύματος προκαλώντας αφόρητους πόνους αλλά και συμφόρηση του αίματος. Πολλές φορές τα σχοινιά τα έβρεχαν κι έτσι σφιχτά καθώς ήταν έμπαιναν στη σάρκα σχίζοντάς την, σακατεύοντας τα νεύρα.

 

Η δύστυχη Maria Rodriquez βασανίστηκε σε σημείο που τα νεύρα της καταστράφηκαν ολοσχερώς και τα κόκκαλά της από την στρέβλωση και την πίεση των σχοινιών, βγήκαν έξω από το δέρμα. Αιμορραγούσε μέχρι θανάτου οπότε και οι βασανιστές πείστηκαν να σταματήσουν για λίγο, διότι η πρακτική ήταν να μην πεθάνει το θύμα και να μην πληγούν βασικά ζωτικά όργανα ώστε να παραταθεί το μαρτύριο επί ώρες ή μέρες ή εβδομάδες – ουσιαστικά δηλαδή όσο αντέξει ο κατηγορούμενος.

 

Η Maria Rodriquez μπήκε σε μία κατάσταση μη αναστρέψιμη, από την οποία δεν θα έβγαινε ποτέ ούτε θα γιατρευόταν.

Οι δράστες για απόπειρα δολοφονίας του βασιλιά, ή για βασιλοκτονία είχαν ανήκουστη τύχη. Μετά τη σύλληψή τους, περνούσε μία όσο το δυνατόν μακρά περίοδος βασανιστηρίων. Ο ένοχος έπρεπε να ακρωτηριάζεται πάρα πολύ αργά και οδυνηρά. Απέκοπταν με τανάλιες κομμάτια κρέατος από τους μηρούς, το στήθος, την κοιλιά ή τα μπράτσα του. 

 

Κατόπιν έχυναν πάνω στις οπές των πληγών καυτό λιωμένο μολύβι. Διαδοχικά κατακρεουργούσαν τον κατηγορούμενο, αποκόπτοντας πρώτα το χέρι που διέπραξε τον φόνο, από τον καρπό και το πετούσαν μπροστά στα μάτια του θύματος μέσα σε φωτιά που έκαιγε. Ακολουθούσε αποκοπή γλώσσας ή εξόρυξη οφθαλμών. Τέλος, εκτελούσαν την καταδικαστική απόφαση με θανάτωση του ενόχου. 

 

Υπογραφόταν η διαταγή με τον τρόπο, το χρόνο και την τοποθεσία που θα λάβαινε χώρα η εκτέλεση και το έγγραφο παραδιδόταν στον δήμιο. Το περίεργο είναι όμως πως παρ’ όλ’ αυτά, ο δήμιος, αν και «θεάρεστο» έργο επιτελών, ήταν κατάπτυστος. 

 

Το σφραγισμένο έγγραφο με την εντολή για εκτέλεση του καταδίκου, δεν το παρέδιδαν ποτέ στα χέρια του ούτε το άφηναν πάνω σε τραπέζι, αλλά το πετούσαν με αποστροφή κατά γης. Η ποινή του θανάτου ήταν συνήθως ο τετραχισμός. Τίποτε φρικτότερο δεν έχει εφεύρει η ανθρώπινη θηριωδία. 

 

Κατά τον τετραχισμό, έδεναν κάθε ένα από τα τέσσερα άκρα του θύματος (χέρια, πόδια), σε τέσσερα διαφορετικά άλογα. Με το παράγγελμα του δήμιου οι ίπποι μαστιγώνονταν και έτρεχαν ξέφρενα προς τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις. Έτσι ο κατάδικος διαμελιζόταν με τον φρικτότερο τρόπο. Η πρακτική αυτή ήταν πολύ της μόδας στη Γαλλία. 

 

Θηριωδίες διαπράττονταν από κάθε θρησκευτική πλευρά. Οι Προτεστάντες, ακινητοποιούσαν ξαπλώνοντας ανάσκελα τον «κακό αιρετικό», τον έγδυναν και πάνω στη γυμνή του κοιλιά έβαζαν μία χάλκινη φαρδειά λεκάνη. Μεταξύ κοιλιάς και λεκάνης, παγίδευαν μια νυφίτσα. 

 

Κατόπιν έπαιρναν πυρωμένα κάρβουνα και τα τοποθετούσαν πάνω στην αναποδογυρισμένη λεκάνη. Το ζώο τρελαμένο, αγρίευε και πασχίζοντας να ξεφύγει για να γλιτώσει από τον πυρωμένο κλοιό, κατασπάραζε τον άνθρωπο από κάτω του, τρυπώνοντας στα σπλάχνα του για να σωθεί. 

 

Οι δε Καθολικοί, άνοιγαν την κοιλιά των Προτεσταντών, φροντίζοντας όμως το θύμα να παραμείνει ζωντανό και να μην πεθάνει. Γέμιζαν την κοιλιά του με κριθάρι, κι έφερναν πεινασμένα άλογα να βοσκήσουν μέσα εκεί… 

 

Σε κάθε περίπτωση, οι τρόποι βασανισμού που χρησιμοποιούν οι Ιεροεξεταστές και εφαρμόζουν στο θύμα, εμφανίζουν όλη την κλινική εικόνα της ψυχοπαθολογίας των ανθρώπων του Θεού. Σαφώς και δεν εξυπηρέτησαν ποτέ ανακριτικούς σκοπούς. Σαφέστατα διακρίνεται εδώ κάθε είδους διαστροφή, κάθε ικανοποίηση θηριωδίας και κάθε σαδιστική τάση.

 

Η πρόοδος της Ιεράς Εξέτασης: 1480- 1516

 
Οι πρώτοι ιεροεξεταστές διορίστηκαν από τον Φερδινάνδο και την Ισαβέλλα τον Σεπτέμβριο του 1480 για την περιοχή της Σεβίλλης. Το 1483, κατόπιν αιτήσεως του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας, ο πάπας Σίξτος Δ’ διόρισε ένα Δομινικανό μονάχο, του Θωμά ντε Τορκουεμάδα, γενικό ιεροεξεταστή για ολόκληρη την Ισπανία. Αυτός ήταν ένας ειλικρινής και αδέκαστος φανατικός, που περιφρονούσε την πολυτέλεια, εργαζόμενος πυρετωδώς και χάρηκε για την ευκαιρία, η οποία του δίνονταν να υπηρετήσει τον Χριστό καταδιώκοντας τις αιρέσεις. 

 

Επέπληξε τους ιεροεξεταστές για την «επιείκεια» που έδειχναν, ακύρωσε πολλές αθωώσεις και απαίτησε όπως οι ραβίνοι του Τολέδου, την θανατική ποινή, για όλους τους ιουδαΐζοντες προσηλύτους. Υπό την πίεσή του, η Ιερά Εξέταση στην Θιουδάδ Ρεάλ έκαψε εντός δύο ετών (1483-84) πενήντα δύο πρόσωπα, δήμευσε τις περιουσίες 220 φυγάδων και τιμώρησε 183 μετανοημένους. 

 

Οι ιεροεξεταστές μετέφεραν την έδρα τους στο Τολέδο, συνέλαβαν εντός ενός έτους 750 βαπτισθέντες Εβραίους, δήμευσαν το ένα πέμπτο των περιουσιών των και τους καταδίκασαν να βαδίσουν σε πομπές μετανοίας επί έξι Παρασκευές, αυτομαστιγούμενοι με σχοινιά από κάνναβη.  Πώς έβλεπαν οι Πάπες την χρησιμοποίηση αυτή της Ιεράς Εξετάσεως ως οργάνου του κράτους; 

 

Αναμφίβολα αγανακτούσαν κατά του κοσμικού ελέγχου, κινούμενοι προφανώς από ανθρωπιστικά αισθήματα και ουδόλως αναίσθητοι προς τα μεγάλα ποσά τα όποια πληρώνονταν γι’ απαλλαγές από τις καταδικαστικές αποφάσεις της Ιεράς Εξετάσεως, πολλοί Πάπες επιχείρησαν να περιορίσουν τις υπερβολές της και παρείχαν σε διάφορες περιστάσεις, προστασία στα θύματα της. Το 1482 ο Σίξτος Δ’ εξέδωσε μία βούλα, η οποία αν εφαρμόζονταν, θα μπορούσε να θέση τέρμα στην Ιερά Εξέταση στην Αραγώνα. 

 

Διαμαρτύρονταν ότι οι ιεροεξεταστές έδειχναν περισσότερη επιθυμία για τον χρυσό παρά ζήλο για την θρησκεία, ότι είχαν φυλακίσει, βασανίσει και κάψει πιστούς χριστιανούς βάσει της αμφιβόλου μαρτυρίας εχθρών των ή δούλων... Κατά ποιον τρόπον ο λαός της Ισπανίας αντέδρασε στην Ιερά Εξέταση; Οι ανώτερες τάξεις και η μορφωμένη μειονότητα αντιτάχθηκαν πολύ χαλαρά κατ’ αυτής· ο χριστιανικός όχλος συνήθως συμφωνούσε με αυτήν. 

 

Τα πλήθη,έδειχναν πολύ λίγη συμπάθεια, συχνά ενεργή εχθρότητα, προς τα θύματα, σε μερικά μέρη επιχείρησαν να τα δολοφονήσουν από φόβο μήπως η ομολογία θα τους επέτρεπε να διαφύγουν την πυρά. Οι χριστιανοί συνέρρεαν στις δημοπρασίες για να αγοράσουν τα δημευθέντα αγαθά των καταδικασθέντων.

Σε ποιον αριθμό ανήλθαν τα θύματα;
 

Ο Λιορέντε υπολόγισε από το 1480 ως το 1488, 8.800 πυρπολημένους, 96.494 τιμωρηθέντες· από το 1480 ως το 1808, 31.912 πυρπολημένους, 291.450 τιμωρηθέντες με βαριές ποινές. Οι αριθμοί αυτοί είναι κατά τα πλείστον υποθετικοί και τώρα έχουν γενικώς απορριφθεί από προτεστάντες ιστορικούς ως υπερβολές.
 

Ένας καθολικός ιστορικός υπολογίζει 2.000 τις καύσεις μεταξύ 1480 και 1504 και 2.000 ακόμη μέχρι το 1758. Ο γραμματέας της Ισαβέλλας Ερνάνδο ντε Πουλγκάρ, υπολόγισε σε 2.000 τις καύσεις προ του 1490. Ο Χουρίτα, γραμματέας της Ιεράς Εξετάσεως, καυχήθηκε, ότι μόνο στην Σεβίλλη κάηκαν 4.000. Υπήρχαν θύματα, φυσικά, στις περισσότερες των Ισπανικών πόλεων, ακόμη και στις ισπανικές κτήσεις, όπως σι Βαλεαρίδες, η Σαρδηνία, η Σικελία, οι Κάτω Χώρες, η Αμερική.

Πέτυχε η Ιερά Εξέταση;

 
Ναι, πέτυχε τον δηλωθέντα σκοπό της, να απαλλάξει την Ισπανία από την φανερή αίρεση. Η ιδέα, ότι η καταδίωξη των δοξασιών είναι πάντοτε άνευ αποτελέσματος, είναι πλάνη. Σύντριψε τους Αλβιγηνούς και τους Ουγενότους στην Γαλλία, τους καθολικούς στην ελισαβετιανή Αγγλία, τους χριστιανούς στην Ιαπωνία. 

 

Εξαφάνισε κατά τον δέκατο έκτο αιώνα τις μικρές ομάδας, οι οποίες ευνοούσαν τον προτεσταντισμό στην Ισπανία. Αντιθέτως, πιθανόν να ενίσχυσε τον προτεσταντισμό στην Γερμανία, την Σκανδιναβία και την Αγγλία, αναπτύσσοντας στους λαούς των ένα ζωηρό φόβο περί του τι μπορούσε να συμβεί σ’ αυτούς αν επανερχόταν ο ρωμαιοκαθολικισμός.
 

 

Είναι δύσκολο να πει κανείς ποια συμμετοχή είχε η Ιερά Εξέταση στον τερματισμό της λαμπρής περιόδου της ισπανικής ιστορίας από του Κολόμβου μέχρι του Βελάσκεθ (1492—1660). Το κορύφωμα της εποχής αυτής συμπίπτει με τον Θερβάντες (1547—1616) και τον Λόπε ντε Βέγκα (1562—1635), αφού η Ιερά Εξέταση είχε ήδη ανθήσει στην Ισπανία επί εκατό έτη. 

 

Η Ιερά Εξέταση υπήρξε αποτέλεσμα όπως και αιτία, του εντόνου αποκλειστικού καθολικισμού του ισπανικού λάου και αυτή η θρησκευτική διάθεση είχε αναπτυχθεί κατά την διάρκεια αιώνων πάλης εναντίον των «απίστων» Μαυριτανών. 

 

Η εξάντληση της Ισπανίας από τους πολέμους του Καρόλου Ε’ και του Φιλίππου Β’ και η εξασθένιση της Ισπανικής οικονομίας από τις βρετανικός νίκες στην θάλασσα και από την εμπορική πολιτική της ισπανικής κυβερνήσεως, πιθανόν να έπαιξαν μεγαλύτερο ρόλο στην παρακμή της Ισπανίας παρά η τρομοκρατία της Ιεράς Εξετάσεως

 

 

https://theatrecomments.weebly.com/ 

 

 

 

 

 

 

theologos vasiliadis

 

 

 

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΤΖΙΧΑΝΤ

 

Σφαγές αμάχων, λεηλασίες
κι ευλογημένες θηριωδίες
μετά τη συμφωνία παράδοσης
του κάστρου του Ναβαρίνου

Η σφαγή του Νεόκαστρου ήταν μια από τις σειρές σφαγών που σημειώθηκαν μετά το ξέσπασμα των ταραχών του ΄21 κι είχαν ως αποτέλεσμα την −σε σύντομο χρονικό διάστημα− εξόντωση του άμαχου οθωμανικού πληθυσμού που για αιώνες κατοικούσαν στην Πελοπόννησο.


Σφαγές αμάχων στα κάστρα

Όταν τον Μάρτιο του 1821 άρχισαν στην Πελοπόννησο οι φόνοι και τα πλιάτσικα, οι μικρές κοινότητες των οθωμανών ήταν εντελώς απροστάτευτες, δεδομένου ότι ο οθωμανικός στρατός ήταν απασχολημένος με τον Αλή Πασά στην Ήπειρο. Μόνη ελπίδα σωτηρίας τους ήταν να καταφεύγουν σε κάποιο από τα κάστρα που έλεγχαν ακόμα λιγοστές δυνάμεις του οθωμανικού στρατού.

Οι ρωμιοί πολιόρκησαν τη Μονεμβασία, την Ακροκόρινθο, την Κορώνη, τη Μεθώνη, το Ναβαρίνο. Η μέθοδος των πολιορκιών ήταν απλή. Καταλάμβαναν θέσεις γύρω από την πόλη σε απόσταση ασφαλείας από την εμβέλεια των οθωμανικών κανονιών και καθημερινά έκαναν μικρές εξορμήσεις προς το φρούριο. Ύστερα από πολύμηνες πολιορκίες και εξάντληση των πολιορκημένων λόγω ασθενειών, έλλειψης νερού και τροφής, υπεγράφοντο συφωνίες συνθηκολόγησης για τις παραδόσεις των κάστρων και κυρίως των κινητών και ακίνητων περιουσιών των οθωμανών με αντάλλαγμα την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους.

Όμως, με το που άνοιγαν οι πύλες, αθετούνταν όλες οι συμφωνίες. Άμεσα ακολουθούσαν όργια λεηλασιών και σφαγές αμάχων. Οι άνδρες κατά κανόνα σκοτώνονταν όλοι, όπως και πολλά γυναικόπαιδα. Ακόμη πιο θλιβερή ήταν η τύχη όσων γυναικών επιζούσαν. Υφίσταντο κάθε λογής προσβολές και ταπεινώσεις. Όσες δεν ήταν νέες κι όμορφες, ήταν άχρηστες. Αυτές, απλά τις βασάνιζαν και τις έσφαζαν. Τις πιο καλοδιατηρημένες τις πουλούσαν. Στον Ακροκόρινθο (όπως και σε πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις) πουλούσαν οθωμανές, γυναίκες και κορίτσια, 30 ως 40 γρόσια τη μία, ανάλογα με την ηλικία και την ομορφιά τους. Κι αγόραζαν όλοι: Έφοροι, προεστοί, ακόμα κι οι εθελοντές φιλέλληνες! (Βλ. Σωματέμποροι του ΄21).

Ο μοναδικός σκοπός των ξεσηκωμένων το ΄21 ήταν το πλιάτσικο, οι περιουσίες (χωράφια, χρυσαφικά κ.λπ.) των μουσουλμανικών οικογενειών. Αρβανιτόβλαχοι κ.λπ. επήλυδες στο σύνολό τους, οι ρωμιοί κάτοικοι του ελλαδικού χώρου, ενεργούσαν με εντελώς ταπεινά κίνητρα. Ενώ κέρδιζαν σε μάχες, άφηναν τους οθωμανούς που κατεδίωκαν πολλές φορές να φεύγουν κι ασχολούνταν με τη λαφυραγωγία αλληλομαχώντας άγρια μεταξύ τους. Πολιορκούσαν τα κάστρα ανυπομονώντας πότε θα πέσουν, γιατί λαχταρούσαν να σφάξουν τους οθωμανούς, ώστε να προσπορισθούν τα τιμαλφή τους. Τις αλώσεις των κάστρων ακολουθούσαν έριδες μεταξύ των πολιορκητών για το μοίρασμα των λαφύρων. Στο τέλος, για το εθνικό ταμείο δεν έμενε τίποτε.

Στο άρθρο αυτό θα περιγράψουμε απίστευτες σκηνές ντροπής, που συνέβησαν κατά την άλωση του Νεόκαστρου στο Ναβαρίνο, οι οποίες αμαυρώνουν την προπαγανδιζόμενη από το επίσημο κράτος εικόνα του ΄21. Η ιστορική αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική από τις ηρωικές περιγραφές στα σχολικά βιβλία και στους πανηγυρικούς λόγους περί ανδραγαθημάτων των δήθεν ανιδιοτελών αγωνιστών, που με αγνά εθνικοθρησκευτικά κίνητρα μάχονταν για την ελευθερία τους.

1821: Χριστιανική Τζιχάντ στην Πελοπόννησο.

George Finlay: «Ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως»,
έκδ. «Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων», Αθήνα, 2008, τόμ. Α΄, σελ. 199, 200.

Άλωση Μονεμβασίας

Η Μονεμβασία ήταν ένα από τα πιό εντυπωσιακά οχυρά της νότιας Πελοποννήσου. Ο βράχος περιβαλλόταν απ΄ όλες τις πλευρές από απότομα κι αδιάβατα βράχια. Συνδεόταν με την ξηρά με ένα υπερυψωμένο δρόμο, τη μόνη της είσοδο. Ένα μοναδικό στενό μονοπάτι οδηγούσε στα τείχη της Άνω Πόλης. Η Ακρόπολη της Μονεβασίας ήταν απόρθητη.

Πέρασαν τρεις μήνες οι ρωμιοί πολιορκώντας τη Μονεμβασία. Το κρίσιμο για τους πολιορκημένους οθωμανούς ήταν η πείνα. Όταν οι λιγοστές προμήθειές τους εξαντλήθηκαν, άρχισαν να τρώνε φραγκοσυκιές, ρίζες, σπόρους και κατέληξαν σε γαϊδούρια, σκύλους κ.ά.. Όταν κι αυτά εξαντλήθηκαν, κατέφυγαν στον κανιβαλισμό τρώγοντας ανθρώπινα πτώματα. Τους είχαν αποδεκατίσει κι οι επιδημίες. Η απόγνωσή τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε κάποιοι, προκειμένου να φτάσουν στην ξηρά, πηδούσαν από το βράχο.

Στις αρχές Ιουνίου, οι πολιορκημένοι πρότειναν τους όρους για την παράδοση. Φοβούνταν ότι θα σφαγιάζονταν από τους μανιάτες και τους σπετσιώτες. Ο Δημήτριος Υψηλάντης, που είχε μόλις φτάσει στην Πελοπόννησο, τους υποσχέθηκε ότι θα κρατούσαν τα υπάρχοντά τους και δεσμεύτηκε για την ασφαλή μεταφορά τους στη Μικρά Ασία.

Στο ρωμέικο στρατόπεδο δημιουργήθηκαν τότε διαφωνίες. Πολλοί αρχηγοί ενόπλων, που είχαν υποσχεθεί στους άνδρες τους πληρωμές από τα λάφυρα, βιάζονταν και πίεζαν να δεχθούν μόνο την πόλη, όπως ήταν η αρχική πρόταση, ενώ άλλοι επέμεναν στην παράδοση και του κάστρου.

Τελικά, στις 2 Αυγούστου, τα κλειδιά του φρουρίου παραδόθηκαν επίσημα σε ασημένιο δίσκο. Όταν όμως άνοιξαν οι πόρτες, κανείς δεν μπορούσε να συγκρατήσει τους ρωμιούς. Η πόλη λεηλατήθηκε. Πολλοί οθωμανοί δολοφονήθηκαν. Οι υπόλοιποι, περίπου πεντακόσιοι, επιβιβάστηκαν σε τρία σπετσιώτικα πλοία, τα οποία ανέλαβαν να τους μεταφέρουν στη Μικρά Ασία, όπως προέβλεπε η συμφωνία. Οι οθωμανοί ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν ένα ορισμένο ποσό για ναύλο. Τελικά, τους εγκατέλειψαν σε ένα ακατοίκητο νησί, ανοικτά των ακτών της Μικράς Ασίας.

Αυτοί που εναντιώθηκαν με σθένος στην εκτέλεση της συνθηκολογίας ήταν οι μανιάτες. Έσφαξαν πολλούς οθωμανούς, έτοιμους να επιβιβασθούν κι άρπαξαν τις περιουσίες οικογενειών που είχαν ήδη επιβιβασθεί.

Η άλωση της Μονεμβασίας είναι η μόνη περίπτωση, που κάποιος αριθμός οθωμανών κατοίκων κατέφερε να διαφύγει. Στα υπόλοιπα κάστρα που καταλήφθηκαν από τους ρωμιούς, όλοι οι κάτοικοι σφαγιάστηκαν.

Ακολούθησε η άλωση του Νεόκαστρου, η οποία συνοδεύτηκε με πολύ μεγαλύτερες ωμότητες.


Πολιορκία Νεόκαστρου

Τον Μάρτιο του 1821, οι ρωμιοί κατέλαβαν το Ναβαρίνο (έχει μετονομασθεί σε Πύλο) και ξεκίνησαν την πολιορκία του φρουρίου του, του Νεόκαστρου, όπου είχαν καταφύγει πολλές οθωμανικές οικογένειες των γύρω περιοχών.

Το κάστρο πολιορκήθηκε με επικεφαλής τον Επίσκοπο Μεθώνης, Ναυαρίνου και Νεοκάστρου Γρηγόριο από περίπου 2.000 μεσσήνιους χωρικούς, 200 επτανήσιους και με τη συνδρομή των μανιατών. Στις 18 Μαΐου, το φρούριο αποκλείστηκε κι από τη θάλασσα, καθώς κατέπλευσαν στον κόλπο του Ναβαρίνου δυο πλοία από τις Σπέτσες.


Τα ευτράπελα του εορτασμού του Πάσχα

Παραλίγο όμως, η πολιορκία να λήξει σύντομα και άδοξα τη Μεγάλη Εβδομάδα. Επειδή οι πολιορκητές στρατιώτες-χωρικοί, φοβούνταν ότι αν δεν γιορτάσουν το Πάσχα (τότε έπεφτε στις 10 Απριλίου), θα αμάρταναν θανάσιμα, από την Μεγάλη Πέμπτη μέχρι το Μεγάλο Σάββατο εγκατέλειψαν την πολιορκία κι αναχώρησαν για τα χωριά τους. Στην πολιορκία έμειναν μόνο 85 άτομα!

Τη Δευτέρα της Διακαινησίμου (11 Απριλίου), οι πολιορκημένοι οθωμανοί, βλέποντας το ολιγοάριθμο των πολιορκητών, αποφάσισαν να κάνουν έξοδο, η οποία όμως αποκρούστηκε από τους ρωμιούς.

Τελικά οι φιλέορτοι ρωμιοί είχαν επιστρέψει στις θέσεις τους μέχρι την Τετάρτη της Διακαινησίμου κι αποκαταστάθηκε η αριθμητική ισορροπία χωρίς άλλα απρόοπτα.


Τραγική κατάσταση των πολιορκημένων

Στα τέλη Ιουνίου η κατάσταση των πολιορκημένων ήταν αφόρητη. Ελπίδα βοήθειας δεν είχαν καμιά. Μετά από κάποιες άτυχες προσπάθειες επισιτισμού τους, η κατάστασή τους έγινε τραγική. Προέβαλαν βέβαια σθεναρή αντίσταση όσο μπορούσαν κι έκαναν αρκετά γιουρούσια, μέχρις ότου τους έκαμψαν οι ασθένειες, η πείνα και η δίψα, αφού οι ρωμιοί, τους είχαν αποκόψει και την παροχή νερού.

Έβραζαν θαλασσινό νερό κι έπιναν τις σταγόνες από τους ατμούς. Τη μέθοδο αυτή τους την έμαθε ο αυστριακός υποπρόξενος Λεόνες, που είχε αποκλεισθεί μαζί τους. Είχαν αρχίσει να τρώνε τα άλογα, τα γαϊδούρια, τους σκύλους, τις γάτες, τα ποντίκια κι ό,τι άλλο έβρισκαν. Εξ αιτίας του νερού που έπιναν σε συνδυασμό με την άθλια ποιότητα τροφής, τους θέριζε η διάρροια κι ο θάνατος.


Αρχική παράδοση ορισμένων οικογενειών

Προτού συνθηκολογήσει η φρουρά, πολλές οθωμανικές οικογένειες υποχρεώθηκαν από την πείνα να παραδοθούν στους ρωμιούς της περιοχής, με τους οποίους γνωρίζονταν από παλιά. Θλιβερά διηγούνταν περί της τύχης τους. Είχαν πολύ άσχημο τέλος.

Πρώτα βγήκαν 125 άνδρες και γυναίκες, που παραδόθηκαν κι αφέθηκαν στην ευσπλαχνία των πολιορκητών ζητώντας μόνο ψωμί και νερό (14 Ιουλίου). Τους έστειλαν με συνοδεία στην Κυπαρισσία. Εκεί, μοίρασαν τις γυναίκες σε σημαίνουσες οικογένειες των γύρω κωμοπόλεων και χωριών να εργάζονται ως υπηρέτριες και κράτησαν μόνο 16 άνδρες νεότερους των εξήντα ετών σε οίκημα ερείπιο της Ακρόπολης της Κυπαρισσίας. Σε λίγες μέρες όμως, τους γκρέμισαν όλους από τα τείχη.

Μετά τους 125, άλλη μια ομάδα 60 και πλέον ατόμων, παραδόθηκε στους πολιορκητές, οι οποίοι τους μετέφεραν στο ερημονήσι Χελωνάκι με την υπόσχεση να τους φέρνουν τροφή και νερό. Αυτό δεν έγινε ποτέ κι έτσι όλοι οι οθωμανοί πέθαναν από τη δίψα και την πείνα.

Ο Πρωτοσύγκελλος Αμβρόσιος Φραντζής, ο οποίος άφησε πολύτιμα απομνημονεύματα περί των συμβάντων στην Πελοπόννησο, ήταν παρών στη σφαγή του Ναβαρίνου κι έδωσε περιγραφή όσων σκηνών παρέστη, περιγράφει το τέλος τους:

Είναι φρίκης άξιον εάν ήθελεν περιγράψη τις λεπτομερώς την αθλίαν και οδυνηράν κατάστασιν
των δυστυχών αυτών οθωμανών, εις την οποίαν τους είχεν καταντήσει η παραμέλεια και η δια την ολίγην τροφοδοσίαν των φειδώ των ελλήνων.

Έργον τω όντι απάνθρωπον και σκληρόν! Έργον θηριωδίας, ασπλαχνίας και ωμότητος...

Δεν εξήρκει εις τους δυστυχείς αυτούς, ότι πεινώντες κατέτρωγον τα των θνησιμαίων πτωμάτων των άλλων ομοίων αυτοίς ανθρώπων κρέατα, αλλά και μη έχοντες πώς να αποβώσιν εις την ξηράν (ίσως δι΄ ελέους άλλων τινων τύχωσι σωτηρίας) ελάμβανον τα πτώματα των τεθνεώτων, και μετεχειρίζοντο αυτά ως είδος λέμβου κωπηλατούντες δια των ιδίων χειρών των, αλλά και κατά τούτο απετύγχανον, διότι οι έλληνες δεν τους άφηνον να πλησιάσωσιν εις την ξηράν, ή φονεύοντες αυτούς ή και εμποδίζοντες παντοιοτρόπως την εις την ξηράν αποβίβασίν των, έως ότου κατελύθησαν άπαντες με τοιούτον τραγικόν τέλος.

Πρωτοσύγκελλου Αμβρόσιου Φραντζή: «Επιτομή της αναγεννηθείσης Ελλάδος
αρχομένη από του έτους 1715 και λήγουσα το 1835», έκδ. «Εκ της τυπογραφίας
η Βιτώρια του Κων. Καστόρχη και συντροφίας»,
Αθήνα, 1839, τόμ. Α΄, σελ. 395-396.

Από όλους αυτούς, δύο μόνο σώθηκαν, ο Μεχμέτ Αγάς Καστρινός και ο Μολά Χαλίλ, ως ιδιαίτεροι φίλοι του Επίσκοπου Γρηγόριου.

Οι υπόλοιποι πολιορκημένοι, αφού είδαν τί έπαθαν όσοι παραδόθηκαν, δεν ήθελαν να παραδοθούν, αλλά προτιμούσαν να πεθάνουν στο φρούριο. Υπερίσχυσαν όμως οι εντός του φρουρίου κατακραυγές και κλάματα των οικογενειών που λιμοκτονούσαν κι έτσι άρχισαν οι προτάσεις για παράδοση. Ο Επίσκοπος Μεθώνης, ως αρχηγός της πολιορκίας, «άλλον Θεσβίτην Ηλίαν εαυτόν υπολαμβάνων» (Ι. Φιλήμονος: «Δοκίμιον ιστορικόν περί της ελληνικής επαναστάσεως», τόμ. Δ΄, σελ. 115) και άλλοι οπλαρχηγοί και πλοίαρχοι, τους υπόσχονταν πολλά για την ασφάλεια της ζωής και της τιμής τους.

Όταν κατανάλωσαν και το τελευταίο κομμάτι τροφίμων κι αφού είχαν μαγειρέψει ακόμη και το δέρμα από τις παντόφλες τους, έλπιζαν πλέον στην επιείκεια του Υψηλάντη. Πρότειναν, λοιπόν, να παραδοθούν με τους ίδιους όρους που ίσχυσαν και για την περίπτωση της Μονεμβασίας, εφόσον ο πρίγκιπας θα παρείχε εγγυήσεις για την ασφάλειά τους.

Ο Υψηλάντης έστειλε εκεί ως εντεταλμένούς του ένα γάλλο αξιωματικό, τον Βαλέστ, κι έναν κεφαλονίτη γιατρό, τον Τυπάλδο, σύντροφό του από τη Βεσαραβία. Οι απεσταλμένοι κατάλαβαν ότι οι όροι της παράδοσης δεν επρόκειτο να τηρηθούν και γι΄ αυτό απέφυγαν να εκθέσουν το κύρος του Υψηλάντη, καθιστώντας τον εταίρο στη διαπραγμάτευση.

Όλα έδειχναν ότι οι μουσουλμάνοι δεν μπορούσαν να παρατείνουν παρά για ελάχιστες μόνον ημέρες την άμυνά τους. Οι ρωμιοί έδειχναν να βιάζονται υπερβολικά να συντομεύσουν το διάστημα της αναμονής. Έτσι λοιπόν, δυο εκπρόσωποι, ένας αλβανός, ο Φώτης, και ο Νικόλαος Πονηρόπουλος από τον Πύργο, −πολύ λιγότερο έντιμοι σε σχέση με τον Τυπάλδο και τον Βαλέστ− μαζί με τον Επίσκοπο Γρηγόριο και τον Μαυρομιχάλη, υπέγραψαν συμφωνητικό παράδοσης του κάστρου, με το οποίο υπόσχονταν στους δυστυχείς οθωμανούς αυτό που ούτε μπορούσαν, αλλά ούτε κι είχαν την πρόθεση να πράξουν, δηλαδή να τους εξασφαλίσουν μετάβαση στην Αίγυπτο και την Τύνιδα.


Ραδιούργος διαπραγματευτής

Κύριος διαπραγματευτής ήταν ο αρχικοτζάμπασης και προσωπικός φίλος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Νικόλαος Πονηρόπουλος, ο οποίος, σύμφωνα με περιγραφή του βρετανού ιστορικού και φιλέλληνα George Finlay, ήταν «ασυνείδητος, ραδιούργος, πρότυπον της χειρίστης τάξεως». (G. Finlay: «Ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως», έκδ. «Ίδρυμα της Βουλής των ελλήνων», Αθήνα, 2008, τόμ. Α΄, σελ. 260).

Ο Πονηρόπουλος καυχήθηκε μερικά χρόνια αργότερα στον στρατηγό Thomas Gordon, «περί της επιδεξιότητός του εις το να υπεξαιρέση και εξαφανίση αντίγραφον της συνθηκολογίας δοθέν εις τους τούρκους, όπως μη μείνη τεκμήριον τοιαύτης τινός συμφωνίας συναφθείσης ποτέ».

Ο Νικόλαος Πονηρόπουλος (1783-1852) έλαβε μέρος σε πολλά πλιάτσικα το ΄21. Έγινε γερουσιαστής στην Πελοποννησιακή Γερουσία, αργότερα πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις του Άστρους και της Τροιζήνας και μετά τη δημιουργία του κράτους έγινε βουλευτής Κυπαρισσίας και υπουργός. Το 1833 ανέλαβε χρέη διευθυντή του Γραφείου της Δημοσίου Οικονομίας, με απόφαση της Κυβέρνησης Μαυροκορδάτου και του αρχηγού του γαλλικού κόμματος Ιωάννη Κωλέττη, ο οποίος ήταν γραμματέας επί των Εσωτερικών. Το 1847, ενώ ήταν υπουργός Οικονομικών, κατηγορήθηκε ότι πλαστογράφησε πρωτόκολλα με την τιμή των σιτηρών. Αν και παραπέμφθηκε με βάση τη σχετική πρόβλεψη στο Σύνταγμα του 1844, δεν δικάστηκε.

Τα έγγραφα συνθηκολόγησης για την παράδοση του φρουρίου,
την ασφαλή διέλευση, διατροφή και μετεπιβίβαση των οθωμανών.

Ιωάννου Φιλήμονος: «Δοκίμιον ιστορικόν περί της ελληνικής επαναστάσεως»,
έκδ. «Π.Β. Μωραϊτίνη», Αθήνα, 1861, τόμ Δ΄, σελ. 112-113.

Θηριωδίες

Όταν έγινε η συνθηκολόγηση, οι οθωμανοί εγκατέλειψαν όλη τη δημόσια περιουσία στο φρούριο, ενώ όλα τα χρήματα και τα τιμαλφή τους τα φόρτωσαν στα δυο σπετσιώτικα καράβια, που είχαν επί τούτου πλησιάσει.

Ωστόσο, οι ρωμιοί δεν τους έδωσαν την ασφαλή δίοδο που υποσχέθηκαν. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ι. Φιλήμονος, είχαν μαζευτεί κάτω από το φρούριο της Πύλου σαν τα κοράκια γύρω από το πτώμα πάνω από τρεις χιλιάδες ένοπλοι με σκοπό να λαφυραγωγήσουν. («Υπό το φρούριον της Πύλου συνηγμένοι, ως οι κόρακες περί το πτώμα, ήσαν τότε υπέρ τους τρισχιλίους ενόπλους επί σκοπώ λαφυραγωγίας», «Δοκίμιον ιστορικόν περί της ελληνικής επαναστάσεως», τόμ. Δ΄, σελ. 114).

Όταν στα μέσα Αυγούστου οι πολιορκημένοι άνοιξαν τις πύλες, οι ρωμιοί όρμησαν στην πόλη αφήνοντας να εκδηλωθούν αχαλίνωτα πάθη και διέπραξαν μια τραγωδία κατώτερη κάθε προσδοκίας.

Με το που μπήκαν μέσα, άρχισαν τις κλεψιές, τις λεηλασίες και ξεκίνησαν επεισόδια, τα οποία κατέληξαν σε γενική άγρια σφαγή των οθωμανών. «Βοαί γοεραί ανδρών, κοπετοί γυναικοπαίδων
στερνοκοπουμένων και φωνούντων “Αλλάχ ιχσούν!” όπλων κρότοι και αλαλαγμοί στρατιωτών, ανάμικτοι κατά την σκηνήν του τραγικωτάτου αυτού δράματος ηκούοντο εν μακρά αποστάσει» (ό.π., σελ. 115).

Ο Δεσπότης Έλους, επικεφαλής των οπλισμένων, έδειξε τη χειρότερη διαγωγή και τη μεγαλύτερη αιμοβορία. Αρπάζοντας τα χρυσαφικά από τις οθωμανικές οικογένειες, ήρθε ο ίδιος στα χέρια με έναν οθωμανό κι επειδή του αντιστάθηκε, πρόσταξε «γενική σφαγή των γυναικόπαιδων». Κι έτσι, μέσα σε λίγες ώρες, 2.000 γυναικόπαιδα σφάχτηκαν σαν αρνιά «εν ονόματι του Σταυρού και της Χριστιανοσύνης».

Σύμφωνα με τον Finlay, «εντεύθεν γενική σφαγή επηκολούθησεν και εις διάστημα μίας ώρας, σχεδόν πας ανήρ, γυνή ή παιδίον, όστις δεν είχε προλάβη ήδη να επιβιβασθή εις πλοίον, εσφάγη».

Εκτός από εκατόν εξήντα άτομα που κατάφεραν να διαφύγουν, σκότωσαν όλους τους αιχμαλώτους ή τους εγκατέλειψαν να πεθάνουν αβοήθητοι σε ένα γυμνό βράχο του λιμανιού.

Σύμφωνα με τον Αμβρόσιο Φραντζή, όλη η θέση του προάστιου Βαρουσίου ήταν πλήρης πτωμάτων κειμένων σε ελεεινό και αξιοδάκρυτο θέαμα όσων τα έβλεπαν. Γυναίκες, που λαβωμένες από βόλια και σπαθιά, έτρεχαν προς τη θάλασσα αναζητώντας διαφυγή, τουφεκίζονταν εσκεμμένα. Μητέρες με βρέφη στις αγκαλιές που προλάβαιναν να φτάσουν στη θάλασσα, έμπαιναν κάτω από το νερό, πυροβολούνταν απάνθρωπα. Ρωμιοί άρπαζαν βρέφη από τους κόλπους των μητέρων τους και τα πέταγαν στα βράχια. Παιδιά τριών και τεσσάρων ετών πετιούνταν ζωντανά στη θάλασσα για να πνιγούν.

Όταν τελείωσε η σφαγή, το χρώμα των νερών είχε γίνει κόκκινο, ενώ τα πτώματα που εκβράστηκαν στον αιγιαλό ήταν επίφοβα να επιφέρουν λοιμό. Ο Φραντζής, με ντροπή και αγανάκτηση, ό ίδιος πλήρωσε ανθρώπους να κάψουν τα πτώματα, ώστε να μην μείνουν εκτεθειμένα στη σήψη κάτω από το φθινοπωρινό ήλιο.

«Τοιαύτη σφαγή τραγική και φόνος δεν εφάνησαν εις κανενός αιώνος ιστορίαν».

Πρωτοσύγκελλου Αμβρόσιου Φραντζή: «Επιτομή της αναγεννηθείσης Ελλάδος
αρχομένη από του έτους 1715 και λήγουσα το 1835», έκδ. «Εκ της τυπογραφίας
η Βιτώρια του Κων. Καστόρχη και συντροφίας», Αθήνα, 1839, τόμ. Α΄, σελ. 399-400.

Έριδες για τα λάφυρα

Οι ρωμιοί, αφού εξαπάτησαν τους οθωμανούς, βάλθηκαν και να αλληλοεξαπατηθούν. Οι προσωπικές αντιζηλίες των αρχηγών τους οδήγησαν σε συγκρούσεις μεταξύ τους, ενώ τα λάφυρα, τα οποία περιελάμβαναν μεγάλη ποσότητα πυρομαχικών, τα μοιράστηκαν μεταξύ τους μη αφήνοντας −ως συνήθως− τίποτε στο εθνικό ταμείο.

Είχε προσυμφωνηθεί ότι τα λάφυρα θα μοιράζονταν σε τρεις ίσες μερίδες:

• Το 1/3 για το εθνικό ταμείο.

• Το 1/3 για τα στρατεύματα.

• Το 1/3 για τα πλοία, που συμμετείχαν στον αποκλεισμό.

Οι ναυτικοί, σύμφωνα με την περιγραφή του Φραντζή, φοβούνταν ότι αν έμενε το μερίδιο για το εθνικό ταμείο στην ξηρά θα το έπαιρναν οι στρατιωτικοί και δεν θα το απέδισαν στο ταμείο. Το ίδιο θα έκαναν βέβαια κι οι ναυτικοί, εάν έμενε στα χέρια τους.

Επιπλέον, η κυβέρνηση και οι στρατιωτικοί θεωρούσαν ότι αδικούνταν από τις μερίδες τους. Δυο σπετσιώτικα πλοία, τα οποία ανήκαν στον Νικόλαο Μπόταση και τον Αναστάση Κολανδρούτζο, αμέσως μόλις επιβίβασαν λίγες από τις πλουσιότερες οικογένειες, καθώς και τα τιμαλφή των οθωμανών σε σφραγισμένα κιβώτια, τα άνοιξαν και δεν έδωσαν λογαριασμό για το μεγαλύτερο μέρος της λείας που πήραν.

Η διαγωγή αυτή προκάλεσε πολλές αντεγκλήσεις μεταξύ των ρωμιών στρατιωτών και των αλβανών ναυτών. Τότε, οι σπετσιώτες φιλοδώρησαν τους προύχοντες και τους οπλαρχηγούς, προκειμένου να εγκαταλείψουν το δίκαιο του εθνικού ταμείου και των πτωχών στρατιωτών.

Επειδή το μερίδιο των στρατιωτών θεωρήθηκε λιγότερο από αυτό που είχε αρχικά υπολογιστεί, αποτέθηκε σε κάποια αποθήκη του φρουρίου, προκειμένου να γίνει δεύτερη εκτίμηση. Κάποιοι όμως άνοιξαν την αποθήκη και την άδειασαν, γενογός, που γέννησε νέες έριδες.

Η χαμερπής διαγωγή των αρχόντων τους και ο άδικος τρόπος που έγινε το μοίρασμα των λαφύρων, μάρανε τον ενθουσιασμό του λαού της Μεσσηνίας, ο οποίος έγινε πλέον τόσο χλιαρός στον αγώνα, ώστε παραμέλησε στη συνέχεια να λάβει λυσιτελή μέτρα για τον αποκλεισμό της Μεθώνης και Κορώνης, που ακόμα κατέχονταν από τους οθωμανούς.

Σφαγών συνέχεια

Λίγες βδομάδες μετά, έγινε κι η μεγάλη σφαγή της Τριπολιτσάς, η γενοκτονία της οποίας υμνείται στα βιβλία, στις εθνικές γιορτές, στο δημοτικό τραγούδι, στον εθνικό ύμνο κ.λπ.. Κάτω από κωμικοτραγικές συνθήκες με μυστικές συνεννοήσεις, προδοσίες, σκανδαλώδεις αγοραπωλησίες κ.ά., από τη μια πολιορκούσαν κι από την άλλη πουλούσαν στη μαύρη αγορά τρόφιμα στους πολιορκημένους. Από τη μια πολεμούσαν με τους οθωμανούς κι από την άλλη μεταξύ τους, για τα λάφυρα, τα οποία, προκειμένου να τα αποκτήσουν, έσφαξαν αδιακρίτως τον οθωμανικό πληθυσμό της πόλης. Πλιατσικολόγησαν τα πάντα, μέχρι και τα σκουριασμένα καρφιά στους τοίχους!

Επίλογος

Δεν είναι μόνον η Αγία Λαύρα και τα κρυφά σχολειά. Υπάρχουν πολλοί εθνικοθρησκευτικοί μύθοι, πολλά ψέματα, που έχουν φτιαχτεί γύρω από το ʼ21, τις πραγματικές συνθήκες, τα πραγματικά γεγονότα του οποίου, τα μαθαίνουμε διαστρεβλωμένα από τους επίσημους θεωρητικούς της Ρωμιοσύνης, που αναγόρευσαν πλιατσικολόγους, κλέφτες και ληστές σε εθνικούς ήρωες.

Όχι με κανόνες ευνομίας, αλλά πάνω στα ψέματα αυτά εξ άλλου, από πλιατσικολόγους, κλέφτες και ληστές στήθηκε και το σύγχρονο κράτος, γι΄ αυτό ένα κράτος-ψέμα πλιατσικολόγων, κλεφτών και ληστών είναι έκτοτε...

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

● «Ιστορία του ελληνικού έθνους», έκδ. «Εκδοτική Αθηνών Α.Ε.», Αθήνα, 1979.

● Γιάνη Κορδάτου: «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», έκδ. «20^ός αιώνας», Αθήνα, 1960.

● Ιωάννου Φιλήμονος: «Δοκίμιον ιστορικόν περί της ελληνικής επαναστάσεως», έκδ. «Π.Β. Μωραϊτίνη», Αθήνα, 1861.

● Αμβρόσιου Φραντζή: «Επιτομή της αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από του έτους 1715 και λήγουσα το 1835», έκδ. «Εκ της τυπογραφίας η Βιτώρια του Κων. Καστόρχη και συντροφίας», Αθήνα, 1839.

● George Finlay: «Ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως», έκδ. «Ίδρυμα της Βουλής των ελλήνων», Αθήνα, 2008.

● Thomas Gordon: «Ιστορία της ελληνικής επανάστασης», έκδ. «Αρχιπέλαγος», Αθήνα, 2010.

● Γιάννη Λάζαρη: «Το Άγνωστο 1821», έκδ. «Δρόμων», 2016.

 

 

 https://www.freeinquiry.gr/

 

 

theologos vasiliadis

 

 

Ο μύθος της δημιουργίας του κόσμου από τον Θεό.

 

Μύθοι για τη δημιουργία του κόσμου ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς

 

 

 

Οι διαφωνίες μεταξύ των υποστηρικτών της θεωρίας του δημιουργισμού και της εξελικτικής θεωρίας δεν υποχωρούν μέχρι σήμερα. Ωστόσο, σε αντίθεση με τη θεωρία της εξέλιξης, ο δημιουργισμός περιλαμβάνει όχι μία, αλλά εκατοντάδες διαφορετικές θεωρίες (αν όχι περισσότερες). Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για τους δέκα πιο ασυνήθιστους μύθους της αρχαιότητας.

 

10. Ο μύθος του Pan-gu

Οι Κινέζοι έχουν τις δικές τους ιδέες για το πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος. Ο πιο δημοφιλής μύθος μπορεί να ονομαστεί ο μύθος του Pan-gu, ενός γιγαντιαίου ανθρώπου. Η πλοκή έχει ως εξής: στην αυγή του χρόνου, ο Ουρανός και η Γη ήταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλον που συγχωνεύτηκαν σε μια ενιαία μαύρη μάζα.

Σύμφωνα με το μύθο, αυτή η μάζα ήταν ένα αυγό και ο Pan-gu ζούσε μέσα σε αυτό και έζησε για πολύ καιρό - πολλά εκατομμύρια χρόνια. Αλλά μια μέρα βαρέθηκε μια τέτοια ζωή και, κουνώντας ένα βαρύ τσεκούρι, ο Pan-gu βγήκε από το αυγό του, χωρίζοντάς το σε δύο μέρη. Αυτά τα μέρη στη συνέχεια έγιναν Ουρανός και Γη. Ήταν αφάνταστα ψηλός - περίπου πενήντα χιλιόμετρα μήκος, που, με τα πρότυπα των αρχαίων Κινέζων, ήταν η απόσταση μεταξύ Ουρανού και Γης.

 

Δυστυχώς για τον Pan-gu, και ευτυχώς για εμάς, ο κολοσσός ήταν θνητός και, όπως όλοι οι θνητοί, πέθανε. Και μετά ο Pan-gu αποσυντέθηκε. Αλλά όχι με τον τρόπο που το κάνουμε - ο Pan-gu χάλασε πολύ καλά: η φωνή του έγινε βροντή, το δέρμα και τα οστά του έγιναν το στερέωμα της γης και το κεφάλι του έγινε Κόσμος. Έτσι, ο θάνατός του έδωσε ζωή στον κόσμο μας.

9. Chernobog και Belobog

Αυτός είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μύθους των Σλάβων. Λέει για την αντιπαράθεση μεταξύ του Καλού και του Κακού - των Λευκών και Μαύρων θεών. Όλα ξεκίνησαν έτσι: όταν υπήρχε μόνο μια συμπαγής θάλασσα τριγύρω, ο Belobog αποφάσισε να δημιουργήσει στεριά, στέλνοντας τη σκιά του - Chernobog - να κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά. Ο Τσερνόμπογκ έκανε τα πάντα όπως αναμενόταν, ωστόσο, έχοντας εγωιστικό και περήφανο χαρακτήρα, δεν ήθελε να μοιραστεί την εξουσία στο στερέωμα με τον Μπελόμπογκ, αποφασίζοντας να πνίξει τον τελευταίο

 

Ο Belobog βγήκε από αυτή την κατάσταση, δεν άφησε τον εαυτό του να σκοτωθεί, και μάλιστα ευλόγησε τη γη που είχε ανεγερθεί από το Chernobog. Ωστόσο, με την έλευση της γης, υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα: η έκτασή της αυξήθηκε εκθετικά, απειλώντας να καταπιεί τα πάντα γύρω.

 

Στη συνέχεια, ο Belobog έστειλε την αντιπροσωπεία του στη Γη για να μάθει από το Chernobog πώς να σταματήσει αυτή την επιχείρηση. Λοιπόν, ο Τσερνόμπογκ κάθισε σε μια κατσίκα και πήγε να διαπραγματευτεί. Οι σύνεδροι, βλέποντας τον Τσερνόμπογκ να καλπάζει προς το μέρος τους πάνω σε μια κατσίκα, εμποτίστηκαν με την κωμωδία αυτού του θεάματος και ξέσπασαν σε άγρια γέλια. Ο Τσερνόμπογκ δεν καταλάβαινε το χιούμορ, ήταν πολύ προσβεβλημένος και αρνήθηκε κατηγορηματικά να μιλήσει μαζί τους.

 

Εν τω μεταξύ, ο Belobog, θέλοντας ακόμα να σώσει τη Γη από την αφυδάτωση, αποφάσισε να κατασκοπεύσει το Chernobog, φτιάχνοντας μια μέλισσα για αυτόν τον σκοπό. Το έντομο αντιμετώπισε το έργο με επιτυχία και ανακάλυψε το μυστικό, το οποίο ήταν το εξής: για να σταματήσει η ανάπτυξη της γης, είναι απαραίτητο να σχεδιάσετε έναν σταυρό πάνω του και να πείτε την αγαπημένη λέξη - "αρκετά". Τι έκανε ο Belobog.

 

Το να πεις ότι ο Τσερνόμπογκ δεν ήταν χαρούμενος σημαίνει να μην πεις τίποτα. Θέλοντας να εκδικηθεί, καταράστηκε τον Belobog και τον καταράστηκε με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο - για την κακία του, ο Belobog έπρεπε τώρα να τρώει περιττώματα μέλισσας σε όλη του τη ζωή. Ωστόσο, ο Belobog δεν έχασε το κεφάλι του και έκανε τα κόπρανα της μέλισσας γλυκά σαν ζάχαρη - έτσι εμφανίστηκε το μέλι. Για κάποιο λόγο, οι Σλάβοι δεν σκέφτηκαν πώς εμφανίστηκαν οι άνθρωποι ... Το κύριο πράγμα είναι ότι υπάρχει μέλι.

 

8. Αρμενική δυαδικότητα

Οι αρμενικοί μύθοι θυμίζουν τους σλαβικούς και μας λένε επίσης για την ύπαρξη δύο αντίθετων αρχών - αυτή τη φορά αρσενικό και θηλυκό. Δυστυχώς, ο μύθος δεν απαντά στο ερώτημα πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος μας, εξηγεί μόνο πώς είναι τακτοποιημένα τα πάντα γύρω. Αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο ενδιαφέρον.

 

Οποτε εδω περίληψη: Ο Ουρανός και η Γη είναι σύζυγοι που τους χωρίζει ο ωκεανός. Ο ουρανός είναι μια πόλη και η Γη είναι ένα κομμάτι βράχου, που κρατιέται στα τεράστια κέρατά του από έναν εξίσου τεράστιο ταύρο - όταν κουνάει τα κέρατά του, η γη σκάει στις ραφές από τους σεισμούς. Αυτό, στην πραγματικότητα, είναι όλο - έτσι φαντάζονταν οι Αρμένιοι τη Γη

 

Υπάρχει επίσης ένας εναλλακτικός μύθος όπου η Γη βρίσκεται στη μέση της θάλασσας και ο Λεβιάθαν κολυμπάει γύρω της, προσπαθώντας να αρπάξει την ουρά του, και οι συνεχείς σεισμοί εξηγήθηκαν επίσης από το flopping της. Όταν τελικά ο Λεβιάθαν δαγκώσει την ουρά του, η ζωή στη Γη θα τελειώσει και η αποκάλυψη θα έρθει. Να εχεις μια ωραια μερα.

 

7 Σκανδιναβικός μύθος του γίγαντα του πάγου

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ των Κινέζων και των Σκανδιναβών - αλλά όχι, και οι Βίκινγκς είχαν τον δικό τους γίγαντα - την προέλευση των πάντων, μόνο που το όνομά του ήταν Ymir, και ήταν παγωμένος και με ρόπαλο. Πριν από την εμφάνισή του, ο κόσμος χωρίστηκε σε Muspelheim και Niflheim - τα βασίλεια της φωτιάς και του πάγου, αντίστοιχα. Και ανάμεσά τους απλώθηκε το Ginnungagap, συμβολίζοντας το απόλυτο χάος, και εκεί, από τη συγχώνευση δύο αντίθετων στοιχείων, γεννήθηκε ο Ymir.

 

Και τώρα πιο κοντά σε εμάς, στους ανθρώπους. Όταν ο Ymir άρχισε να ιδρώνει, ένας άνδρας και μια γυναίκα βγήκαν από τη δεξιά μασχάλη του μαζί με τον ιδρώτα. Είναι περίεργο, ναι, το καταλαβαίνουμε - ε, έτσι είναι, σκληροί Βίκινγκς, δεν υπάρχει τίποτα να γίνει. Αλλά πίσω στην ουσία. Το όνομα του άνδρα ήταν Μπούρι, είχε έναν γιο Μπορ και ο Μπορ είχε τρεις γιους - τον Όντιν, τον Βίλι και τον Βε. Τα τρία αδέρφια ήταν θεοί και κυβέρνησαν την Άσγκαρντ. Αυτό δεν τους φάνηκε αρκετό και αποφάσισαν να σκοτώσουν τον προπάππου του Ymir, φτιάχνοντας τον κόσμο από αυτόν.

 

Ο Υμίρ δεν χάρηκε, αλλά κανείς δεν τον ρώτησε. Στην πορεία, έχυσε πολύ αίμα - αρκετό για να γεμίσει τις θάλασσες και τους ωκεανούς. από το κρανίο των δύστυχων αδελφών δημιούργησαν το θησαυροφυλάκιο του ουρανού, του έσπασαν τα κόκαλα, φτιάχνοντας από αυτά βουνά και λιθόστρωτα, και έφτιαξαν σύννεφα από τα σχισμένα μυαλά του φτωχού Υμίρ.

 

Αυτός ο νέος κόσμος Ο Οντίν και η εταιρεία αποφάσισαν αμέσως να κατοικήσουν: έτσι βρήκαν δύο όμορφα δέντρα στην ακτή - τέφρα και σκλήθρα, που φτιάχνουν έναν άντρα από στάχτη και μια γυναίκα από σκλήθρα, δίνοντας έτσι την γέννηση του ανθρώπινου γένους.

 

6. Ελληνικός μύθος για τις μπάλες

 

Όπως πολλοί άλλοι λαοί, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι πριν εμφανιστεί ο κόσμος μας, υπήρχε μόνο συνεχές χάος τριγύρω. Δεν υπήρχε ήλιος, δεν υπήρχε φεγγάρι - όλα πετάχτηκαν σε έναν μεγάλο σωρό, όπου τα πράγματα ήταν αδιαχώριστα το ένα από το άλλο.

 

Αλλά μετά ήρθε ένας θεός, κοίταξε το χάος που επικρατούσε τριγύρω, σκέφτηκε και αποφάσισε ότι όλα αυτά δεν ήταν καλά και άρχισε να δουλεύει: χώρισε το κρύο από τη ζέστη, το ομιχλώδες πρωινό από την καθαρή μέρα και όλα αυτά. πράγμα.

 

Στη συνέχεια ξεκίνησε για τη Γη, κυλώντας την σε μια μπάλα και χωρίζοντας αυτή τη μπάλα σε πέντε μέρη: ήταν πολύ ζεστό στον ισημερινό, εξαιρετικά κρύο στους πόλους, αλλά μεταξύ των πόλων και του ισημερινού - σωστά, δεν μπορείτε να φανταστείτε πιο ανετα. Περαιτέρω, από τον σπόρο ενός άγνωστου θεού, πιθανότατα του Δία, γνωστού στους Ρωμαίους ως Δία, δημιουργήθηκε ο πρώτος άνθρωπος - διπρόσωπος και επίσης σε σχήμα μπάλας.

 

Και μετά το έσκισαν στα δύο, φτιάχνοντας έναν άντρα και μια γυναίκα - το μέλλον μας.

 

 Αιγύπτιος Θεός που αγαπούσε πολύ τη σκιά του

 

Στην αρχή υπήρχε ένας μεγάλος ωκεανός που το όνομά του ήταν "Nu", και αυτός ο ωκεανός ήταν το Χάος, και δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από αυτόν. Μόλις ο Atum, με μια προσπάθεια θέλησης και σκέψης, δημιούργησε τον εαυτό του από αυτό το Χάος. Ναι, ο άνθρωπος είχε μπάλες. Αλλά περαιτέρω - όλο και πιο ενδιαφέρον. Έτσι, δημιούργησε τον εαυτό του, τώρα ήταν απαραίτητο να δημιουργήσει τη γη στον ωκεανό. Πράγμα που έκανε. Έχοντας περιπλανηθεί στη γη και συνειδητοποιώντας την απόλυτη μοναξιά του, ο Atum βαρέθηκε αφόρητα και αποφάσισε να σχεδιάσει περισσότερους θεούς. 

Πως; Και έτσι, με ένα φλογερό, παθιασμένο συναίσθημα για τη δική του σκιά.

 

Έτσι, γονιμοποιημένος, ο Atum γέννησε τον Shu και τον Tefnut, φτύνοντάς τους από το στόμα του. Αλλά, προφανώς, το παράκανε και οι νεογέννητοι θεοί χάθηκαν στον ωκεανό του Χάους. Ο Atum λυπήθηκε, αλλά σύντομα, προς ανακούφισή του, βρήκε και ξαναβρήκε τα παιδιά του. Ήταν τόσο χαρούμενος για την επανασύνδεση που έκλαψε για πολύ, πολύ καιρό, και τα δάκρυά του, αγγίζοντας τη γη, τη γονιμοποίησαν - και άνθρωποι μεγάλωσαν από τη γη, πολλοί άνθρωποι! Τότε, ενώ οι άνθρωποι γονιμοποιούσαν ο ένας τον άλλον, ο Σου και ο Τέφνουτ είχαν επίσης συνουσία και γέννησαν άλλους θεούς - περισσότερους θεούς στον θεό των θεών! - Gebu και Nutu, που έγιναν η προσωποποίηση της Γης και του ουρανού.

Υπάρχει ένας άλλος μύθος στον οποίο ο Atum αντικαθιστά τον Ρα, αλλά αυτό δεν αλλάζει την κύρια ουσία - και εκεί όλοι γονιμοποιούν ο ένας τον άλλον μαζικά.

 

4. Ο μύθος του λαού των Γιορούμπα - για το Sands of Life και το κοτόπουλο

 

Υπάρχει ένας τέτοιος αφρικανικός λαός - οι Γιορούμπα. Έτσι, έχουν και αυτοί το δικό τους μύθο για την προέλευση όλων των πραγμάτων.

 

Σε γενικές γραμμές, ήταν έτσι: υπήρχε ένας Θεός, το όνομά του ήταν Olorun, και μια ωραία μέρα ήρθε στο μυαλό του η σκέψη - ότι η Γη έπρεπε να τακτοποιηθεί με κάποιο τρόπο (τότε η Γη ήταν μια συνεχής έρημη περιοχή).

 

Ο Olorun δεν ήθελε πραγματικά να το κάνει αυτό ο ίδιος, έτσι έστειλε τον γιο του, Obotalu, στη Γη. Ωστόσο, εκείνη την εποχή, η Obotala είχε πιο σημαντικά πράγματα να κάνει (στην πραγματικότητα, τότε είχε προγραμματιστεί ένα σικ πάρτι στον παράδεισο και ο Obotala απλά δεν μπορούσε να το χάσει).

 

Ενώ ο Obotala διασκέδαζε, όλη η ευθύνη έπεφτε στον Odudawa. Χωρίς τίποτα στο χέρι εκτός από κοτόπουλο και άμμο, ο Odudawa παρ' όλα αυτά άρχισε να δουλεύει. Η αρχή του ήταν η εξής: πήρε άμμο από ένα φλιτζάνι, την έχυσε στη Γη και μετά άφησε το κοτόπουλο να τρέξει κατά μήκος της άμμου και να το πατήσει καλά.

 

Έχοντας πραγματοποιήσει αρκετούς τέτοιους απλούς χειρισμούς, ο Odudava δημιούργησε τη γη του Lfe ή Lle-lfe. Εδώ τελειώνει η ιστορία του Odudava και ο Obotala εμφανίζεται ξανά στη σκηνή, αυτή τη φορά μεθυσμένος στην κόλαση - το πάρτι στέφθηκε με επιτυχία.

 

Και έτσι, όντας σε κατάσταση θεϊκής αλκοολικής μέθης, ο γιος του Ολόρουν άρχισε να δημιουργεί εμάς τους ανθρώπους. Του έφυγε από τα χέρια άσχημα, και έκανε ανάπηρους, νάνους και φρικιά. Έχοντας ξεσηκωθεί, ο Obotala τρομοκρατήθηκε και διόρθωσε γρήγορα τα πάντα, δημιουργώντας κανονικούς ανθρώπους.

 

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Obotala δεν ανέκαμψε ποτέ και ο Odudava έκανε επίσης ανθρώπους, απλώς κατεβάζοντας μας από τον ουρανό και ταυτόχρονα αναθέτοντας στον εαυτό του την ιδιότητα του άρχοντα της ανθρωπότητας.

 

3. Αζτέκων "Πόλεμος των Θεών"

 

Σύμφωνα με τον μύθο των Αζτέκων, δεν υπήρχε πρωτότυπο Χάος. Υπήρχε όμως μια πρωταρχική τάξη - ένα απόλυτο κενό, αδιαπέραστα μαύρο και ατελείωτο, στο οποίο, κατά κάποιον περίεργο τρόπο, ζούσε ο Υπέρτατος Θεός - ο Ομετέοτλ. Είχε διπλή φύση, έχοντας και γυναικεία και αντρική αρχή, ήταν ευγενικός και ταυτόχρονα κακός, ήταν και ζεστός και ψυχρός, αλήθεια και ψέμα, άσπρο και μαύρο.

 

Γέννησε τους υπόλοιπους θεούς: Huitzilopochtli, Quetzalcoatl, Tezcatlipoca και Xipe-Totec, οι οποίοι με τη σειρά τους δημιούργησαν γίγαντες, νερό, ψάρια και άλλους θεούς.

 

Ο Tezcatlipoca ανέβηκε στον ουρανό, θυσιάστηκε και έγινε ο Ήλιος. Εκεί όμως συνάντησε τον Κουετσαλκοάτλ, μπήκε σε μάχη μαζί του και έχασε από αυτόν. Ο Quetzalcoatl πέταξε τον Tezcatlipoc από τον ουρανό και έγινε ο ίδιος ο Ήλιος. Στη συνέχεια, ο Quetzalcoatl γέννησε ανθρώπους και τους έδωσε να φάνε ξηρούς καρπούς.

 

Ο Tezcatlipoka, κρατώντας ακόμα κακία στον Quetzalcoatl, αποφάσισε να εκδικηθεί τις δημιουργίες του μετατρέποντας τους ανθρώπους σε μαϊμούδες. Βλέποντας τι συνέβη στους πρώτους του ανθρώπους, ο Quetzalcoatl έπεσε σε μανία και προκάλεσε έναν ισχυρό τυφώνα που σκόρπισε μοχθηρούς πιθήκους σε όλο τον κόσμο.

 

Ενώ το Quetzalcoatl και το Tezcatlipoc ήταν σε έχθρα μεταξύ τους, το Tialoc και το Chalchiuhtlicue μετατράπηκαν επίσης σε ήλιους για να συνεχίσουν τον κύκλο της ημέρας και της νύχτας. Τους επηρέασε όμως και η σφοδρή μάχη του Κετσαλκόατλ και του Τεζκατλίποκ - τότε κι αυτοί πετάχτηκαν από τον ουρανό.

 

Στο τέλος, ο Quetzalcoatl και ο Tezcatlipoc τελείωσαν την έχθρα, ξεχνώντας τα παράπονα του παρελθόντος και δημιουργώντας νέους ανθρώπους, τους Αζτέκους, από τα νεκρά οστά και το αίμα του Quetzalcoatl.

 

2. Ιαπωνικό "World Cauldron"

 

Ιαπωνία. Χάος ξανά, πάλι με τη μορφή ωκεανού, αυτή τη φορά βρώμικο σαν βάλτο. Μαγικά καλάμια (ή καλάμια) φύτρωσαν σε αυτόν τον ωκεάνιο βάλτο, και από αυτά τα καλάμια (ή καλάμια), όπως τα παιδιά μας από το λάχανο, γεννήθηκαν οι θεοί, είναι πάρα πολλοί. Όλοι μαζί τους έλεγαν Κοτοαματσουκάμι - και αυτό είναι το μόνο που είναι γνωστό για αυτούς, γιατί, μόλις γεννήθηκαν, έσπευσαν αμέσως να κρυφτούν στα καλάμια. Ή σε καλάμια.

 

Ενώ κρύβονταν, εμφανίστηκαν νέοι θεοί, συμπεριλαμβανομένων των Ijinami και Ijinaga. Άρχισαν να ανακατεύουν τον ωκεανό μέχρι να πήξει και να σχηματίσει τη γη - την Ιαπωνία. Ο Ijinami και ο Ijinaga απέκτησαν έναν γιο, τον Ebisu, ο οποίος έγινε θεός όλων των ψαράδων, μια κόρη, την Amaterasu, που έγινε Ήλιος, και μια άλλη κόρη, την Tsukiyomi, που μετατράπηκε σε Σελήνη. Είχαν επίσης έναν ακόμη γιο, τον τελευταίο - τον Susanoo, ο οποίος, για τη βίαιη ιδιοσυγκρασία του, έλαβε την ιδιότητα του θεού του ανέμου και των καταιγίδων.

 

1. Λουλούδι λωτού και "Om-m"

 

Όπως πολλές άλλες θρησκείες, ο Ινδουισμός διαθέτει επίσης την έννοια της ανάδυσης του κόσμου από το κενό. Λοιπόν, όπως από το κενό - υπήρχε ένας απέραντος ωκεανός στον οποίο κολυμπούσε μια γιγάντια κόμπρα, και ήταν ο Βισνού, που κοιμόταν στην ουρά της κόμπρας. Και τίποτα παραπάνω'.

 

Ο καιρός περνούσε, οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη και φαινόταν ότι θα ήταν πάντα έτσι. Αλλά μια μέρα, ένας ήχος που δεν είχε ακουστεί ποτέ πριν - ο ήχος του "Om-m" - ακούστηκε παντού, και ο προηγουμένως άδειος κόσμος κατακλύστηκε από ενέργεια. Ο Βισνού ξύπνησε από τον ύπνο του και ο Μπράχμα εμφανίστηκε από το άνθος του λωτού στον αφαλό του. Ο Βισνού διέταξε τον Μπράχμα να δημιουργήσει τον κόσμο και στο μεταξύ εξαφανίστηκε παίρνοντας μαζί του ένα φίδι.

 

Ο Μπράχμα, καθισμένος σε θέση λωτού σε ένα λουλούδι λωτού, άρχισε να δουλεύει: χώρισε το λουλούδι σε τρία μέρη, χρησιμοποιώντας ένα για να δημιουργήσει τον Παράδεισο και την Κόλαση, ένα άλλο για να δημιουργήσει τη Γη και ένα τρίτο για να δημιουργήσει τον παράδεισο. Τότε ο Μπράχμα δημιούργησε ζώα, πουλιά, ανθρώπους και δέντρα, δημιουργώντας έτσι όλα τα έμβια όντα.

 

Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη. Η γη ήταν άμορφη και άδεια, και το σκοτάδι ήταν πάνω από τα βαθιά, και το Πνεύμα του Θεού αιωρούνταν πάνω από τα νερά.

(Γεν. 1, 1-2).

 

Το βιβλικό δόγμα της δημιουργίας του κόσμου ονομάζεται συνοπτικά έξι μέρες. Ημέρα σημαίνει μέρα. Το 1823, ο Αγγλικανός ιερέας George Stanley Faber (1773-1854) προώθησε τη θεωρία της εποχής. Αυτή η άποψη δεν έχει καμία απολύτως βάση. Στα εβραϊκά για να εκφράσω λέξεις αόριστο χρονικό διάστημαή εποχήυπάρχει μια έννοια ολαμ. Λέξη γιομστα εβραϊκά σημαίνει πάντα μέρα, μέρεςαλλά ποτέ χρονικό διάστημα. Η απόρριψη μιας κυριολεκτικής κατανόησης της ημέρας διαστρεβλώνει σε μεγάλο βαθμό τη βιβλική διδασκαλία για τη δημιουργία του κόσμου. Αν πάρουμε μια μέρα ως εποχή, τότε πώς να προσδιορίσουμε απόγευμακαι πρωί? Πώς να εφαρμόσετε την ευλογία της έβδομης ημέρας και να αναπαυθείτε σε αυτήν στην ηλικία; Άλλωστε, ο Κύριος διέταξε ανάπαυση την έβδομη ημέρα της εβδομάδας - το Σάββατο, επειδή ο ίδιος αναπαύθηκε: Και ο Θεός ευλόγησε την έβδομη ημέρα, και την αγίασε, γιατί σε αυτήν αναπαύτηκε από όλα τα έργα του(Γεν. 2, 3). Ο Κύριος δημιούργησε τα φυτά την τρίτη ημέρα και τον ήλιο, τη σελήνη και άλλα φωτιστικά την τέταρτη. Αν δεχθούμε την ιδέα της "ημέρας - εποχής", αποδεικνύεται ότι για μια ολόκληρη εποχή, τα φυτά αναπτύχθηκαν χωρίς ηλιακό φως.

 

Οι Άγιοι Πατέρες κατάλαβαν ημέρατο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της Γένεσης κυριολεκτικά. Άγιος Ειρηναίος Λυών: «Αποκαθιστώντας αυτή την ημέρα στον εαυτό Του, ο Κύριος ήρθε να υποφέρει την προηγούμενη ημέρα του Σαββάτου - δηλαδή την έκτη ημέρα της δημιουργίας, κατά την οποία δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, μέσω του πόνου Του δίνοντάς του μια νέα δημιουργία, δηλαδή (απελευθέρωση) από τον θάνατο». Άγιος Εφραίμ ο Σύρος: «Κανείς δεν πρέπει να νομίζει ότι η εξαήμερη δημιουργία είναι αλληγορία». Άγιος Βασίλειος ο Μέγας: « Και ήταν βράδυ, και έγινε πρωί, μια μέρα…καθορίζει το μέτρο sim της ημέρας και της νύχτας και συνδυάζεται σε μια ημερήσια ώρα, γιατί είκοσι τέσσερις ώρες καλύπτουν τη διάρκεια μιας ημέρας, αν με την ημέρα εννοούμε και τη νύχτα. Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Από την αρχή μιας ημέρας μέχρι την αρχή μιας άλλης ημέρας είναι μια μέρα, γιατί η Γραφή λέει: και έγινε βράδυ και έγινε πρωί, μια μέρα».

 

Πώς, λοιπόν, έγινε η εναλλαγή ημέρας και νύχτας πριν από τη δημιουργία των φωτιστικών, που εμφανίζονται την τέταρτη ημέρα; Ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας γράφει: «Τότε, όχι από την κίνηση του ήλιου, αλλά από το γεγονός ότι το πρωτόγονο φως, σε ένα μέτρο που όρισε ο Θεός, είτε ξεχείλισε, μετά συσπάστηκε ξανά, έγινε μέρα και ακολούθησε νύχτα» (Σεστόντνεφ. Συνομιλία 2).

 

Γένεση αρχίζει με μια περιγραφή των μεγαλειωδών έργων του Θεού - τη δημιουργία του κόσμου σε έξι ημέρες. Ο Κύριος δημιούργησε το σύμπαν με αναρίθμητα φώτα, τη γη με τις θάλασσες και τα βουνά της, τον άνθρωπο και όλα τα ζώα και φυτικό κόσμο. Η βιβλική αποκάλυψη για τη δημιουργία του κόσμου υψώνεται πάνω από όλες τις υπάρχουσες κοσμογονίες άλλων θρησκειών, όπως η αλήθεια υψώνεται πάνω από κάθε μύθο. Καμία θρησκεία, κανένα φιλοσοφικό δόγμα δεν θα μπορούσε να αναδειχθεί στην ανώτερη ιδέα της δημιουργίας από το τίποτα: Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη.

 

Ο Θεός είναι αυτάρκης και απολύτως πλήρης. Για την ύπαρξή Του δεν απαιτεί τίποτα και δεν χρειάζεται τίποτα. Ο μόνος λόγος για τη δημιουργία του κόσμου ήταν η τέλεια Αγάπη του Θεού. Γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Ο καλός και πολύ καλός Θεός δεν αρκέστηκε στην ενατένιση του εαυτού Του, αλλά από περίσσεια καλοσύνης ήθελε να συμβεί κάτι που στο μέλλον θα χρησιμοποιούσε τις εύνοιες Του και θα ήταν μέρος της καλοσύνης Του. ”

 

Τα πρώτα που δημιουργήθηκαν ήταν τα ασώματα πνεύματα - Άγγελοι. 

Αν και οι Γραφές δεν περιέχουν ιστορία για τη δημιουργία του αγγελικού κόσμου, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άγγελοι από τη φύση τους ανήκουν στον κτιστό κόσμο. Αυτή η άποψη βασίζεται κυρίως σε μια σαφή βιβλική κατανόηση του Θεού ως του παντοδύναμου Δημιουργού που έθεσε τα θεμέλια για οτιδήποτε υπάρχει. Όλα έχουν αρχή, μόνο ο Θεός δεν έχει αρχή.  

 

Μερικοί άγιοι πατέρες βλέπουν μια ένδειξη της δημιουργίας του αόρατου κόσμου των Αγγέλων στα λόγια Ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό (Γεν. 1, 1). Σε επιβεβαίωση αυτής της ιδέας, ο άγιος Φιλάρετος (Drozdov) σημειώνει ότι, σύμφωνα με τη βιβλική αφήγηση, ο φυσικός ουρανός δημιουργήθηκε τη δεύτερη και την τέταρτη ημέρα.

 

πρωταρχικός η γη ήταν άστατοςκαι αδειάζω. Η ύλη, που δημιουργήθηκε από το τίποτα, στην αρχή ήταν άτακτη και καλυμμένη με σκοτάδι. Το σκοτάδι ήταν αναπόφευκτη συνέπεια της απουσίας φωτός, το οποίο δεν δημιουργήθηκε ως ανεξάρτητο στοιχείο. Περαιτέρω, ο συγγραφέας Μωυσής γράφει ότι Το Πνεύμα του Θεού αιωρούνταν πάνω από το νερό(Γεν. 1, 2). Εδώ βλέπουμε μια ένδειξη της δημιουργικής και αναζωογονητικής συμμετοχής στη δημιουργία του τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδας - του Αγίου Πνεύματος. Εξαιρετικά σύντομος και ακριβής ορισμός - τα πάντα προέρχονται από τον Πατέρα μέσω του Υιού στο Άγιο Πνεύμα. Το νερό που αναφέρεται στον παραπάνω στίχο είναι το πιο σημαντικό στοιχείο, χωρίς το οποίο η ζωή είναι αδύνατη. Στο Ιερό Ευαγγέλιο το νερό είναι σύμβολο της ζωογόνου και σωτήριας διδασκαλίας του Ιησού Χριστού. Στη ζωή της Εκκλησίας το νερό έχει ιδιαίτερη σημασία, όντας η ουσία του Μυστηρίου του Βαπτίσματος.

 

Πρώτη μέρα δημιουργίας

Και ο Θεός είπε: ας γίνει φως. Και έγινε φως... Και ο Θεός χώρισε το φως από το σκοτάδι. Και ο Θεός ονόμασε το φως ημέρα, και το σκοτάδι νύχτα. Και έγινε βράδυ και έγινε πρωί: μια μέρα(Γεν. 1:3-5).

 

Με θεία εντολή προέκυψε φως. Από περαιτέρω λόγια: και ο Θεός χώρισε το φως από το σκοτάδι που βλέπουμεότι ο Κύριος δεν κατέστρεψε το σκοτάδι, αλλά μόνο καθιέρωσε την περιοδική αλλαγή του με το φως για να αποκαταστήσει και να διατηρήσει τη δύναμη του ανθρώπου και κάθε πλάσματος. Αυτή η σοφία του Θεού ψάλλεται από τον Ψαλμωδό: Σκορπίζεις το σκοτάδι και υπάρχει νύχτα: κατά τη διάρκεια της περιφέρονται όλα τα ζώα του δάσους. τα λιοντάρια βρυχώνται για θήραμα και ζητούν από τον Θεό τροφή για τον εαυτό τους. Ο ήλιος ανατέλλει, [και] μαζεύονται και ξαπλώνουν στα λημέρια τους. Ένας άνθρωπος βγαίνει στη δουλειά του και στη δουλειά του μέχρι το βράδυ. Πόσα είναι τα έργα σου, Κύριε!(Ψλ 103:20-24). Ποιητική έκφραση και έγινε βράδυ και έγινε πρωίτελειώνει με μια περιγραφή των δημιουργικών υποθέσεων καθεμιάς από τις έξι ημέρες. Η ίδια η λέξη ημέραοι άγιοι κατάλαβαν κυριολεκτικά.

 

Το φως δημιουργήθηκε από το Θείο λέξη κατέχοντας παντοδύναμη δημιουργική δύναμη: γιατί μίλησε, και έγινε. Διέταξε, και φάνηκε(Ψλ 32:9). Οι Άγιοι Πατέρες βλέπουν εδώ μια μυστηριώδη αναφορά στο δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας - τον Υιό του Θεού Ιησού Χριστό, τον οποίο ο απόστολος αποκαλεί Λέξηκαι ταυτόχρονα λέει: Τα πάντα ήρθαν σε ύπαρξη μέσω Αυτόν, και χωρίς Αυτόν τίποτε δεν ήρθε σε ύπαρξη.(Ιω. 1:3).

Κατά την περιγραφή της πρώτης ημέρας, η πρώτη θέση απόγευμα, και μετά πρωί. Για το λόγο αυτό, μεταξύ των Εβραίων στους βιβλικούς χρόνους, η μέρα ξεκινούσε με το βράδυ. Αυτή η τάξη διατηρήθηκε στη λατρεία της Εκκλησίας της Καινής Διαθήκης.

 

Δεύτερη μέρα δημιουργίας

Και ο Θεός δημιούργησε το στερέωμα...<...>και ονόμασε ... το στερέωμα ουρανό(Γεν. 1, 7, 8) και τοποθέτησε τον ουρανό ανάμεσα στο νερό που ήταν στη γη και στο νερό πάνω από τη γη.

Τη δεύτερη μέρα Ο Θεός δημιούργησε φυσικός ουρανός. Λέξη ουράνιος θόλοςμεταδίδεται η λέξη του εβραϊκού πρωτοτύπου, δηλαδή κατάπτωση, για τους αρχαίους Εβραίους συνέκρινε μεταφορικά το στερέωμα με μια σκηνή: απλώστε τους ουρανούς σαν σκηνή(Ψλ 103:2).

Όταν περιγράφεται η δεύτερη μέρα, λέγεται επίσης για το νερό, το οποίο δεν βρίσκεται μόνο στη γη, αλλά και στην ατμόσφαιρα.

 

Τρίτη μέρα δημιουργίας

 

Και ο Θεός συγκέντρωσε το νερό κάτω από τον ουρανό σε ένα μέρος και άνοιξε την ξηρά. Και ονόμασε την ξηρά γη, και τη συλλογή των υδάτων ονόμασε θάλασσες. Και ο Θεός διέταξε τη γη να βγάζει βλάστηση, γρασίδι και δέντρα καρποφόρα. Και η γη καλύφθηκε από βλάστηση. Ο Κύριος χώρισε το νερό από τη γη(βλέπε: Γεν. 1:9-13).

 

 

  δημιουργήθηκαν ωκεανούς, θάλασσες, λίμνες και ποτάμια, καθώς ηπείρους και νησιά. Αυτό αργότερα χαροποίησε τον Ψαλμωδό: Μάζευε, σαν σωρούς, θαλασσινά νερά, έβαζε αβύσσους σε αποθήκες. Ας φοβηθεί τον Κύριο όλη η γη. Όλοι όσοι ζουν στον κόσμο ας τρέμουν μπροστά του, γιατί μίλησε, και έγινε. Διέταξε, και φάνηκε(Ψλ 32:7-9).

 

Την ίδια μέρα ο Θεός δημιούργησε τα πάντα φυτικό κόσμο. Αυτό ήταν θεμελιωδώς νέο: ο Θεός έθεσε τα θεμέλια για ένα οργανικό ΖΩΗστο ΕΔΑΦΟΣ.

 

Produce Plant World Creator διέταξε τη γη. Λέει ο Μέγας Βασίλειος: «Τότε το ρήμα και αυτή η πρώτη εντολή έγινε, όπως λέμε, φυσικός νόμος και παρέμεινε στη γη για μεταγενέστερους χρόνους, δίνοντάς της τη δύναμη να γεννά και να καρποφορεί» (Μέγας Βασίλειος .Shestodnev.Συζήτηση 5).

 

Το βιβλίο της Γένεσης λέει ότι η γη έφερε χόρτα, γρασίδι και δέντρα που έδιναν σπόρο. ανάλογα με το είδος τους. Οι Άγιοι Πατέρες έδωσαν θεμελιώδη σημασία σε αυτό, γιατί επισημαίνει τη σταθερότητα όλων των δημιουργηθέντων από τον Θεό: «Ό,τι κατά την πρώτη δημιουργία προέκυψε από τη γη, παρατηρείται μέχρι σήμερα, μέσω της διατήρησης της οικογένειας με τη διαδοχή της διαδοχής. ” (Αγ. Βασίλειος ο Μέγας. Shestodnev. Συνομιλία 5). Όπως μπορείτε να δείτε, η τρίτη μέρα ήταν αφιερωμένη στη διανομή του πλανήτη μας.

 

Και ο Θεός είδε ότι ήταν καλό (Γεν. 1:12). Ο συγγραφέας εκφράζει με ποιητική γλώσσα την ιδέα ότι ο Θεός δημιουργεί σοφά και τέλεια.

 

Τέταρτη μέρα δημιουργίας

 

Και είπε ο Θεός να εμφανιστούν φώτα στο στερέωμα του ουρανού, για να αγιάσουν τη γη και να διαχωρίσουν τη μέρα από τη νύχτα. Σύμφωνα με τα δημιουργημένα φωτιστικά, το ημερολόγιο και η ώρα θα μετρηθούν πλέον. Και εμφανίστηκαν τα φώτα: ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια(Βλέπε: Γεν. 1:14-18).

 

Στην περιγραφή της τέταρτης ημέρας, βλέπουμε τη δημιουργία των φωτιστικών, τον σκοπό και τις διαφορές τους. Από το κείμενο της Αγίας Γραφής μαθαίνουμε ότι το φως δημιουργήθηκε τη δεύτερη ημέρα πριν από τα φωτιστικά, ώστε, σύμφωνα με την εξήγηση του Μεγάλου Βασιλείου, οι άπιστοι να μην θεωρούν τον ήλιο ως μοναδική πηγή φωτός. Ένας Θεός είναι ο Πατέρας των φώτων (βλέπε: Ιάκωβος 1, 17).

 

 

Η δημιουργία των φωτιστικών είχε τρεις σκοπούς: πρώτον, να φωτίσει γηκαι τα πάντα σε αυτό? γίνεται διάκριση μεταξύ των φωτιστικών της ημέρας (ήλιος) και της νύχτας (σελήνη και αστέρια). Δεύτερον, να διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα. διακρίνω τέσσερα εποχή, κανονίστε χρόνο με Ημερολόγιοκαι να παρακολουθείτε το ημερολόγιο. Τρίτον, χρησιμεύουν για τα σημάδια των εσχάτων. Αυτό αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη: ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και το φεγγάρι δεν θα δώσει το φως του, και τα αστέρια θα πέσουν από τον ουρανό, και οι δυνάμεις του ουρανού θα κλονιστούν. τότε το σημείο του Υιού του Ανθρώπου θα εμφανιστεί στον ουρανό. και τότε όλες οι φυλές της γης θα θρηνήσουν και θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται στα σύννεφα του ουρανού με δύναμη και μεγάλη δόξα(Ματ 24:29-30).

 

Πέμπτη ημέρα δημιουργίας

 

Την πέμπτη ημέρα, ο Κύριος δημιούργησε τα πρώτα ζωντανά πλάσματα που ζούσαν στο νερό και πετούσαν στον αέρα. Και είπε ο Θεός: Αφήστε το νερό να γεννήσει ερπετά, ζωντανά πλάσματα. και αφήστε τα πουλιά να πετάξουν πάνω από τη γη. Έτσι εμφανίστηκαν οι κάτοικοι των νερών, εμφανίστηκαν υδρόβια ζώα, έντομα, ερπετά και ψάρια, και πουλιά πέταξαν στον αέρα(βλέπε: Γεν. 1:20-21).

 

Στην αρχή της πέμπτης ημέρας Ο Θεός μετατρέπει τον δημιουργικό λόγο Του σε νερό ( αφήστε το νερό να βγάλει), ενώ την τρίτη μέρα - στο έδαφος. Λέξη νερόλαμβάνεται σε αυτό το μέρος με μια ευρύτερη έννοια, δηλώνοντας όχι μόνο το συνηθισμένο νερό, αλλά και την ατμόσφαιρα, την οποία ο ιερός συγγραφέας ονομάζει επίσης νερό.

Την πέμπτη ημέρα, ο Θεός δημιουργεί μια ανώτερη μορφή ζωής από τα φυτά. Με την εντολή του Θεού εμφανίστηκαν εκπρόσωποι του υδάτινου στοιχείου (ψάρια, φάλαινες, ερπετά, αμφίβια και άλλοι κάτοικοι των νερών), καθώς και πουλιά, έντομα και όλοι που ζουν στον αέρα.

Ο Δημιουργός δημιουργεί τα πρώτα όντα κάθε είδους («κατά είδος»). Τα ευλογεί να είναι καρποφόρα και να πολλαπλασιάζονται.

 

Η έκτη μέρα της δημιουργίας

Την έκτη ημέρα της δημιουργίας, ο Θεός δημιούργησε τα ζώα που ζουν στη γη, και τον άνθρωπο, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή Του.(Βλέπε: Γένεση 1, 24-31).

 

Περιγραφή έκτη δημιουργική μέραο προφήτης Μωυσής αρχίζει με τα ίδια λόγια όπως τις προηγούμενες μέρες (τρίτη και πέμπτη): ναι θα παράγει... Ο Θεός διατάζει τη γη να δημιουργήσει όλα τα ζώα της γης (ζωντανή ψυχή ανάλογα με το είδος της). Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα με μια συγκεκριμένη σειρά αυξανόμενη τελειότητα.

Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα της γης, και εμφύσησε στο πρόσωπό του ανάσα ζωήςκαι ο άνθρωπος έγινε ζωντανή ψυχή (πρβλ. Γεν. 1:26-28).

 

Το τελευταίο, ως κορωνίδα της δημιουργίας, ήταν δημιούργησε τον άνθρωπο. Δημιουργήθηκε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Οι Άγιοι Πατέρες καταρχάς σημειώνουν ότι της δημιουργίας του προηγήθηκε Θεία Σύνοδος μεταξύ όλων των Προσώπων της Υπεραγίας Τριάδος: ας φτιάξουμε έναν άντρα. Ο άνθρωπος διακρίνεται από ολόκληρο τον κτιστό κόσμο και με τον τρόπο που τον δημιουργεί ο Κύριος. Αν και η σωματική του σύνθεση ελήφθη από τη γη, ο Κύριος δεν διατάζει τη γη να παράγει άνθρωπο (όπως συνέβαινε με άλλα πλάσματα), αλλά ο ίδιος τον δημιουργεί άμεσα. Λέει ο ψαλμωδός, απευθυνόμενος στον Δημιουργό: Τα χέρια σου με δημιούργησαν και με τακτοποίησαν(Ψλ 118:73).

 

Ο Θεός το είπε αυτό δεν είναι καλό για έναν άνθρωπο να είναι μόνος.

Και ο Κύριος ο Θεός έφερε έναν βαθύ ύπνο πάνω στον άνθρωπο. και όταν αποκοιμήθηκε, πήρε ένα από τα πλευρά του και σκέπασε το μέρος με σάρκα. Και ο Κύριος ο Θεός έκανε γυναίκα από το πλευρό που πήρε από τον άνδρα, και την έφερε στον άντρα(Γεν. 2:21-22).

 

Ο Κύριος, φυσικά, μπορούσε να δημιουργήσει όχι μόνο ένα παντρεμένο ζευγάρι, αλλά πολλά και να παράγει από αυτά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, αλλά ήθελε όλοι οι άνθρωποι της γης να είναι ένα στον Αδάμ. Ακόμα και η Εύα αφαιρέθηκε από τον άντρα της. Ο Απόστολος Παύλος λέει: Από ένα αίμα έκανε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος να κατοικεί σε όλο το πρόσωπο της γης.(Πράξεις 17:26). Και έτσι είμαστε όλοι συγγενείς.

 

Την αυγή ανθρώπινη ιστορίαΟ Θεός καθιέρωσε τον γάμο ως μια μόνιμη ένωση ζωής μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Τον ευλόγησε και τον σφράγισε με τους πιο στενούς δεσμούς: θα είναι μία σάρκα(Γένεση 2:24).

Δημιουργώντας το ανθρώπινο σώμα, τον Θεό φύσηξε στο πρόσωπό του ανάσα ζωήςκαι ο άνθρωπος έγινε ζωντανή ψυχή. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου είναι ότι το δικό του η ψυχή είναι θεόμορφη. Ο Θεός είπε: Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα [και] καθ’ ομοίωσή μας(Γένεση 1:26). Σχετικά με το τι είναι η εικόνα του Θεού στον άνθρωπο, είπαμε νωρίτερα. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, του έφερε όλα τα ζώα και τα πουλιά, ο άνθρωπος τους έδωσε όλα τα ονόματα. Η ονοματοδοσία των ονομάτων ήταν σημάδι της κυριαρχίας του ανθρώπου σε όλη τη δημιουργία.

 

 

Με τη δημιουργία του ανθρώπου τελειώνει η εξαήμερη δημιουργία του κόσμου. Θεός έκανε τον κόσμο τέλειο. Το χέρι του Δημιουργού δεν έφερε κανένα κακό μέσα του. Αυτό το δόγμα της αρχικής καλοσύνης όλης της δημιουργίας είναι μια εξαιρετική θεολογική αλήθεια.

 

Στο τέλος του χρόνου θα είναιη τελειότητα του κόσμου έχει αποκατασταθεί. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του μάντη, του αγίου Αποστόλου Ιωάννη του Θεολόγου, θα υπάρξει νέος ουρανός και νέος Γη(βλέπε: Αποκάλυψη 21:1).

 

Έβδομη μέρα

Και ο Θεός τελείωσε την έβδομη ημέρα τα έργα Του που έκανε, και αναπαύθηκε την έβδομη ημέρα από όλα τα έργα Του που έκανε(Γένεση 2:2).

Αφού τελείωσε τη δημιουργία του κόσμου, ο Θεός αναπαύθηκε από τα έργα Του. Ο συγγραφέας εδώ χρησιμοποιεί μια μεταφορά, γιατί ο Θεός δεν χρειάζεται ανάπαυση. Αυτό δείχνει το μυστικό της αληθινής ανάπαυσης που περιμένει τους ανθρώπους στην αιώνια ζωή. Πριν από την έναρξη αυτού του ευλογημένου χρόνου, ήδη στην επίγεια ζωή βλέπουμε ένα πρωτότυπο αυτής της κατάστασης - το υπόλοιπο της ευλογημένης έβδομης ημέρας, που στην Παλαιά Διαθήκη ήταν Σάββατο, και για τους χριστιανούς είναι μια μέρα Κυριακή.

 

Οι διαφωνίες μεταξύ των υποστηρικτών της θεωρίας του δημιουργισμού και της εξελικτικής θεωρίας δεν υποχωρούν μέχρι σήμερα. Ωστόσο, σε αντίθεση με τη θεωρία της εξέλιξης, ο δημιουργισμός περιλαμβάνει όχι μία, αλλά εκατοντάδες διαφορετικές θεωρίες (αν όχι περισσότερες). Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για τους δέκα πιο ασυνήθιστους μύθους της αρχαιότητας.

 

Εισαγωγή

Ένα από τα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα ερωτήματα για κάθε άνθρωπο είναι το ζήτημα της προέλευσης του κόσμου. Αυτό το ερώτημα προκύπτει φυσικά, αφού το παράδειγμα πολλών μεταβλητών πραγμάτων, φαινομένων ή διεργασιών του γύρω κόσμου, το παράδειγμα της γέννησης και ύπαρξης έμβιων όντων, του ανθρώπου, της κοινωνίας και των πολιτισμικών φαινομένων μας διδάσκει ότι όλα έχουν την αρχή τους. Πολλά στον κόσμο κάποτε ξεκίνησαν, προέκυψαν και άρχισαν να αλλάζουν και να αναπτύσσονται σε σχετικά σύντομο ή μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι αλήθεια ότι μπροστά στα μάτια του ανθρώπου υπήρχαν παραδείγματα τέτοιων μακρόβιων πραγμάτων που μοιάζουν να είναι αιώνια. 

 

Για παράδειγμα, ο ωκεανός, τα ποτάμια που ρέουν σε αυτόν, οι οροσειρές, ο λαμπερός ήλιος ή το φεγγάρι φαινόταν αιώνιο. Αυτά τα παραδείγματα πρότειναν την αντίθετη ιδέα, ότι ο κόσμος στο σύνολό του θα μπορούσε να είναι αιώνιος και να μην έχει αρχή. Έτσι, η ανθρώπινη σκέψη, η ανθρώπινη διαίσθηση πρότειναν δύο αντίθετες απαντήσεις στο ερώτημα που τέθηκε: ο κόσμος κάποτε άρχισε να υπάρχει και ο κόσμος πάντα υπήρχε και δεν είχε αρχή. 

 

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο ακραίες απόψεις, υπάρχουν διάφορες επιλογές, για παράδειγμα, ότι ο κόσμος προέκυψε από τον πρωταρχικό ωκεανό, που ο ίδιος δεν έχει αρχή, ή ότι ο κόσμος αναδύεται περιοδικά και μετά καταστρέφεται, κ.λπ. Αυτό το περιεχόμενο της ανθρώπινης σκέψης αντανακλάται στη μυθολογία, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία και αργότερα στο φυσικό επιστήμη. Σε αυτό το άρθρο, θα εξετάσουμε εν συντομία τους πιο διάσημους μύθους για τη δημιουργία του κόσμου και θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας ένα μικρό συγκριτική ανάλυσημυθολογικές ιστορίες με τη βιβλική ιστορία της δημιουργίας. 

 

Γιατί μπορεί να μας ενδιαφέρει η μυθολογία; Γιατί στη μυθολογία, στη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων, που είναι ένας ειδικός τρόπος κατανόησης του κόσμου γύρω μας, εγγενής στους ανθρώπους στα πρώτα στάδια της ιστορικής ανάπτυξης, αντανακλώνται ορισμένες ιδέες ανθρώπων. Και αυτές οι ιδέες μπορεί να έχουν ιστορική, εικαστική ή κάποια άλλη βάση.

 

1 Μύθοι δημιουργίας

Ας κάνουμε μερικές εισαγωγικές παρατηρήσεις. Πρώτον, θα περιοριστούμε να εξετάσουμε μόνο το κοσμογονικό μέρος των μύθων και της Αγίας Γραφής, αφήνοντας εκτός οπτικής επαφής την ιστορία της ανθρώπινης εγκατάστασης στον Παράδεισο. Δεύτερον, το περιεχόμενο των μύθων θα συντομευτεί, καθώς μια πλήρης περιγραφή των περιπετειών των θεών και των γενεαλογιών τους θα καταλαμβάνει πολύ χώρο και θα μας αποσπάσει από τον κύριο στόχο - μια συγκριτική ανάλυση των μυθολογιών με τη βιβλική αφήγηση για το δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου.

 

1.1 Μύθοι αρχαία Αίγυπτος. Μέμφις, Ερμόπολη, Ηλιούπολη και Θηβαϊκή κοσμογονία

 

Και οι τέσσερις αρχαίες αιγυπτιακές κοσμογονίες έχουν σημαντικές ομοιότητες στην ιστορία της δημιουργίας του κόσμου και ως εκ τούτου είναι ενωμένες. Ταυτόχρονα, υπάρχουν ορισμένες διαφορές στη φύση και τη σειρά των δημιουργιών και των γεννήσεων θεοτήτων, ανθρώπων και του υπόλοιπου κόσμου. Ως προκαταρκτική ανάλυση, θα ξεχωρίσουμε τρία κύρια στάδια στη δημιουργία, τα οποία ακολουθούν το ένα μετά το άλλο: 

Α - η ύπαρξη του αρχέγονου Ωκεανού, 

Β - η γέννηση των θεών και η δημιουργία του κόσμου, 

Γ - η δημιουργία του ανθρώπου.

 

Α) Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των μύθων δημιουργίας είναι η αρχική ύπαρξη ενός μόνο απέραντου ωκεανού, που ήταν από μόνος του. Αυτός ο ωκεανός ήταν άψυχος, σύμφωνα με κάποιους μύθους, ή γεμάτος δυνάμεις, σύμφωνα με άλλους, αλλά ταυτόχρονα ο ίδιος αποδείχθηκε η πρώτη θεότητα.

 

Μέμφις Κοσμογονία: Ο Ωκεανός των Μοναχών ήταν κρύος και άψυχος.

 

Γερμανική κοσμογονία: στην αρχή το χάος υπήρχε με τη μορφή του αρχέγονου Ωκεανού. Ο Αρχέγονος Ωκεανός ήταν γεμάτος δυνάμεις και δυνατότητες, τόσο καταστροφικές όσο και δημιουργικές.

Ηλιούπολη κοσμογονία: ο απέραντος ωκεανός του Χάους-Νουν ήταν μια σκοτεινή, κρύα, άψυχη υδάτινη έρημος.

Θηβαϊκή κοσμογονία: υπήρχαν αρχικά νερά.

Β) Τότε γεννιούνται θεοί από τον Ωκεανό, που γεννούν άλλες θεότητες, με κατάλογο γενεαλογιών, και δημιουργούν όλο τον κόσμο.

 

Κοσμογονία Μέμφις: ο πρώτος θεός Πταχ-Γη, με μια προσπάθεια θέλησης, δημιουργεί τον εαυτό του, τη σάρκα του από τη γη. Στη συνέχεια η Πταχ-Γη δημιουργεί με Σκέψη και Λόγο, γεννώντας τον γιο της - τον ηλιακό θεό Atum, που προέκυψε από τον Ωκεανό της Nun. Ο Θεός Atum, βοηθώντας τον πατέρα του, δημιουργεί τον μεγάλο Ennead - τους εννέα θεούς. Η Ptah-Earth προικίζει το Ennead με θεϊκές ιδιότητες: δύναμη και σοφία, και επίσης ιδρύει μια θρησκεία: ναούς, ιερά, γιορτές και θυσίες (αλλά ταυτόχρονα δεν υπήρχε ακόμη άνθρωπος στη γη). Από το σώμα του, ο Ptah δημιούργησε ό,τι υπάρχει: ζωντανά όντα, ποτάμια, βουνά, καθιερωμένες πόλεις, χειροτεχνίες και εργασία. Ο θεός Ptah, η σύζυγός του, η θεά Sokhmet, και ο γιος τους, ο θεός της βλάστησης, Nefertum, αποτελούσαν την Τριάδα των θεών της Μέμφιδας.

 

Γερμανική κοσμογονία: στον Ωκεανό έκρυβαν τις δυνάμεις της καταστροφής - Σκοτάδι και Εξαφάνιση, Κενότητα και Τίποτα, Απουσία και Νύχτα, καθώς και οι δυνάμεις της δημιουργίας - οι μεγάλες οκτώ (Ogdoada) - 4 αρσενικές και 4 θηλυκές θεότητες. Οι αρσενικές θεότητες είναι Huh (Άπειρο), Nun (Νερό), Kuk (Σκοτάδι), Amon (Αέρας). Οι αρσενικές θεότητες έχουν τις δικές τους γυναικείες θεότητες, οι οποίες λειτουργούν ως ενσαρκώσεις τους. Αυτές οι οκτώ δημιουργικές θεότητες αρχικά κολύμπησαν στον Ωκεανό, αλλά στη συνέχεια οι θεότητες αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη δημιουργία. Σήκωσαν τον Αρχέγονο Λόφο από το νερό και στο απόλυτο σκοτάδι φύτρωσαν πάνω του ένα λουλούδι λωτού. Από το λουλούδι εμφανίστηκε το μωρό Ρα - ο θεός του ήλιου, που για πρώτη φορά φώτισε ολόκληρο τον κόσμο. Αργότερα, ο θεός Ρα γέννησε δύο θεότητες: τον θεό Shu και τη θεά Tefnut, από την οποία γεννήθηκαν όλοι οι άλλοι θεοί.

 

Ηλιούπολη κοσμογονία: από τα κρύα σκοτεινά νερά, πήδηξε ο θεός του ήλιου Atum - ο πρώτος των θεών. Ο Atum δημιούργησε τον Αρχέγονο Λόφο και στη συνέχεια δημιούργησε ένα ζευγάρι θεοτήτων: τον θεό Shu και τη θεά Tefnut, εκτοξεύοντάς τες από το στόμα του. Ο Θεός Σου είναι ο θεός του ανέμου και του αέρα. η θεά Tefnut είναι η θεά της παγκόσμιας τάξης. Όταν ο Shu και ο Tefnut παντρεύτηκαν, απέκτησαν δίδυμα: τον θεό της γης Geb και τη θεά του ουρανού Nut. Αυτό το ζευγάρι των διδύμων, όταν μεγάλωσε και παντρεύτηκε, γέννησε πολλά παιδιά: αστέρια, και μετά άλλους θεούς: Όσιρις, Σετ, Ίσις, Νέφθις, Χάρβερ, που μαζί με τους γονείς και τους παππούδες τους σχημάτισαν τον μεγάλο Εννεάδ. Ο θεός Σου έκοψε τον ουρανό από τη γη για να μην γεννήσουν ο Νουτ και ο Γκεμπ άλλους θεούς (αστέρια) και για να μην φάει η Νουτ τα παιδιά της. Έτσι ο ουρανός χωρίστηκε από τη γη.

 

Θηβαϊκή κοσμογονία: ο πρώτος θεός της γης - ο Άμων - δημιούργησε τον εαυτό του, ξεχωρίζοντας από τα αρχικά νερά. Τότε ο Άμων δημιούργησε ό,τι υπάρχει από τον εαυτό του: ανθρώπους και θεούς. Αργότερα, ο θεός Amon έγινε ο θεός του ήλιου Amon-Ra. Ο θεός Amon-Ra, η σύζυγός του, η θεά Mut, και ο γιος τους, η σεληνιακή θεότητα Khonsu, αποτελούσαν τη Θηβαϊκή Τριάδα των θεών.

 

γ) Οι θεοί δημιουργούν τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι εμφανίζονται μετά τους πρώτους θεούς, αλλά ταυτόχρονα με κάποιους άλλους θεούς, ή και πριν από κάποιους από αυτούς.

 

Κοσμογονία Μέμφις: όπως ήδη αναφέρθηκε, ο θεός Ptah από το σώμα του δημιουργεί ό,τι υπάρχει, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων. Αυτό συνέβη μετά τη δημιουργία των Εννεάδων και την καθιέρωση της θρησκείας. Ο Θεός Ptah μετά τη δημιουργία κατοικεί στο σώμα όλων των πλασμάτων, έμψυχων και άψυχων, προικίζει τους ανθρώπους με ένα μέρος της δημιουργικής του δύναμης, που του επέτρεπε προηγουμένως να δημιουργήσει τον κόσμο. Στον τόπο όπου ο Πταχ δημιούργησε τον κόσμο, σχηματίστηκε η πόλη Μέμφις.

 

Γερμανική κοσμογονία: όταν το μωρό Ρα είδε τον υπέροχο κόσμο να φωτίζεται από τις ακτίνες του, έκλαψε από χαρά. Από αυτά τα δάκρυα του Ρα, που έπεσαν στον Αρχέγονο Λόφο, προέκυψαν οι πρώτοι άνθρωποι. Στην ίδια θέση, στον Λόφο, αναδύθηκε αργότερα η πόλη Γερμόπολη.

 

Ηλιούπολη κοσμογονία: ο θεός Atum έχασε μια φορά προσωρινά τα παιδιά του: τον θεό Shu και τη θεά Tefnut. Έστειλε πίσω τους το πύρινο θεϊκό του Μάτι, που με πείσμα περιπλανιόταν και φώτιζε το σκοτάδι. Αντί για το πρώτο Μάτι, ο Atum δημιούργησε ένα δεύτερο για τον εαυτό του. Έτσι εμφανίστηκαν ο ήλιος και η σελήνη. Εν τω μεταξύ, το Eye of Fire βρήκε τα παιδιά του Atum. Από χαρά που υπήρχαν παιδιά, ο θεός Atum έκλαψε. Από αυτά τα δάκρυα του Atum που έπεσαν στον Αρχέγονο Λόφο, σηκώθηκαν άνθρωποι. Αργότερα στον Αρχέγονο Λόφο χτίστηκε η πόλη της Ηλιούπολης και ο κύριος ναός της.

 

Θηβαϊκή κοσμογονία: ο θεός Άμων δημιούργησε τους πάντες από τον εαυτό του. Από τα μάτια του φάνηκαν άνθρωποι, και από το στόμα του - θεοί. Δίδαξε τους ανθρώπους να χτίζουν πόλεις. Η Θήβα ήταν η πρώτη πόλη που χτίστηκε.

Αϊβαζόφσκι. Ανάμεσα στα κύματα

(Λήψη από τον ιστότοπο: http://see-art.ru/art.php?genre=all)

Απέραντο Χάος Ωκεανού ή νερού στην αρχή της δημιουργίας

1.2 Μύθος της αρχαίας Μεσοποταμίας

Εδώ θα εφαρμόσουμε την ίδια σειρά τριών βημάτων δημιουργίας, αφού η Μεσοποταμία κοσμογονία είναι παρόμοια με την αρχαία Αιγυπτιακή κοσμογονία.

 

Α) Στην αρχή, μόνο ο Παγκόσμιος Ωκεανός υπήρχε για πολύ καιρό. Στα έγκατα του Ωκεανού, κρυβόταν η κόρη του, η θεά Nammu.

Β) Γέννηση θεών (με γενεαλογία) και δημιουργία του κόσμου

Ένα μεγάλο βουνό αναδύθηκε από τη μήτρα της θεάς Nammu, στην κορυφή του οποίου ζούσε ο θεός An (ουρανός) και η θεά Ki (γη) ξάπλωσε κάτω. Ο θεός Αν και η θεά Κι παντρεύτηκαν και γέννησαν τον πανίσχυρο θεό Ενλίλ και μετά άλλους επτά θεούς. Έτσι εμφανίστηκαν οι οκτώ θεοί, που κυβερνά τον κόσμο. Τότε ο κόσμος ξεχείλισε σταδιακά από τους νεότερους θεούς Ανουνάκι, που γέννησαν τον Αν και τον Κι, καθώς και τους μεγαλύτερους θεούς. Τότε ο Ενλίλ χώρισε τον ουρανό από τη γη (Αν από τον Κι), αποκόπτοντας το στερέωμα από τη γη για να σταματήσει τη γέννηση νέων θεών. Από τότε άνοιξε μια ευρύχωρη και πλατιά γη, στην οποία υπήρχε αρκετός χώρος για όλους τους θεούς. Ο Θεός Ενλίλ γέμισε την απέραντη γη με πνοή ζωής και δημιούργησε στο κέντρο της την πόλη Νιπούρ με το ναό του Ενλίλ, όπου όλοι οι θεοί ήρθαν να προσκυνήσουν.

 

γ) Οι θεοί δημιουργούν τους ανθρώπους.

 

Ο αδελφός θεός του Ενλίλ, ο Ένκι, ο ημίουργος και ο σοφός, άρχισε να εξοπλίζει τον κόσμο ενώ ο Ενλίλ αντιμετώπιζε τους θεούς. Ο Ένκι εκτόξευσε ψάρια στο νερό, απαγόρευσε στις θάλασσες να πλημμυρίσουν τη γη, γέμισε τα έγκατα της γης με ορυκτά, φύτεψε δάση, καθιέρωσε τη διαδικασία άρδευσης της γης με βροχή, δημιούργησε πουλιά και το τραγούδι τους. Ωστόσο, πολλοί κατώτεροι θεοί άρχισαν να καταστρέφουν τη γη αναζητώντας καταφύγιο και τροφή. Τότε ο Ένκι δημιουργεί το θεϊκό Πρόβατο - τον θεό Λαχάρ και το θεϊκό Σιτάρι - τη θεά Ασνάν. Χάρη σε αυτούς εμφανίστηκαν στη γη η κτηνοτροφία και η γεωργία. Τότε ο Ένκι δημιούργησε βοηθούς για τους νεότερους θεούς - ανθρώπους, εργατικούς και λογικούς. Ο Enki και η σύζυγός του Ninmah μαζί άρχισαν να πλάθουν ανθρώπους από πηλό και να τους αναθέτουν μια μοίρα και μια δουλειά. Έτσι δημιουργήθηκαν άνθρωποι - άνδρες και γυναίκες, προικισμένοι με ψυχή και μυαλό, όμοιοι στην εικόνα με τους θεούς.

 

1.3 Μύθος της αρχαίας Βαβυλωνίας

 

Ο βαβυλωνιακός πολιτισμός θεωρείται ως συνέχεια του πολιτισμού της Μεσοποταμίας. Επομένως, θα εφαρμόσουμε την ακολουθία τριών σταδίων της δημιουργίας και στη Βαβυλωνιακή κοσμογονία.

 

Α) Στην αρχή υπήρχε ο αρχέγονος Ωκεανός. Οι σπόροι της ζωής ωρίμαζαν ήδη μέσα του.

 

Β) Η γέννηση των θεών με τη γενεαλογία τους και η δημιουργία του κόσμου.

 

Δύο πρωτόγονοι ζούσαν στον Ωκεανό, παρεμβαίνοντας στα νερά του: ο παντοδημιουργός θεός Apsu και η μητέρα θεά Tiamat. Στη συνέχεια, γεννήθηκαν ζευγάρια θεών από τον Ωκεανό: ο Lahmu και ο Lahamu, ο Anshar και ο Kishar, καθώς και ο θεός Mummu. Ο Anshar και ο Kishar γέννησαν τον θεό Anu και αυτός γέννησε τον θεό Ey. Όταν ο θεός Eya αντιμετώπισε τον κακό προπάππου του Apsu (τον ενοχλούσε η φασαρία και η ανησυχία των θεών), παντρεύτηκε τον Damkin και γέννησαν τον θεό Marduk. Αυτός ο Μαρντούκ έγινε τότε ο υπέρτατος θεός. Ο Marduk ασχολήθηκε με την προγιαγιά Tiamat και από το πτώμα της δημιούργησε ολόκληρο τον κόσμο - ουρανό και γη. Ο Marduk στόλισε τον ουρανό με πλανήτες, αστέρια, ήλιο και φεγγάρι. Έκανε σύννεφα και βροχές, έκανε ποτάμια να ρέουν. δημιούργησε ζώα. Ο Marduk καθιέρωσε επίσης θρησκευτικές τελετές. Αργότερα εμφανίστηκαν πολλοί νεότεροι θεοί και οι νεότεροι θεοί εργάστηκαν προς όφελος των παλαιότερων.

 

γ) Οι θεοί δημιουργούν τους ανθρώπους.

 

Ο Marduk αποφάσισε να δημιουργήσει ανθρώπους από θεϊκό πηλό, ανακατεμένο με το αίμα ενός από τους νεότερους θεούς που πολέμησαν στο πλευρό του Tiamat εναντίον του Marduk, έτσι ώστε οι άνθρωποι να υπηρετήσουν πολλούς θεούς. Οι άνθρωποι εμφανίζονταν εργατικοί και έξυπνοι.

 

1.4 Μύθοι αρχαία Ελλάδα. Πέντε παραλλαγές κοσμογονιών

 

Ας εφαρμόσουμε την ακολουθία των τριών βημάτων της δημιουργίας στην αρχαία ελληνική κοσμογονία.

 

Α) Αρχέγονη ύπαρξη Χάους, Ωκεανού ή Σκότους, γεμάτη δυνάμεις και ουσιαστικά θεότητες.

 

Η πρώτη επιλογή: στην αρχή υπήρχε Χάος.

Η δεύτερη επιλογή: στην αρχή ολόκληρος ο κόσμος καλύφθηκε από τον ωκεανό.

Η τρίτη επιλογή: στην αρχή υπήρχε η θεά Νύχτα και ο θεός Άνεμος.

Η τέταρτη επιλογή: στην αρχή υπήρχε Χάος.

Πέμπτη επιλογή: Το σκοτάδι και το χάος υπήρχαν στην αρχή.

 

Β) Η γέννηση των θεών με κατάλογο των γενεαλογιών τους και η δημιουργία του κόσμου.

 

Η πρώτη επιλογή: Η Ευρυνόμη, η θεά των πάντων, σηκώθηκε γυμνή από το Χάος, χώρισε τον ουρανό από τη θάλασσα και άρχισε τον μοναχικό της χορό πάνω από τα κύματα της. Ήταν κρύο; πίσω από τη θεά ήρθε ο βοριάς. Η θεά έπιασε τον βόρειο άνεμο και το μεγάλο φίδι Οφιών εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια της. Η θεά χόρευε όλο και πιο έξαλλη ζεσταίνοντας τον εαυτό της και ο Οφίων την αγκάλιασε και την κυρίευσε. Η έγκυος Ευρυνόμη γέννησε το Παγκόσμιο Αυγό και ο Οφιών το επώασε. Από αυτό το Αυγό γεννήθηκε όλος ο κόσμος. Μετά από μια διαμάχη μεταξύ της Ευρυνόμης και του Οφιώνα, η ίδια η θεά δημιούργησε τους πλανήτες και γέννησε τους τιτάνες και τους τιτανίδες.

 

Η δεύτερη επιλογή: οι θεοί γεννιούνται στα ρυάκια του Ωκεανού. Μητέρα γενάρχης όλων των θεών - η θεά Tefis.

Η τρίτη επιλογή: η θεά Νύχτα ανταποκρίθηκε στην ερωτοτροπία του θεού του ανέμου και γέννησε ένα ασημένιο αυγό. Από αυτό προήλθε ο ανδρόγυνος θεός Έρως. Ο Έρωτας έβαλε σε κίνηση ολόκληρο τον κόσμο, έκανε τη γη, τον ουρανό, τον ήλιο και το φεγγάρι. Ο κόσμος άρχισε να κυβερνάται από την τριαδική Νύχτα - την τριάδα των θεών.

Η τέταρτη επιλογή: η Γη προέκυψε από το Χάος και γέννησε τον Ουρανό σε ένα όνειρο. Ο Ουρανός έριξε γονιμοποιητική βροχή στη Γη και γέννησε τους θεούς. Από τη βροχή βγήκαν τα νερά.

Πέμπτη επιλογή: Το χάος και το σκοτάδι γέννησαν όλους τους τιτάνες και τους θεούς, τον Ουρανό, τη Γαία-Γη, τη Θάλασσα.

 

γ) Οι θεοί δημιουργούν τους ανθρώπους.

 

Η πρώτη επιλογή: Η Ευρυνόμη και ο Οφίων εγκαταστάθηκαν στον Όλυμπο μετά τη δημιουργία του κόσμου. Στη συνέχεια τσακώθηκαν καθώς ο Οφιών δήλωσε ότι είναι δημιουργός του σύμπαντος. Η θεά οδήγησε το φίδι στο υπόγειο, βγάζοντας τα δόντια του. Από αυτά τα δόντια του Οφιόν γεννήθηκαν άνθρωποι.

 

Πέμπτη επιλογή: οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν από τον τιτάνα Προμηθέα και τη θεά Αθηνά. Ο Προμηθέας έφτιαξε τους ανθρώπους από γη και νερό και η Αθηνά τους έδωσε ζωή. Η ψυχή στους ανθρώπους εμφανίστηκε χάρη στα περιπλανώμενα θεϊκά στοιχεία, που διατηρήθηκαν από την εποχή της δημιουργίας.

 

1.5 Μύθοι της αρχαίας Ινδίας. Τρεις παραλλαγές κοσμογονίας

 

Οι ινδικοί μύθοι υποβλήθηκαν σταδιακά έντονες αλλαγές, άρα δεν υπάρχει ενιαίο σύστημα απόψεων για την προέλευση του κόσμου. Θα εξετάσουμε τρεις επιλογές αφήγησης.

 

1.5.1 Μία από τις παλαιότερες παραλλαγές της κοσμογονίας είναι η εξής. Οι θεοί δημιούργησαν τον Αρχέγονο Άνθρωπο Πουρούσα. Τότε αυτός ο Άνθρωπος θυσιάστηκε από τους θεούς, το σώμα του κόπηκε σε κομμάτια. Το φεγγάρι, ο ήλιος, η φωτιά, ο άνεμος, ο ουρανός, τα κύρια σημεία, η γη και διάφορες τάξεις της ανθρώπινης κοινωνίας προέκυψαν από μέρη του σώματος.

 

1.5.2 Η επόμενη πιο γνωστή εκδοχή της κοσμογονίας θυμίζει κάπως τους μύθους της δημιουργίας που συζητήθηκαν παραπάνω. Επομένως, θα το παρουσιάσουμε σύμφωνα με το ίδιο σχήμα τριών σταδίων.

 

Α) Στην αρχή δεν υπήρχε παρά το αρχέγονο Χάος, που αναπαυόταν χωρίς κίνηση, αλλά έκρυβε μεγάλες δυνάμεις.

 

Β) Από το σκοτάδι του αρχέγονου Χάους προέκυψαν νερά πριν από άλλες δημιουργίες. Τα νερά γέννησαν φωτιά. Το Χρυσό Αυγό γεννήθηκε μέσα τους από τη μεγάλη δύναμη της ζεστασιάς. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε ήλιος, ούτε φεγγάρι, ούτε αστέρια, δεν υπήρχε τίποτα και κανείς να μετρήσει τον χρόνο, δεν υπήρχε έτος. αλλά όσο διαρκεί η χρονιά, το Χρυσό Αυγό επέπλεε στον απέραντο και απύθμενο ωκεανό. Μετά από ένα χρόνο κολύμβησης, ο πρόγονος Μπράχμα προέκυψε από το Χρυσό Αυγό. Ο Μπράχμα έσπασε το αυγό: το πάνω μισό του αυγού έγινε ο Ουρανός, το κάτω μισό έγινε η Γη και ανάμεσά τους ο Μπράχμα τοποθέτησε τον εναέριο χώρο. Και ίδρυσε τη γη ανάμεσα στα νερά, δημιούργησε τις χώρες του κόσμου και έβαλε τα θεμέλια του χρόνου. Έτσι δημιουργήθηκε το σύμπαν. Με τη δύναμη της σκέψης του, ο Μπράχμα γέννησε έξι γιους - έξι μεγάλους άρχοντες, καθώς και άλλους θεούς και θεές. Ο Μπράχμα τους έδωσε εξουσία πάνω στο σύμπαν και ο ίδιος, κουρασμένος από τη δημιουργία, αποσύρθηκε για να ξεκουραστεί.

 

Γ) Οι άνθρωποι γεννιούνται από το Vivasvat και τη θεά Saranyu. Ο Vivasvat ήταν γιος της θεάς Aditi και έγινε άνθρωπος αφού οι θεοί αναμόρφωσαν τη φύση του (αργότερα έγινε ο θεός του ήλιου). Τα πρώτα παιδιά του Vivasvat και του Saranyu ήταν θνητοί άνθρωποι: Yama, Yami και Manu. Τα μικρότερα παιδιά του Vivasvat και του Saranyu ήταν θεοί. Ο πρώτος άνθρωπος που πεθαίνει είναι ο Yama. Μετά το θάνατό του, έγινε ο άρχοντας του βασιλείου των νεκρών. Ο Μάνου προοριζόταν να επιζήσει από τον Μεγάλο Κατακλυσμό. Από αυτόν προέρχονται οι άνθρωποι που ζουν τώρα στη γη.

 

1.5.3 Ύστερη ινδουιστική κοσμογονία. Υπάρχει μια τριάδα θεών - Trimurti - Brahma ο δημιουργός, Vishnu ο φύλακας και Shiva ο καταστροφέας, του οποίου οι λειτουργίες δεν οριοθετούνται αυστηρά. Το σύμπαν γεννιέται κυκλικά από τον Μπράχμα, διατηρείται από τον Βισνού και καταστρέφεται από τον Σίβα. Η ημέρα του Μπράχμα διαρκεί όσο υπάρχει το σύμπαν. νύχτα του Μπράχμα - όταν το σύμπαν χάνεται και δεν υπάρχει. Η ημέρα του Μπράχμα και η νύχτα του Μπράχμα είναι ίσες κάθε 12 χιλιάδες θεϊκά χρόνια. Το θείο έτος αποτελείται από μια ημέρα ίση με ένα ανθρώπινο έτος. Η ζωή του Μπράχμα διαρκεί 100 χρόνια Μπράχμα, μετά από τα οποία θα υπάρξει άλλος Μπράχμα. (Μπορεί να υπολογιστεί ότι η περίοδος ύπαρξης του Σύμπαντος είναι 4 εκατομμύρια 380 χιλιάδες χρόνια και η ζωή του Μπράχμα διαρκεί 159 δισεκατομμύρια 870 εκατομμύρια χρόνια.)

 

Σχέσεις" href="/text/category/vzaimootnoshenie/" rel="bookmark"> σχέσεις των θεοτήτων, οι γάμοι και οι συγκρούσεις τους, η θεϊκή καταγωγή τους, από ποιον γεννήθηκε. Σε πολλές μυθολογίες, οι θεότητες ενεργούν ως προσωποποιημένες δυνάμεις ή καιροί φύση: η θεότητα Ocean -Nun, ο θεός Ptah-Earth, ο θεός Atum-Sun, ο θεός An-Heaven, η θεά Ki-Earth, η κόρη του Brahma, η θεά Virini-Night κ.λπ.

 

Το τρίτο κοινό χαρακτηριστικό των μύθων είναι η ιστορία της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου από έναν ή περισσότερους από τους μεγαλύτερους θεούς. Επιπλέον, ορισμένες αφηγήσεις αναφέρουν ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να υπηρετεί τους θεούς, ενώ άλλες λένε για τη δημιουργία του ανθρώπου ως ένα τυχαίο, παράπλευρο γεγονός της θείας ιστορίας.

 

2.2 Σύγκριση των μύθων της δημιουργίας με τη Βιβλική αφήγηση για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου

 

Πιστεύουμε ότι ο αναγνώστης είναι εξοικειωμένος με το περιεχόμενο της Βιβλικής αφήγησης για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου (Έξι Ημέρες), οπότε δεν χρειάζεται να το παραθέσουμε. Ας επισημάνουμε ότι τα τρία κοινά χαρακτηριστικά των κοσμογονιών που αναφέρονται παραπάνω διαφέρουν θεμελιωδώς από το Βιβλικό Εξαήμερο.

 

Αντί για τον αρχέγονο, αιώνια υπάρχοντα πρόγονο του Ωκεανικού Χάους, η Βίβλος βεβαιώνει ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από το τίποτα. Δηλαδή, σύμφωνα με τον βιβλικό μύθο, κάποτε ο κόσμος δεν υπήρχε, αλλά τότε δημιουργήθηκε από τον Θεό.

 

Αντί για μακροσκελείς, περίπλοκες και μυθικές ιστορίες για τη σχέση των θεών και τις γενεαλογίες τους, η Βίβλος λέει σε ασκητική γλώσσα για τον ένα Θεό (μονοθεϊσμό), που είναι ο αληθινός Δημιουργός ολόκληρου του υπάρχοντος κόσμου. Ο Θεός της Βίβλου και του Χριστιανισμού δεν είναι προσωποποιημένη δύναμη της φύσης, δεν διαλύεται στα στοιχεία της φύσης, αλλά είναι υπερβατικό στον κόσμο, υπάρχει έξω από τον κόσμο, έξω από τον φυσικό χώρο και χρόνο, σε αντίθεση με τις μυθολογικές θεότητες.

 

Αντί για ιδέες για τη δημιουργία του ανθρώπου από έναν από τους μεγαλύτερους θεούς, ο Χριστιανισμός ισχυρίζεται ότι ο αληθινός δημιουργός του ανθρώπου είναι ο ένας Θεός ο Δημιουργός. Επιπλέον, σύμφωνα με τον Χριστιανισμό, ολόκληρος ο κόσμος δημιουργήθηκε μόνο για χάρη του να είναι ένας άνθρωπος που είναι η εικόνα του Θεού και που προορίζεται να βασιλεύει στον υλικό κόσμο. Ενώ στις μυθολογίες, η εμφάνιση ενός ατόμου μοιάζει με ένα δευτερεύον γεγονός με φόντο τις ιστορίες για τις περιπέτειες των θεών.

 

Ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των Βιβλικών Εξαημέρων είναι η δήλωση για τη διαδοχική, σταδιακή δημιουργία του κόσμου κατά τις έξι ημέρες (περιόδους) της δημιουργίας. Ταυτόχρονα, κάθε φορά μετά το επόμενο στάδιο της δημιουργίας, ο Θεός χαρακτηρίζει την αρχέγονη φύση και δημιουργία ως τέλεια στα μάτια Του. Δεν θα βρούμε ποτέ αυτή την αναγνώριση της τελειότητας του πλάσματος στις μυθολογίες.

 

Άρα, στα κύρια χαρακτηριστικά της, η βιβλική, χριστιανική κατανόηση της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου δεν συμπίπτει με τις παγανιστικές μυθολογίες.

 

Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν κάποιες ομοιότητες, αναλογίες μεταξύ αυτών των αφηγήσεων, τις οποίες θα εξετάσουμε τώρα.

 

1) Στις μυθολογίες η αρχική κατάσταση του κόσμου χαρακτηρίζεται ως Χάος-Ωκεανός-Σκοτάδι. Στις Βιβλικές Έξι Ημέρες, η αρχική κατάσταση της δημιουργημένης γης εμφανίζεται άμορφη και άδεια, καλυμμένη με νερό και βυθισμένη στο σκοτάδι.

 

2) Αρχέγονο Χάος-Ωκεανός-Σκοτάδι των μυθολογιών κρύβει δυνάμεις και δυνάμεις και είναι το περιβάλλον για τη γέννηση των θεών. Στη Βίβλο, το Πνεύμα του Θεού αιωρείται πάνω από τα νερά και τους δίνει ζωή.

 

3) Σε πολλές μυθολογίες η γη εμφανίζεται από τα νερά. Στη Βίβλο, ο Θεός συγκεντρώνει τα νερά κάτω από τον ουρανό σε ένα μέρος, αποκαλύπτοντας ξηρά.

 

4) Κάποια αναλογία μεταξύ των ιστοριών είναι η γέννηση πολλών θεών στη μυθολογία και η δημιουργία πνευματικών οντοτήτων - αγγέλων στη Χριστιανική Ιερά Παράδοση. Είναι αλήθεια ότι το Βιβλικό Shestodnev δεν το λέει ευθέως. Αλλά πολλοί ερμηνευτές της Βίβλου κατανοούν τη δημιουργία του αγγελικού κόσμου κάτω από τη φράση για τη δημιουργία του ουρανού από τον Θεό.

 

5) Σε ορισμένες μυθολογίες, υπάρχει ένα μοτίβο διαχωρισμού (χωρισμός), για παράδειγμα, ο διαχωρισμός του ουρανού από τη γη. Στις Βιβλικές Έξι Ημέρες, το μοτίβο του διαχωρισμού είναι καθαρά ορατό: ο διαχωρισμός του φωτός από το σκοτάδι, ο διαχωρισμός του νερού από το νερό από το ουράνιο στερέωμα, ο πραγματικός διαχωρισμός της γης από το νερό.

 

6) Σε ορισμένες μυθολογίες, οι θεοί πλάθουν τους ανθρώπους από πηλό ή γη. Και, για παράδειγμα, στη Βαβυλωνιακή κοσμογονία, ο πηλός αναμειγνύονταν με το αίμα ενός από τους νεότερους θεούς για να δημιουργηθεί ένα πρόσωπο. Στη Βίβλο, ο Θεός διαμόρφωσε τον Αδάμ από τη σκόνη του εδάφους και μετά του έδωσε ζωή. Το ίδιο το όνομα Αδάμ μπορεί να σημαίνει «πηλός» ή, όπως λένε, «κόκκινος πηλός».

 

Τίθεται το ερώτημα πώς ερμηνεύονται οι διαφορές και οι ομοιότητες των μυθολογικών κοσμογονιών με τη βιβλική αφήγηση. Πώς αξιολογείται ο βαθμός ομοιότητας και ο βαθμός διαφοράς; Ήταν το Βιβλικό Εξαήμερο δανεισμένο από προηγούμενους μύθους άλλων λαών; Η ομοιότητα των κοσμογονιών δεν είναι αποτέλεσμα παράλληλης ανεξάρτητης συλλογικής δημιουργικότητας, εκδήλωση του αρχέτυπου, του συλλογικού ασυνείδητου πολλών λαών; Και αν ναι, τότε Ποιος ή τι έβαλε αυτό το αρχέτυπο στο μυαλό της ανθρωπότητας. 

 

Ή μήπως υπάρχει μια μοναδική Πηγή αληθινής γνώσης, από την οποία προήλθαν όλοι οι γνωστοί μύθοι για τη δημιουργία, μόνο διαφορετικοί λαοί τους διακοσμούσαν σύμφωνα με τις κλίσεις τους, τη νοοτροπία τους; Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Επιπλέον, πίσω από αυτή την ερώτηση γίνεται αισθητή η παρουσία ενός πραγματικού μυστηρίου... Και ο αναγνώστης, στο τέλος, πρέπει να το καταλάβει μόνος του. Στην αθεϊστική και μη χριστιανική λογοτεχνία, μπορεί κανείς να βρει ισχυρισμούς ότι η βιβλική αφήγηση για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου είναι δανεισμένη από προγενέστερη βαβυλωνιακή και αιγυπτιακή ή άλλη μυθολογία. Άλλωστε, υπάρχουν κάποιες αναλογίες μεταξύ τους. Αλλά η σύντομη συγκριτική ανάλυση που παρουσιάζεται εδώ μιλάει ενάντια σε αυτό, σύμφωνα με την οποία υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ αυτών των ιστοριών. 

 

Πιο συγκεκριμένα, θέλουμε να πούμε ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ της Βίβλου και των παγανιστικών κοσμογονιών, ενώ υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ των ίδιων των κοσμογονιών. Και, αντίθετα, η ορθόδοξη λογοτεχνία μιλά για την πολεμική πτυχή του Βιβλικού Shestodnev, ότι γράφτηκε (συμπεριλαμβανομένου) ενάντια στις θρησκευτικές και φιλοσοφικές απόψεις των ειδωλολατρών που κυριαρχούσαν τότε, δηλαδή ενάντια στους μύθους της δημιουργίας μεταξύ των λαών που περιβάλλουν τους αρχαίους Εβραίους. . 

 

Όλες οι ίδιες ουσιαστικές διαφορές μεταξύ της Βίβλου και των μύθων της δημιουργίας συνηγορούν υπέρ αυτού. Επιπλέον, η Βίβλος φαίνεται χώρια: η γλώσσα της Βίβλου είναι ασκητική, δεν υπάρχουν ιστορίες για τις περιπέτειες των θεών, δεν υπάρχουν θεϊκές γενεαλογίες. Εάν η Βίβλος γράφτηκε απλώς ως εβραϊκός μύθος, τότε αντί για τις Έξι Ημέρες, πιθανότατα θα είχαμε μια εβραϊκή εκδοχή της σχέσης των πνευματικών οντοτήτων και των γενεαλογιών τους, στο πλαίσιο της οποίας οι άνθρωποι εμφανίζονται ως δευτερεύουσα λεπτομέρεια, είτε από τα δάκρυα μιας θεότητας, ή από τα δόντια ενός φιδιού, και ακόμη και τότε μόνο για να υπηρετήσουν τους θεούς. 

 

Τότε θα μπορούσε να πει κανείς ότι η βιβλική αφήγηση είναι ίδια με άλλους μύθους, προϊόν της συλλογικής δημιουργικότητας των ανθρώπων, προϊόν αρχέτυπου ή απλός δανεισμός από αρχαιότερους θρύλους. Αλλά δεν φαίνεται. Η βιβλική ιστορία σε θεμελιώδη σημεία διαφέρει από τις παγανιστικές κοσμογονίες. Αλλά τότε μπορεί να προκύψει το ερώτημα: δεν τα σκέφτηκε προσωπικά ο Μωυσής όλα αυτά; Δεν έλαβε ως βάση τους αιγυπτιακούς μύθους της δημιουργίας και τους ξαναδούλεψε υπέρ του ισχυρισμού ενός μοναδικού Δημιουργού του ουρανού και της γης; 

 

Είναι, φυσικά, δυνατό να το υποθέσουμε αυτό. Ο Μωυσής θα μπορούσε θεωρητικά να κάνει τους ανθρώπους να ομολογήσουν την αλήθεια της Βίβλου, αλλά αυτό είναι μόνο θεωρητικό. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένα άτομο, χωρίς το θέλημα του Θεού, μπόρεσε να επιτύχει μια τέτοια κολοσσιαία εξουσία μεταξύ των Εβραίων, για να επιβάλει σε έναν ολόκληρο λαό, και σε έναν πολύ πεισματάρικο λαό, τον αυστηρό Shestodnev αντί για λαϊκούς μύθους. 

 

Εκείνο το ίδιο Έξι Μέρες, στις οποίες το πράσινο και τα δέντρα ανθίζουν πριν δημιουργηθεί ο Ήλιος, αντίθετα με τις καθημερινές παρατηρήσεις, αντίθετα με τη φυσική λατρεία του φωτιστικού και αντίθετα με κάθε κοινή λογική! Και έτσι η βιβλική ιστορία έγινε ριζικά διαφορετική από τους παγανιστικούς μύθους. Και σε αυτό πρέπει να δει κανείς την εκδήλωση του θελήματος του Θεού.

 

 

Αλλά και πάλι δεν διευκρινίσαμε επαρκώς ένα τέτοιο ερώτημα: από πού προήλθαν οι επιμέρους αναλογίες μεταξύ των αφηγήσεων; Έχουν κοινή πηγή; Η υπόθεση της ύπαρξης ενός κοινού αρχέτυπου δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά το σπρώχνει μόνο πίσω, αφού τότε ακολουθεί το ερώτημα του λόγου ύπαρξης αυτού του αρχέτυπου. Εδώ εμμένουμε στην άποψη, η λογική της οποίας αφήνει τον αναγνώστη να αξιολογήσει μόνος του: υπάρχουν τουλάχιστον δύο λόγοι για την ύπαρξη αναλογιών μεταξύ της Βίβλου και των παγανιστικών κοσμογονιών. 

 

Πρώτο και κύριο πιθανή αιτία έγκειται στο ότι όλοι έχουν μια κοινή Πηγή - Θεία αποκάλυψη, που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά μέσω της παράδοσης. Ίσως ο Αδάμ γνώριζε αυτή την παράδοση όταν είχε την πιο στενή επικοινωνία με τον Δημιουργό. Μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας, οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τον Θεό και το περιεχόμενο της παράδοσης άρχισε να χάνεται. 

 

Με βάση την παράδοση, μεγάλωσαν και άνθισαν διάφοροι παγανιστικοί μύθοι. Οι ειδωλολατρικοί λαοί εξωραΐσαν την αρχαία παράδοση συνθέτοντας υπέροχες γενεαλογίες των θεών, προσθέτοντας εικασιακές στιγμές, για παράδειγμα, τη γέννηση του κόσμου από το Ασημένιο ή το Χρυσό Αυγό, και κρύβοντας τον λόγο για την εμφάνιση του ανθρώπου, κάνοντας το πεπρωμένο του ανθρώπου στο αυτός ο κόσμος δευτερεύων. Αλλά την κατάλληλη στιγμή, η Θεία αποκάλυψη αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά στον Μωυσή για τη διαμόρφωσή της στην Αγία Γραφή και για τη διαπαιδαγώγηση του εβραϊκού λαού και στη συνέχεια όλων των Χριστιανών στη λατρεία του Θεού. Γι' αυτό η γλώσσα της Βίβλου είναι ασκητική, τα κείμενα της οποίας ξεχωρίζουν από τους μύθους άλλων λαών. 

 

Ο δεύτερος πιθανός λόγος για την παρουσία αναλογιών μεταξύ της Βίβλου και των παγανιστικών μύθων είναι ότι, αρνούμενοι αυτούς τους μύθους, διαφωνώντας μαζί τους, η Αγία Γραφή εκφράζεται εν μέρει στη δική τους γλώσσα. Προφανώς, διαφορετικά ο εβραϊκός λαός, που αιχμαλωτίστηκε από τους ειδωλολάτρες, άκουσε τις κοσμογονίες του και μπήκε στον πειρασμό να προσκυνήσει τους θεούς του, δεν θα μπορούσε να έχει διεισδύσει στην ουσία της ιστορίας του Μωυσή. Έτσι βλέπουμε τους λόγους για την ύπαρξη αναλογιών μεταξύ των αφηγήσεων.

 

Μπορεί να προκύψει το εξής ερώτημα: αν οι ειδωλολατρικοί μύθοι δημιουργίας είναι παραμορφωμένες αφηγήσεις μιας αρχαίας παράδοσης, τότε γιατί ισχυριζόμαστε ότι υπάρχουν περισσότερες θεμελιώδεις ομοιότητες μεταξύ των ίδιων των μύθων παρά με τη Βίβλο; Θα έπρεπε να διαφέρουν περισσότερο το ένα από το άλλο παρά το καθένα από την αρχική πηγή. Η απάντηση είναι αυτή. Μάλιστα, αν έχει παρατηρήσει ο αναγνώστης, μεγάλες ομοιότητες παρατηρούνται μόνο μεταξύ των μύθων των εθνικά συγγενών και γεωγραφικά κοντινών λαών, για παράδειγμα, η κοσμογονία των σημιτικών-χαμιτικών λαών είναι πολύ παρόμοια: Αιγυπτιακή (Μέμφιδα, Ερμόπολη, Ηλιούπολη και Θήβα). , Μεσοποταμίας και Βαβυλωνιακής, όπως προέρχονται από έναν κλάδο ερμηνείας της αρχαίας παράδοσης. Όσο μεγαλύτερη είναι η αμοιβαία συγγένεια και η θέση των λαών, τόσο λιγότερες ομοιότητες στις μυθολογίες τους, αφού προέρχονται ήδη από διαφορετικούς κλάδους αναδιηγήσεων της παράδοσης. Περαιτέρω. Η διαστρέβλωση του αρχαίου μύθου μεταξύ των ειδωλολατρικών λαών θα μπορούσε να ακολουθήσει ένα ορισμένο γενικό κανάλι, που εξαρτάται από τη συλλογική συνείδηση και το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας, επιρρεπές στον πολυθεϊσμό, τη θεοποίηση των στοιχείων και των εποχών της φύσης. 

 

Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό μας επέτρεψε σε αυτό το έργο να ξεχωρίσουμε ένα κοινό σχέδιο τριών σταδίων για τη δημιουργία του κόσμου μεταξύ πολλών λαών: 

Α - την ύπαρξη του αρχέγονου Ωκεανού-Χάος-Σκοτάδι, 

 

Β - τη γέννηση των θεών και η δημιουργία του κόσμου, 

 

Γ - η δημιουργία του ανθρώπου. Ας το εξηγήσουμε αυτό χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του σταδίου 

 

Α. Η αρχαία παράδοση, κρίνοντας από τη Βίβλο, θα έπρεπε να είχε δηλώσει ότι στην αρχή δεν υπήρχε κόσμος, αλλά ο Θεός υπήρχε πάντα, ότι δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και ότι η αρχική κατάσταση η δημιουργημένη γη φαινόταν άμορφη και άδεια, καλυμμένη με νερό και βυθισμένη στο σκοτάδι. Αλλά αυτή η αλήθεια, αυτό το μυστικό της δημιουργίας του σύμπαντος, η ειδωλολατρική συνείδηση των λαών δεν μπόρεσε να διατηρήσει αναλλοίωτη, αλλά άρχισε να βλέπει εδώ την αρχική κατάσταση του κόσμου ως Χάος-Ωκεανός-Σκοτάδι, που από μόνη της είναι θεότητα. Υπήρξε λοιπόν μια διαστρέβλωση της παράδοσης υπέρ της θεοποίησης των στοιχείων της φύσης.

 

συμπέρασμα

Αυτή η εργασία δεν ισχυρίζεται ότι είναι ολοκληρωμένη. Και είναι αδύνατο να φωτιστεί πλήρως ένα από τα πιο σημαντικά μυστήρια του σύμπαντος - το μυστήριο της δημιουργίας του. Περιοριστήκαμε να εξετάσουμε μόνο το κοσμογονικό μέρος των παγανιστικών μύθων και της Αγίας Γραφής, αφήνοντας εκτός οπτικής επαφής την ιστορία της εγκατάστασης ενός ανθρώπου στον Παράδεισο και της εκδίωξής του από τον Παράδεισο. 

 

Σε γενικές γραμμές, εξετάζονται οι ομοιότητες και οι διαφορές μεταξύ των παγανιστικών μύθων και της Βιβλικής ιστορίας της δημιουργίας του κόσμου. Έχει προταθεί ότι οι παγανιστικές κοσμογονίες είναι παραμορφωμένες αφηγήσεις της Θείας αποκάλυψης που δόθηκε στην ανθρωπότητα από τον Αδάμ και αποκαλύφθηκε για δεύτερη φορά στον Μωυσή για τη διαμόρφωσή της στην Αγία Γραφή και για την εκπαίδευση του εβραϊκού λαού και στη συνέχεια όλων των Χριστιανών στη λατρεία του Θεού.

 

Βιβλιογραφία

1. Ovchinnikova A. G. Θρύλοι και μύθοι της Αρχαίας Ανατολής. - Αγία Πετρούπολη: Εκδοτικός Οίκος "Litera", 2002. - 512 p.

2. Graves R. Myths of Ancient Greece. Εκδοτικός οίκος "Πρόοδος", 1992.

3. Μύθοι της αρχαίας Ινδίας. Λογοτεχνική παρουσίαση των V. G. Erman και E. N. Temkin. Μ.: Η κύρια έκδοση της ανατολίτικης λογοτεχνίας του εκδοτικού οίκου «Νάουκα», 1975. - 240 σελ.

4. Ιερέας Oleg Davydenkov. Δογματική Θεολογία. Μέρος τρίτο. Περί Θεού σε σχέση με τον κόσμο και τον άνθρωπο. Ενότητα Ι. Ο Θεός ως Δημιουργός και Προμηθευτής του κόσμου. http://www. sedmitza. ru/index. html; id=239&did=3686

 

5. Αλέξανδρος Μεν. Εμπειρία του μαθήματος στη μελέτη της Αγίας Γραφής. Παλαιά Διαθήκη. Ιερή γραφή πριν από την εποχή των προφητικών συγγραφέων. Πρόλογος του βιβλίου της Γένεσης. http://www. κροτοφ. info/library/m/menn/1_8_104.html

6. Διάκονος Αντρέι Κουράεφ. Polemicality of Six Days.

http://ao. ορθοδοξία. ru/arch/012/012-kuraev. htm

 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΟΣΜΟΥ. ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

 

V. Yu. Skosar, Dnepropetrovsk

σχόλιο

Σε γενικές γραμμές, εξετάζονται οι ομοιότητες και οι διαφορές μεταξύ των παγανιστικών μύθων και της Βιβλικής ιστορίας της δημιουργίας του κόσμου. Έχει προταθεί ότι οι παγανιστικές κοσμογονίες είναι παραμορφωμένες αφηγήσεις της Θείας αποκάλυψης που δόθηκε στην ανθρωπότητα από τον Αδάμ και αποκαλύφθηκε για δεύτερη φορά στον Μωυσή για τη διαμόρφωσή της στην Αγία Γραφή και για την εκπαίδευση του εβραϊκού λαού και στη συνέχεια όλων των Χριστιανών στη λατρεία του Θεού.

 

Η δημιουργία του κόσμου είναι το αρχικό ερώτημα σε κάθε θρησκεία. Πώς και πότε γεννήθηκε ό,τι περιβάλλει έναν άνθρωπο - φυτά, πουλιά, ζώα, το ίδιο το άτομο.

 

Η επιστήμη προωθεί τη θεωρία της - υπήρξε μια μεγάλη έκρηξη στο σύμπαν, που προκάλεσε τον γαλαξία και τους γύρω πλανήτες. Εάν η γενική επιστημονική θεωρία για τη δημιουργία του κόσμου είναι μία, τότε διαφορετικά έθνη έχουν τους δικούς τους θρύλους σχετικά με αυτό.

 

Μύθοι δημιουργίας

 

Τι είναι ένας μύθος; Αυτός είναι ένας θρύλος για την προέλευση της ζωής, τον ρόλο του Θεού και του ανθρώπου σε αυτήν. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι θρύλοι.

 

 

Σύμφωνα με την εβραϊκή ιστορία, ο Ουρανός και η Γη ήταν αρχικά. Το υλικό για τη δημιουργία τους ήταν τα ρούχα του Θεού και το χιόνι. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ολόκληρος ο κόσμος είναι μια συνένωση από νήματα φωτιάς, νερού και χιονιού.

 

Σύμφωνα με τη μυθολογία της Αιγύπτου, αρχικά το σκοτάδι και το χάος βασίλευαν παντού. Μόνο ο νεαρός Θεός Ρα μπορούσε να τον νικήσει, που έριξε φως και έδωσε ζωή. Σε μια εκδοχή, βγήκε από ένα αυγό, και σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, γεννήθηκε από ένα λουλούδι λωτού. Είναι αξιοσημείωτο ότι στην αιγυπτιακή θεωρία υπάρχουν πολλές παραλλαγές, και σε πολλές υπάρχουν εικόνες ζώων, πτηνών, εντόμων.

 

Στις ιστορίες των Σουμερίων, ο κόσμος προέκυψε όταν η επίπεδη Γη και ο θόλος του Ουρανού ενώθηκαν και γέννησαν έναν γιο - τον Θεό του αέρα. Τότε εμφανίζονται οι θεότητες του νερού και των φυτών. Εδώ για πρώτη φορά λέγεται για την εμφάνιση ενός ατόμου από το σώμα ενός άλλου.

 

Ο ελληνικός μύθος της προέλευσης του κόσμου βασίζεται στην έννοια του χάους, που κατάπιε τα πάντα γύρω, ο ήλιος και το φεγγάρι ήταν αχώριστα, το κρύο συνδυάστηκε με τη ζέστη. Ήρθε ένας συγκεκριμένος Θεός και χώρισε όλα τα αντίθετα μεταξύ τους. Δημιούργησε επίσης έναν άνδρα και μια γυναίκα από ένα μόνο θέμα.

 

Η παραβολή των αρχαίων Σλάβων βασίζεται στο ίδιο χάος που βασίλευε παντού και γύρω. Υπάρχουν θεότητες του χρόνου, της γης, του σκότους, της σοφίας. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, όλα τα έμβια όντα εμφανίστηκαν από τη σκόνη - άνθρωπος, φυτά, ζώα. Τα αστέρια ήρθαν από εδώ. Επομένως, λέγεται ότι τα αστέρια, όπως και ο άνθρωπος, δεν είναι αιώνια.

 

Δημιουργία του κόσμου σύμφωνα με τη Βίβλο

 

Η Αγία Γραφή είναι το κύριο βιβλίο των Ορθοδόξων πιστών. Εδώ μπορείτε να βρείτε απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις. Αυτό ισχύει και για την προέλευση του κόσμου, του ανθρώπου και των ζώων, των φυτών.

 

 

Η Βίβλος έχει πέντε βιβλία που λένε όλη την ιστορία. Αυτά τα βιβλία γράφτηκαν από τον Μωυσή ενώ περιπλανιόταν με τον εβραϊκό λαό. Όλες οι αποκαλύψεις του Θεού συμπεριλήφθηκαν αρχικά σε έναν τόμο, αλλά στη συνέχεια χωρίστηκε.

 

Το βιβλίο της Γένεσης είναι το σημείο εκκίνησης στην Αγία Γραφή. Το όνομά του από τα ελληνικά σημαίνει «αρχή», που μιλάει για το περιεχόμενο. Εδώ λέγεται η προέλευση της ζωής, ο πρώτος άνθρωπος, η πρώτη κοινωνία.

 

Όπως λέει η Γραφή, ένα άτομο με την ύπαρξή του φέρει τον υψηλότερο στόχο - αγάπη, ευεργέτες, τελειότητα. Διατηρεί την πνοή του ίδιου του Θεού - την ψυχή.

 

Σύμφωνα με τη βιβλική ιστορία, ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε για πάντα. Πόσες μέρες χρειάστηκε ο Θεός για να δημιουργήσει έναν κόσμο γεμάτο ζωή; Ακόμη και τα παιδιά το γνωρίζουν σήμερα.

 

Πώς ο Θεός δημιούργησε τη γη σε 7 ημέρες

 

Η εμφάνιση του κόσμου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα περιγράφεται συνοπτικά στις Αγίες Γραφές. Όχι στο βιβλίο Λεπτομερής περιγραφήόλα είναι συμβολικά. Η κατανόηση υπερβαίνει την ηλικία και τον χρόνο - αυτό είναι αποθηκευμένο για αιώνες. Η ιστορία λέει ότι μόνο ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει τον κόσμο από το τίποτα.

 

Πρώτη μέρα δημιουργίας

 

Ο Θεός δημιούργησε τον «ουρανό» και τη «γη». Δεν πρέπει να το πάρεις κυριολεκτικά. Αυτό δεν σημαίνει ύλη, αλλά κάποιες δυνάμεις, οντότητες, αγγέλους.

 

 

Την ίδια μέρα ο Θεός χώρισε το σκοτάδι από το φως και έτσι δημιούργησε τη μέρα και τη νύχτα.

 

Δεύτερη μέρα

 

Αυτή τη στιγμή δημιουργείται ένα ορισμένο «στερέωμα». Η προσωποποίηση του διαχωρισμού του νερού στη γη και τον αέρα. Έτσι, λέγεται για τη δημιουργία εναέριου χώρου, μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα για τη ζωή.

 

Τρίτη ημέρα

 

Ο Παντοδύναμος διατάζει το νερό να συγκεντρωθεί σε ένα μόνο μέρος και να κάνει χώρο για το σχηματισμό ξηράς γης. Έτσι εμφανίστηκε η ίδια η γη και το νερό γύρω της έγινε θάλασσες και ωκεανοί.

 

Τέταρτη ημέρα

 

Αξιοσημείωτο για το σχηματισμό ουράνιων σωμάτων - νύχτα και μέρα. Εμφανίζονται αστέρια.

 

 

Τώρα υπάρχει η δυνατότητα μέτρησης του χρόνου. Ο διαδοχικός ήλιος και η σελήνη μετρούν μέρες, εποχές, χρόνια.

 

Πέμπτη ημέρα

 

Η ζωή εμφανίζεται στη γη. Πουλιά, ψάρια, ζώα. Από εδώ προέρχεται η μεγάλη φράση «γίνε καρποφόρα και πληθύνσου». Ο Θεός γεννά τα πρώτα άτομα που θα μεγαλώσουν οι ίδιοι τους απογόνους τους σε αυτόν τον ουράνιο τόπο.

 

Έκτη μέρα

 

Ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή Του», του δίνει ζωή. Ένας άνθρωπος πλάθεται από πηλό, και η πνοή του Θεού ζωντανεύει το νεκρό υλικό, του δίνει ψυχή.

 

 

Ο Αδάμ είναι ο πρώτος άνθρωπος, ένας άνθρωπος. Ζει στον Κήπο της Εδέμ και καταλαβαίνει τις γλώσσες του γύρω κόσμου. Παρά την ποικιλία της ζωής γύρω, είναι μοναχικός. Ο Θεός δημιουργεί έναν βοηθό γι 'αυτόν - τη γυναίκα την Εύα από τα πλευρά του ενώ ο Αδάμ κοιμάται.

 

Έβδομη μέρα

 

Ονομάστηκε Σάββατο. Προορίζεται για ανάπαυση και υπηρεσία στον Θεό.

 

Έτσι γεννήθηκε ο κόσμος. Τι είναι το ακριβής ημερομηνίαδημιουργία του κόσμου σύμφωνα με τη Βίβλο; Αυτό εξακολουθεί να είναι το κύριο και πιο δύσκολο ζήτημα. Υπάρχει μια δήλωση ότι ο χρόνος περιγράφεται πολύ πριν από την εμφάνιση της σύγχρονης χρονολογίας.

 

Μια άλλη άποψη υποδηλώνει το αντίθετο, ότι τα γεγονότα στο Ιερό Βιβλίο είναι η εποχή μας. Ο αριθμός κυμαίνεται από 3483 έως 6984 χρόνια. Όμως το γενικά αποδεκτό σημείο αναφοράς θεωρείται το 5508 π.Χ.

 

Δημιουργία του κόσμου σύμφωνα με την Αγία Γραφή για παιδιά

 

Η μύηση των παιδιών στο δόγμα του Θεού διδάσκει σωστές αρχές συμπεριφοράς και υποδεικνύει αδιαμφισβήτητες αξίες. Ωστόσο, η Βίβλος όπως είναι είναι δύσκολο να κατανοήσει ένας ενήλικας, πόσο μάλλον την αντίληψη ενός παιδιού.

 

 

Για να μπορέσει το παιδί να μελετήσει μόνο του το κύριο βιβλίο των Χριστιανών, εφευρέθηκε μια παιδική Βίβλος. Μια πολύχρωμη, εικονογραφημένη έκδοση γραμμένη σε γλώσσα κατανοητή από ένα παιδί.

 

Η ιστορία της δημιουργίας του κόσμου από την Παλαιά Διαθήκη λέει ότι αρχικά δεν υπήρχε τίποτα. Αλλά ο Θεός ήταν πάντα. Πολύ συνοπτικά αφηγείται και για τις επτά ημέρες της δημιουργίας. Αφηγείται επίσης την ιστορία της εμφάνισης των πρώτων ανθρώπων και πώς πρόδωσαν τον Θεό.

 

Περιγράφεται η ιστορία του Αδάμ και του Άβελ. Αυτές οι ιστορίες είναι διδακτικές για τα παιδιά και διδάσκουν τη σωστή στάση απέναντι στους άλλους, τους μεγαλύτερους, τη φύση. Ταινίες κινουμένων σχεδίων και μεγάλου μήκους έρχονται στη διάσωση, που δείχνουν ξεκάθαρα τα γεγονότα που περιγράφονται στις Αγίες Γραφές.

 

Η θρησκεία δεν έχει ηλικία και χρόνο. Είναι πάνω από όλα. Το να κατανοήσεις την προέλευση του περιβάλλοντος και τον ρόλο του ανθρώπου στον κόσμο, να βρεις την αρμονία και το δικό σου μονοπάτι είναι δυνατό μόνο με την κατανόηση των αξιών που φέρνει η πίστη.

 

 

 

https://eurodomik.ru/ 

 

 

 

 

 

theologos vasiliadis