Η Μεγαλητερη εβραικη απατη στην ιστορια της ανθρωποτητας ! Ο ιησους δεν ηταν ιστορικο προσωπο!

Η Μεγαλητερη εβραικη  απατη στην ιστορια της ανθρωποτητας !

Ο ιησους δεν ηταν ιστορικο προσωπο!

Ο Ιησούς δεν είναι ιστορικό πρόσωπο. 

Οι μεγάλοι ιστορικοί των δύο πρώτων αιώνων δεν τον αναφέρουν. 

 

Όπως αναφέρει ο Moncure D. Conway στη ‘Μοντέρνα Σκέψη’, Ο κόσμος έχει ασχοληθεί πολύ καιρό με το να γράφει τις ζωές του Ιησού. 

Στο τελευταίο εδάφιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (21, 25) αναφέρεται: Υπάρχουν επίσης πολλά άλλα πράγματα που έκανε ο Ιησούς, τα οποία εάν γραφτούν όλα, υποθέτω ότι ο κόσμος δεν θα μπορούσε να χωρέσει τα βιβλία που θα έπρεπε να γραφτούν. 

 

Η βιβλιοθήκη τέτοιων βιβλίων έχει αυξηθεί από τότε. 

Αλλά όταν πάμε να τα εξετάσουμε, αντιμετωπίζουμε ένα εκπληκτικό γεγονός : Όλα αυτά τα βιβλία σχετίζονται με μια προσωπικότητα για την οποία δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος σύγχρονων πληροφοριών – ούτε ένα.

 

Σύμφωνα με την αποδεκτή παράδοση ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε κατά τη βασιλεία του Αυγούστου (63 π.Χ.-14 μΧ.), τη μεγάλη λογοτεχνική εποχή του έθνους στο οποίο ήταν υπήκοος. 

Στην Αυγουστιανή εποχή ανθούσαν οι ιστορικοί, ποιητές, ομιλητές, κριτικοί και αφθονούσαν οι ταξιδευτές. 

Παρόλα αυτά ούτε ένας δεν αναφέρει το όνομα του Ιησού Χριστού, πολύ λιγότερο κάποιο συμβάν της ζωής του. 

Αντίθετα, ο Απολλώνιος Τυανέας ήταν μια πολύ γνωστή ιστορική μορφή.

Οι γονείς του Ιησού – όποιοι κι αν ήταν – ήταν άγνωστοι και ταπεινοί άνθρωποι. 

Ο Απολλώνιος ανήκε σε μια εξέχουσα και πασίγνωστη οικογένεια, οι πρόγονοι της οποίας είχαν ιδρύσει την πόλη των Τυάνων όπου γεννήθηκε.

Οι φίλοι και μαθητές του Ιησού προέρχονταν από τις φτωχότερες τάξεις. 

Ο Απολλώνιος ήταν φίλος βασιλέων και αυτοκρατόρων. 

Κάποια στιγμή ήταν ο προσωπικός σύμβουλος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού (7-79 μΧ.), και ο μεγάλος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος (121-180 μΧ) παραδέχτηκε ότι χρωστούσε τη φιλοσοφία του στον Απολλώνιο. 

Λέει ο Μάρκος Αυρήλιος (‘Τα εις εαυτόν ‘ βιβλίο Α, 8) : Από τον Απολλώνιο διδάχθηκα την ελευθερία της βούλησης και την κατανόηση, τη σταθερότητα στο σκοπό και να μην κοιτάζω τίποτα άλλο, ούτε για μια στιγμή, εκτός από το να σκέπτομαι λογικά.

Ο Ιησούς δεν ήταν ένας από τους ταξιδευτές ‘Αντέπτο’. 

Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι ταξίδεψε σε κάποια άλλη χώρα, πέρα από την πατρίδα του Ιουδαία και την Αίγυπτο. 

Ο Απολλώνιος ήταν ο πιο γνωστός ταξιδευτής του καιρού του. 

Επισκέφτηκε κάθε χώρα του τότε γνωστού κόσμου, με εξαίρεση τη Βρετανία, τη Γερμανία και την Κίνα. Ταξίδεψε εκτεταμένα στην Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, Αφρική, Μικρά Ασία, Περσία και Ινδίες, διδάσκοντας όπου κι αν πήγαινε.

 

Στην Αθήνα ο Απολλώνιος δίδαξε από το ίδιο βήμα που κάποτε αντηχούσε η σοφία του Σωκράτη.

 Έδωσε διαλέξεις στη Σάμο, όπου ο Πυθαγόρας είχε τη σχολή του. 

Μίλησε στο χώρο που παλιότερα βρισκόταν η Ακαδημία του Πλάτωνα. 

Δίδαξε στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, στην είσοδο πάνω από την οποία ήταν γραμμένα τα αθάνατα λόγια, ‘’Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου’’. 

Δίδασκε στην Κρήτη την ημέρα της μεγάλης έκρηξης του Βεζούβιου (24/8/79 μ.Χ.), όταν καταστράφηκαν οι πόλεις της Πομπηίας και του Ηρακλείου. 

Δίδαξε στην Ιταλία, Ισπανία και Βόρεια Αφρική η οποία τότε ονομαζόταν Μαυριτανία. 

Έζησε για πολύ καιρό στην Αλεξάνδρεια, διδάσκοντας τους μαθητές του στο ναό του Σέραπι. 

Ανέβηκε το Νείλο μέχρι τις Θήβες και το Καρνάκ. 

Γιόρτασε τη γιορτή της Νέιθ στην αρχαία Σαϊδα, όπου στέκεται το πάντα καλυμμένο με πέπλο άγαλμα αυτής της θεότητας με την επιγραφή, ‘’Είμαι όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν και το πέπλο μου κανείς θνητός δεν έχει αφαιρέσει’’. 

Όλα αυτά τα ταξίδια καταγράφηκαν προσεκτικά και διατηρήθηκαν.

Ο Ιησούς δεν άφησε πίσω του κανένα γραπτό κείμενο. 

Ο Απολλώνιος ήταν ο συγγραφέας πολλών τόμων φιλοσοφικής λογοτεχνίας. 

Όλα τα έργα του μαζεύτηκαν από τον αυτοκράτορα Αδριανό (78 – 138 μ.Χ.) και διατηρήθηκαν στον τόπο του το Άντζιο. 

Τα αρχεία της ζωής του Απολλώνιου είναι τόσο σημαντικά στην Ελλάδα, που αν δεν υπήρχαν τα έργα του Απολλώνιου και τα βιβλία του Παυσανία (δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ.), δεν θα είχαμε Ελληνική ιστορία από το 52 π.χ. μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ.

Δεν υπάρχουν δυστυχώς ακριβή στοιχεία για τη ζωή του Ιησού. 

Τα πιο αποδεκτά βρίσκονται στα τέσσερα Ευαγγέλια. 

Αλλά αυτά τα αρχεία δεν γράφτηκαν από τον ίδιο τον Ιησού, ούτε από κάποιον από τους άμεσους μαθητές του. 

Όπως γράφει ο Fauste, ο μεγάλος Μανιχαϊστής του 3ου μ.Χ. αιώνα:  

Καθένας γνωρίζει ότι τα Ευαγγέλια δεν γράφτηκαν ούτε από τον Ιησού, ούτε από τους αποστόλους του, αλλά πολύ μετά από αυτούς, από κάποια άγνωστα πρόσωπα οι οποίοι κρίνοντας ορθά ότι δύσκολα θα γινόντουσαν πιστευτοί, καθώς διηγόντουσαν πράγματα που δεν είχαν δει οι ίδιοι, κυκλοφόρησαν τις διηγήσεις τους με τα ονόματα των αποστόλων ή των μαθητών.

Αντίθετα, η καταγραφή της ζωής του Απολλώνιου είναι πλήρης. 

Καταγράφηκε από ένα προσωπικό φίλο και αφοσιωμένο μαθητή του Απολλώνιου, ο οποίος ήταν σταθερός σύντροφός του για πάνω από πενήντα χρόνια και ο οποίος κατέγραφε σε καθημερινή βάση όλα όσα ο Απολλώνιος έκανε ή έλεγε εκείνο τον καιρό. 

Αυτή η καταγραφή αντιγράφηκε και πήρε τη μορφή βιβλίου από έναν από τους πιο γνωστούς ιστορικούς εκείνης της εποχής και δημοσιεύτηκε το έτος 210 μ.Χ. – περισσότερα από εκατό χρόνια πριν από την εμφάνιση των Ευαγγελίων.

 

 

Ο συντάκτης αυτού του βιβλίου ήταν ο Φλάβιος Φιλόστρατος ( 170 – 246 μ.Χ.), ο οποίος αποκαλείται ο Ταλλεϋράνδος του 2ου αιώνα. 

 

Ήταν διάσημος ακαδημαϊκός, συγγραφέας μεγάλου αριθμού φιλοσοφικών και ιστορικών βιβλίων και στενός φίλος του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (146 – 211 μ.Χ.) και της συζύγου του Ιουλίας Δόμνας (158 – 217 μ.Χ.). 

 

Ο Σεβήρος ήταν Νεοπλατωνιστής και η Ιουλία Δόμνα μία από τις πιο διάσημες γυναίκες της ιστορίας. 

 

Ήταν ξακουστή φιλόσοφος και περιτριγυριζόταν από τις πιο μεγάλες διάνοιες της εποχής της.

 Ίδρυσε επίσης μια από τις μεγάλες βιβλιοθήκες της εποχής, η οποία απαλλάχθηκε από το φιλοσοφικό της περίβλημα από τον Χριστιανό αυτοκράτορα Ιουστινιανό (482-565 μ.Χ.) και καταστράφηκε ολοκληρωτικά τον 6ο αιώνα από τον Πάπα Γρηγόριο (540-604 μ.Χ.).

Η παράλληλη ανάπτυξη του χριστιανισμού, την εποχή εκείνη, είναι η βασική αιτία, που η φήμη του Απολλώνιου καλύφθηκε με γκρίζα πέπλα και το έργο του έμεινε άγνωστο για πολλά χρόνια.

Ο Απολλώνιος ασχολήθηκε με την αναγέννηση και την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα, των Ιερατείων τα οποία βρίσκονταν γύρω από τη Μεσόγειο. Ταξίδεψε στην Κύπρο, την Έφεσο, τη Χίο, τη Ρόδο, την Κρήτη, την Αθήνα (όπου μίλησε για τον “άγνωστο θεό”) και τη Σπάρτη.

Αργότερα επισκέφτηκε την Αίγυπτο, την Ιταλία και την Ισπανία. 

Ήρθε σε επαφή με Ρωμαίους αυτοκράτορες, τους οποίους συμβούλεψε και τους έστρεψε προς το Καλό. 

Η θέλησή του για την αυστηρή εφαρμογή των Διδασκαλιών με στόχο το κοινό Καλό, τον έφερε σε σύγκρουση με το κατεστημένο κι έτσι φυλακίστηκε και εκδιώχθηκε από τον Δομιτιανό. Γρήγορα όμως ελευθερώθηκε και συνέχισε απτόητος το ιερό του έργο.

 

Ο αυτοκράτορας Σεβήρος και η σύζυγός του ήταν μεγάλοι θαυμαστές του Απολλώνιου και ήταν κατά παράκληση της αυτοκράτειρας που ο Φιλόστρατος συνέταξε τη ζωή του Απολλώνιου από τα χειρόγραφα που είχαν παραδοθεί στην ίδια. 

 

Ένα αντίγραφο αυτού του έργου, γραμμένο στα Ελληνικά, βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. 

Δεν υπήρξε Αγγλική μετάφραση μέχρι το έτος 1209. 

Εκείνη τη χρονιά, ο αιδεσιμότατος Έντουαρντ Μπέρβικ, προκαθήμενος του Λίσλιπ στην Ιρλανδία, δημοσίευσε τη δική του μετάφραση, ζητώντας εκ βαθέων συγχώρεση από το Χριστιανικό κόσμο για τις ομοιότητες (οι οποίες ήταν ολοφάνερες σε όλους) ανάμεσα στις ζωές του Ιησού και του Απολλώνιου.

Ο κόσμος σήμερα μπορεί να αγνοεί αυτές τις ομοιότητες. 

Ο κόσμος όμως του 2ου και 3ου αιώνα τις γνώριζε πολύ καλά. 

Η Εκκλησία εκείνης της εποχής βάσιζε την πίστη της στη Θεία φύση του Ιησού, πάνω στα θαύματα που λέγεται ότι είχε κάνει. 

Αλλά ο Απολλώνιος έκανε τα ίδια θαύματα μπροστά στα ίδια τους τα μάτια, και την ίδια στιγμή αρνιόταν να τα αποκαλέσει θαύματα, υποστηρίζοντας ότι απλά ήταν εκφράσεις του φυσικού Νόμου. 

Μια μέρα ο Απολλώνιος συνάντησε μια νεκρική πομπή, που μετέφερε το σώμα ενός νεαρού κοριτσιού που μόλις είχε πεθάνει. 

Σταμάτησε την πομπή με αυτά τα λόγια : Αφήστε κάτω το φέρετρο και θα στεγνώσω τα δάκρυα που χύνονται γι’ αυτή την κοπέλα. 

Σε λίγα λεπτά η κοπέλα σηκώθηκε και πήγε με τις φίλες της.

Ο Απολλώνιος ρωτήθηκε πώς ήταν εφικτά τέτοια θαύματα και απάντησε : Δεν υπάρχει θάνατος σε τίποτα παρά μόνο στην εμφάνιση. 

Αυτό που περνά από την Ουσία στη Φύση μοιάζει να είναι γέννηση, ενώ εκείνο που περνά από τη Φύση στην Ουσία μοιάζει να είναι θάνατος. 

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει, αλλά μόνο εμφανίζεται τη μια στιγμή και την άλλη εξαφανίζεται. 

Εμφανίζεται λόγω της πυκνότητας της ύλης και εξαφανίζεται λόγω της λεπτότητας της ουσίας.

 Αλλά είναι πάντα το ίδιο, διαφέροντας μόνο σε κίνηση και κατάσταση.

Τα “θαύματα” που έκανε ο Απολλώνιος, προκάλεσαν μεγάλη περισυλλογή στη νεοσύστατη Χριστιανική Εκκλησία. 

Ο μάρτυρας Ιουστίνος, ο μεγάλος Πατέρας της εκκλησίας του 2ου αιώνα, ρώτησε σχετικά :  

Πώς γίνεται και τα φυλαχτά του Απολλώνιου έχουν ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, επειδή αποτρέπουν, όπως βλέπουμε, τη μανία των κυμάτων, τη σφοδρότητα των ανέμων και τις επιθέσεις των αγρίων ζώων; 

Και ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση…  

αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα και αποδεικνύονται πραγματικά σε γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν ;

Ο Ράλστον Σκίννερ (1830-1893) συγγραφέας του έργου “Η Πηγή των Μέτρων”, πιστεύει ότι αυτή η ομοιότητα βοηθά να εξηγήσουμε γιατί η ζωή του Απολλώνιου Τυανέα από τον Φιλόστρατο, κρατήθηκε τόσο προσεκτικά μακριά από μετάφραση και από το να γίνει ευρέως γνωστή. 

Λέει ότι αυτοί που έχουν μελετήσει αυτό το έργο στο πρωτότυπο, αναγκάζονται να συμπεράνουν ότι η ζωή του Απολλώνιου πάρθηκε από την Καινή Διαθήκη ή η Καινή Διαθήκη από το έργο του Φιλόστρατου. 

Καθώς η Καινή Διαθήκη δεν εμφανίστηκε παρά εκατό χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Φιλόστρατου, αφήνουμε τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Ο Φιλόστρατος πιθανώς γνώριζε την αναταραχή που θα προκαλούσε το βιβλίο του στο Χριστιανικό κόσμο. 

Γι αυτόν ακριβώς το λόγο το έγραψε. 

Διότι ήταν αφοσιωμένος μαθητής του Πυθαγόρα και σαν τέτοιος, θα πρέπει να ευχαριστήθηκε πολύ γνωστοποιώντας έναν ευγενή χαρακτήρα κάποιου, ο οποίος ήταν αυστηρός και ένθερμος οπαδός της Πυθαγόρειας Σχολής.

Υπερασπίζοντας τη θέση του Απολλώνιου, ο Φιλόστρατος λέει : Μερικοί τον θεωρούν σαν έναν από τους Μάγους, επειδή συνομίλησε με τους Μάγους της Βαβυλώνας και τους Βραχμάνους της Ινδίας και τους Γυμνοσοφιστές της Αιγύπτου.

 

 Αλλά ακόμη και η σοφία του διασύρθηκε, σαν να αποκτήθηκε με τη μαγική τέχνη, τόσο λανθασμένες είναι οι γνώμες σχετικά με αυτόν. 

Ενώ ο Εμπεδοκλής και ο Δημόκριτος, παρόλο που συνομίλησαν με τους ίδιους Μάγους και πρόβαλαν πολλές παράδοξες απόψεις, δεν δέχτηκαν τέτοιες κατηγορίες. 

 

Ακόμη και ο Πλάτωνας, που ταξίδεψε στην Αίγυπτο και ανάμειξε με τις διδασκαλίες του πολλές απόψεις που συνέλεξε εκεί από τους ιερείς και τους προφήτες, δεν επέσυρε ούτε μια τέτοια υποψία, παρόλο που όλοι οι άνθρωποι τον ζήλευαν εξαιτίας της μεγάλης του σοφίας.

 

Άρα, ο Φιλόστρατος είναι άξιος θαυμασμού σαν ένας από εκείνους που απαίτησαν την επιστροφή των δανικών χιτώνων, και τη δικαίωση των συκοφαντημένων αλλά ένδοξων φημών. Και με το να φέρει ορισμένα τμήματα αυτού του παλιού βιβλίου – που τώρα έχει εξαντληθεί από καιρό – στην αντίληψη των μαθητών της Θεοσοφίας, ο ίδιος σκοπός είναι που κυριαρχεί.

 

Αυτό το βιβλίο, όπως και άλλα παρόμοιου χαρακτήρα, έχει και κυριολεκτικό και συμβολικό νόημα. 

 

Εάν μελετηθεί συμβολικά, βλέπουμε να περιέχει όλη την Ερμητική φιλοσοφία. 

 

 

Σαν παιδί ο Απολλώνιος κατείχε μεγάλη ευφυΐα. 

 

Σε ηλικία 14 ετών τον έστειλαν στην Ταρσό, τότε μεγάλο κέντρο γνώσης και πολιτισμού δίπλα στον μεγάλο ρήτορα Ευθύδημο από τη Φοινίκη. 

 

Ο Απολλώνιος όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει μέχρι να πάρει την έγκριση του πατέρα του να φύγει από την Ταρσό και να πάει στις Αιγές, όπου ήλπιζε να βρει μια πιο ευχάριστη ατμόσφαιρα και μεγαλύτερη ευκαιρία για φιλοσοφική μελέτη. 

 

Στις Αιγές ήρθε σύντομα σε επαφή με μαθητές της Σχολής των Πυθαγορείων και σε ηλικία 16 ετών υιοθέτησε τις διδασκαλίες του Πυθαγόρα. Δήλωνε θαυμαστής του Πυθαγόρα και έζησε σύμφωνα με τα πρότυπα του Πυθαγορισμού. 

 

Δώρισε την έπαυλή του στον τότε Δάσκαλο της Πυθαγόρειας σχολής Εύξεινο και άρχισε να ζει πολύ πειθαρχημένα. Μόνιμη κατοικία του ήταν τα Ιερά. 

 

Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησε να τρώει κρέας και να πίνει κρασί, φορούσε ρούχα φτιαγμένα από φυτικές ίνες και άφησε τα μαλλιά του να μακρύνουν. 

Έπινε μόνο νερό και απέφευγε οτιδήποτε προερχόταν από ζώα.

Εκεί μπήκε στο Ναό του Ασκληπιού, μυήθηκε από τους ιερείς και έμαθε την τέχνη της Θεραπείας, όπως ο Ιησούς την είχε μάθει στο Θεραπευτήριο της Αιγύπτου. 

 

Αργότερα μετέτρεψε το Ναό του Ασκληπιού σε Λύκειο, όμοιο στο χαρακτήρα με το Λύκειο που ιδρύθηκε από τον Περικλή, τον Κικέρωνα και τον Αριστοτέλη. Τελικά πήρε όρκο σιωπής και δεν έβγαλε ούτε μια λέξη για πέντε χρόνια.

 

Στο τέλος της διαμονής του στις Αιγές, πήγε στην Αντιόχεια, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια. Το επίπεδο της δουλειάς του περιγράφεται από έναν από τους βιογράφους του, τον Daniel M. Tredwell, ως εξής :

Ο Απολλώνιος υποστήριζε ότι το μόνο καλό ήταν η ηθική αξία, η μόνη αληθινή ικανοποίηση ήταν η ανεξαρτησία από τους εξωτερικούς παράγοντες, και συνεπώς θεωρούσε ότι ο πλούτος ήταν εμπόδιο στην ανάπτυξη της αρετής. 

Όλη η ζωή του αναλώθηκε, όλες του οι διδασκαλίες θεμελιώθηκαν πάνω στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι καλούνται να δεχτούν την αλήθεια και να την κάνουν πράξη. 

Μιλάει παντού και δρα σαν αναμορφωτής. 

Δεν είχε περιορισμένες αντιλήψεις εθνικότητας, ούτε τοπικές κλίκες να εξυπηρετήσει. 

Δεν ήρθε για λίγους εκλεκτούς ανθρώπους, αλλά για όλη την ανθρωπότητα.

Υπάρχουν πολλές αναφορές για την ζωή και το έργο του μεγάλου φιλοσόφου. 

Τον αναφέρουν ο Δίων Κάσιος, ο Αμμιανός Μαρκελίνος, ο Λουκιανός Ιεροκλής, ο Ευσέβιος, ο Κασσιόδωρος, ο Φώτιος και πολλοί άλλοι.

 

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων οι σκέψεις του ήταν προσηλωμένες στη μακρινή Ινδία, όπου του είχαν πει ότι ζούσαν εκείνοι οι Μαχάτμα οι οποίοι βρισκόντουσαν πιο κοντά στην πηγή της Σοφίας. 

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αντιόχεια, απέκτησε επτά μαθητές, αλλά όταν τους μίλησε για ένα ταξίδι στην Ινδία, ο ενθουσιασμός τους ελαττώθηκε. 

Και έτσι τελικά ξεκίνησε το ταξίδι του συνοδευόμενος μόνο από δύο γραφείς, ο ένας εκ των οποίων έγραφε γρήγορα και ο άλλος όμορφα.

Όταν έφτασε στην πόλη Νίνο, ένας νεαρός άνδρας ονομαζόμενος Δάμις αφοσιώθηκε στον Απολλώνιο και τον συνόδευσε καθ’ όλη τη διάρκεια των μεταγενέστερων περιπλανήσεών του. 

Ήταν ο Δάμις που έγραψε την περιγραφή των ταξιδιών του Απολλώνιου, την οποία συνέταξε ο Φιλόστρατος κατά παράκληση της αυτοκράτειρας Ιουλίας Δόμνας.

 

 

Οπως έγινε γνωστό , ντοκιμαντέρ της Amazon 

με τίτλο «Bible Conspiracies» («Βιβλικές Συνωμοσίες»), προβάλλει την άποψη ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας και συγκεκριμένα ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Απολλώνιος ο Τυανέας.

Ο Απολλώνιος ο Τυανέας (καλύτερα Τυανεύς), ήταν υπαρκτό πρόσωπο. 

Οι «υπεύθυνοι» του ντοκιμαντέρ δεν προσφέρουν κάτι καινούργιο (επ)αναφέροντάς τον στο προσκήνιο. 

Η φήμη του ξεκίνησε από την εποχή που ζούσε και έφτασε ως τις μέρες μας.

 

 

 Jesus-Christ-GREEK-not-Jewish

 

 

 https://www.dailymail.co.uk/

 

 

 

 

 

Ο Ιησούς είναι ιστορικό πρόσωπο; 

Υπήρξε στα αλήθεια; 

 

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, που είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί. Για να μελετήσουμε το θέμα λίγο καλύτερα, θα σου πω μια ιστορία:

Ήταν κάποτε ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος, που τον είπαν Σωτήρα. 

Γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από μία Παρθένο. Ταξίδεψε πολύ διδάσκοντας τους ανθρώπους. 

Είχε δώδεκα αποστόλους. 

Πέθανε και αναστήθηκε, 

και από τότε κάθε χρόνο οι πιστοί του γιόρταζαν την Ανάστασή του με λαμπρότητα.

 

ΟΚ, αυτή είναι η ιστορία του Ιησού. 

 

Όχι, αυτή είναι η ιστορία του Μίθρα.

 

Ε; Αυτός δεν είναι μέλος των Ημισκούμπρια;

 

Όχι ακριβώς, ήταν ο Θεός του Ήλιου στην αρχαία Περσία, από όπου η λατρεία του χάθηκε τον πρώτο αιώνα π.Χ, με την κατάργηση των παλιών Θεών και την επικράτηση του Ζαρατούστρα. 

Η λατρεία του έχει να κάνει με τους κύκλους της βλάστησης και του Ήλιου 

-γι' αυτό η γέννησή του τοποθετήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου που, σύμφωνα με το Ιουλιανό Ημερολόγιο, ήταν η μέρα του χειμερινού ηλιοστασίου. 

Οι περισσότερες αρχαίες παγανιστικές θρησκείες ήθελαν το θεό του Ήλιου να γεννιέται εκείνη την ημερομηνία.

Και τι σχέση έχει ο Μίθρα με τον Ιησού;

Μεγάλη. 

Τον τελευταίο αιώνα π.Χ. η λατρεία του είχε διαδοθεί αρκετά στην Μεσόγειο, και από τον 2^ο μέχρι τον 4^ο αιώνα μ.Χ. λατρευόταν εκτεταμένα σε όλες τις γωνιές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και κυρίως στη Ρώμη. 

Το σημαντικό όμως είναι ότι τα χαρακτηριστικά του ήταν γνωστά και διαδεδομένα περίπου 100 χρόνια πριν γραφτούν τα Ευαγγέλια. 

Οι ομοιότητες είναι αρκετά ύποπτες.

Εντάξει, μπορεί να ήταν σύμπτωση.

Λες; 

Μπορεί.  

Επίτρεψέ μου να σου διηγηθώ άλλη μια ιστορία. 

Ήταν κάποτε ένας φωτισμένος άνθρωπος που γεννήθηκε από μία Παρθένο γυναίκα που έμεινε έγκυος χωρίς σεξουαλική επαφή, σε μια σπηλιά, ενώ ένα αστέρι έκανε παντού γνωστή τη γέννησή του. 

Τον καιρό που γεννήθηκε έγινε προσπάθεια να δολοφονηθεί, με μια μαζική θανάτωση βρεφών, αλλά αυτός γλίτωσε. 

Μεγάλωσε και έκανε πολλά θαύματα, ανάστησε νεκρούς, θεράπευσε λεπρούς, και προστάτευσε τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους. 

Θανατώθηκε βίαια, αλλά αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς.

 

Το βρήκα, είναι ο Ιησούς.

 

Όχι, πάλι λάθος. 

Είναι ο Κρίσνα, 8^η μετενσάρκωση του θεού των Ινδουιστών Βισνού (η 9^η ήταν ο Βούδας), 

που έζησε πριν από 5000 χρόνια.

 

Καλά, όλοι οι αρχαίοι θεοί σαν τον Ιησού είναι; 

 

Όχι ακριβώς, αλλά οι ομοιότητες είναι ομολογουμένως συγκλονιστικές. 

 

Ο Όσιρις, ο Άδωνις (λατρευόταν στη Συρία ως Θαμμούζ), ο Ώρος, ακόμα και ο Έλληνας ημίθεος, ο Ηρακλής, είχαν πολλά κοινά στα βιογραφικά τους. 

Η ιδέα του θανάτου και της ανάστασης, η γέννησή τους κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο από μια Παρθένο, τα θαύματα και η διδασκαλία τους, ο αριθμός 12 (απόστολοι, ακόλουθοι, άθλοι), έχουν όλα σχέση με παλιές παγανιστικές παραδόσεις για τους κύκλους της βλάστησης, την περιοδικότητα της κίνησης των αστερισμών στον ουρανό, και τη λατρεία του Ήλιου.

 

Και τι σχέση έχουν αυτές οι ομοιότητες με την ύπαρξη η όχι του Ιησού; 

 

Δεν έχουν άμεση σχέση, αλλά δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά για το αν ο πραγματικός Ιησούς ήταν όπως τον περιγράφουν τα Ευαγγέλια. 

Δεδομένου ότι παρουσιάζεται σαν μια σύνθεση/αναπαραγωγή παλαιότερων θεοτήτων, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η ιστορία του ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό επινοημένη από τους μαθητές του.

 

ΟΚ, μπορεί λοιπόν η ζωή του να μην ήταν ακριβώς αυτή που περιγράφουν τα Ευαγγέλια, μπορεί να τα φούσκωσαν λιγάκι. 

Αλλά πώς ξέρουμε αν όντως υπήρξε ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ιησού, που δίδαξε πράγματα εκείνη την εποχή στην Ιουδαία;

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε, και δεν φταίω εγώ, μην με στραβοκοιτάς. 

Μάθε ότι ο Σέξπιρ, για παράδειγμα, είναι μια μορφή αμφισβητούμενη -πολλοί λένε ότι δεν έγραψε όλα τα έργα που του αποδίδονται, άλλοι λένε ότι ήταν περισσότερα από ένα πρόσωπα. 

Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που πέθανε πριν από μόλις 400 χρόνια. 

Ο δε Γουλιέλμος Τέλλος, αυτός με το τόξο και το μήλο, η ιστορία του οποίου είναι πασίγνωστη σε όλη την Ευρώπη, και ο οποίος θεωρητικά έζησε πριν από μόλις 7 αιώνες, στην πραγματικότητα μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. 

Οπότε καταλαβαίνεις ότι είναι λίγο δύσκολο να είμαστε σίγουροι για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε πριν από 2000 χρόνια. 

Αδιαφιλονίκητες αποδείξεις για την ύπαρξή του δεν μπορούν να υπάρξουν -αλλά ούτε και για την μη-ύπαρξή του.

 

Δηλαδή δεν υπάρχουν άλλες ιστορικές πηγές, πέρα από τα Ευαγγέλια, που να επιβεβαιώνουν την ύπαρξή του; 

 

Τον πρώτο μ.Χ. αιώνα υπήρχαν γύρω στους 40 ιστορικούς στην περιοχή που έζησε ο Ιησούς, οι οποίοι έγραψαν την ιστορία της Ιουδαίας, την κατοχή από τους Ρωμαίους, και περιέγραψαν και με λεπτομέρειες την ιστορική καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. 

Από όλους αυτούς, μόνο τρεις αναφέρουν οτιδήποτε για τον Ιησού. 

Από αυτές τις αναφορές οι δύο είναι πιθανότατα πλαστές (προστέθηκαν εκ των υστέρων) και η τρίτη μάλλον δεν τον αφορά.

 

 

Ναι, αλλά αυτοί οι ιστορικοί τον ανέφεραν, έτσι δεν είναι; Και δεν ήταν χριστιανοί. 

 

Περίπου. Ο πρώτος ήταν ο Ιώσηπος Φλάβιος, φαρισαίος ιστορικός που έζησε από το 38 μέχρι το 100 μ.Χ. Σε ένα από τα δύο σημαντικά βιβλία του, το «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες», υπάρχει μια παράγραφος που αναφέρει όχι μόνο τον Ιησού, αλλά και τη θαυματουργή δράση του, τους μαθητές του, και τον αποκαλεί και Μεσσία. 

 

Οι χριστιανοί απολογητές του επόμενου αιώνα ποτέ δεν χρησιμοποίησαν αυτό το ευρύτατα διαδεδομένο βιβλίο ως πηγή. Ένας από τους πατέρες της πρώιμης εκκλησίας, ο Ωριγένης, δεν δίστασε να κατακρίνει τον Ιώσηπο σε κείμενό του, για το ότι δεν δεχόταν τη Μεσσιανική φύση του Ιησού. 

 

Αντίθετα, ο Ευσέβιος που έζησε τον 4^ο αιώνα, αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτής της παραγράφου στο έργο του Ιώσηπου. Κάτι που σημαίνει ότι η πλαστογραφία έγινε ανάμεσα στον 3^ο και τον 4^ο μ.Χ. αιώνα.

Ο άλλος ιστορικός που ανέφερε τον Ιησού ήταν ο Κορνήλιος Τάκιτος (55-120 μ.Χ.), ο οποίος τον ανέφερε στα «Χρονικά» με το όνομα «Χριστός», λέγοντας ότι θανατώθηκε με καταδικαστική απόφαση του Έπαρχου Πόντιου Πιλάτου. 

 

Ωστόσο, όπως αναφέρει, έγραφε έχοντας ως πηγή τα Ρωμαϊκά αρχεία (που δεν σώζονται) και στα οποία ο Ιησούς θα έπρεπε να είναι καταγεγραμμένος ως Ιησούς, ή Ναζωραίος, ή κάτι τέτοιο, και προφανώς όχι ως Χριστός. 

 

Ο δε Πιλάτος δεν ήταν Έπαρχος, αλλά Νομάρχης. 

Οπότε μάλλον πάλι περί πλαστογραφίας από ύστερους Χριστιανούς πρόκειται.

Ο τελευταίος ήταν ο Σουητώνιος, που στο έργο «Οι ζωές των Καισάρων» αναφέρεται σε έναν «Χρήστο», ο οποίος ξεσήκωνε τους Εβραίους στη Ρώμη το 49 μ.Χ. Μια αναφορά που, ακόμα κι αν εννοεί κάποιους από τους πρώτους χριστιανούς της Ρώμης, δεν μας λέει τίποτα για την ύπαρξη του Ιησού.

Θα περίμενε κανείς ιστορικοί όπως ο Φίλων ο Αλεξανδρινός, ένας Εβραίος φιλέλληνας φιλόσοφος, που έζησε από το 30 π.Χ. μέχρι το 54 μ.Χ. να έχουν αναφέρει κάτι. 

 

Τα έργα του, ιστορικά και φιλοσοφικά, ήταν πλήρη, γεμάτα ακόμα και με ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής των Ιουδαίων,

 αλλά κιχ για τον Ιησού.. 

Από ότι φαίνεται, ήρθε, αναστάτωσε τη ζωή ενός έθνους, έκανε θαύματα, πέθανε και αναστήθηκε, και οι μόνοι που το πήραν χαμπάρι ήταν οι μαθητές του.

 

Δεν μπορούμε λοιπόν να είμαστε σίγουροι;

Όχι. Γι' αυτό άλλωστε αυτό το πράγμα λέγεται «πίστη». 

Επειδή όμως σε βλέπω απογοητευμένο, επέτρεψέ επίτρεψέ μου να σου πω μια ιστορία. 

Το 1820, στο Σιράζ της Περσίας γεννήθηκε ο Μιρζά Αλί Μουχάμαντ, ο οποίος μεγάλωσε και απέκτησε το ψευδώνυμο Μπαμπ που σημαίνει «Η Πύλη», και μ' αυτό έγινε γνωστός.

 Στα 21 του συνάντησε έναν σοφό στην έρημο από τον οποίο επηρεάστηκε, και από το 1845 μέχρι το 1850 δίδαξε απλόχερα την αγάπη για όλη την ανθρωπότητα, και για όλες τις κοινωνικές τάξεις. 

 

Μαθητές συγκεντρώθηκαν γύρω του, γοητευμένοι από τη διδασκαλία του και τον ίδιο, αλλά η αυξανόμενη δύναμή του εξόργισε τους μουλάδες της Περσίας, που ήταν φανατικοί μωαμεθανοί.

 Η κυβέρνηση του Σάχη τον καταδίωξε μανιασμένα, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο τη φήμη του. 

Τελικά, καταδικάστηκε σε θάνατο από εκτελεστικό απόσπασμα.

Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, ένας ενθουσιώδης μαθητής του κυκλοφόρησε ένα βιβλίο που εξιστορούσε τη ζωή του δασκάλου του με απλό και λεπτομερή τρόπο, το οποίο γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία. 

 

Τον ίδιο καιρό όμως ξεκίνησαν διωγμοί εναντίον των πιστών του Μπαμπ (οι οποίοι είχαν το ατυχές όνομα Μπάμπι), με αποτέλεσμα να διασκορπιστούν για λίγο. 

 

 Αλλά ξαναβρέθηκαν, και καθώς ο καιρός περνούσε, και καθώς η πίστη του λαού ατονούσε, κάποιοι έχρισαν τους εαυτούς τους προφήτες του Μπαμπ, και σιγά σιγά οι Μπάμπι έφτιαξαν μια κανονική θρησκεία. 

Για της ανάγκες της έγραψαν και ένα νέο βιβλίο, 

το Tarikh-i-Jadid, 

 

το οποίο έλεγε μια εντελώς διαφορετική ιστορία του Μπαμπ, γεμάτη με θαύματα, υπερφυσικά κατορθώματα και, φυσικά, μια πιο μυστηριώδη εκδοχή του θανάτου του. 

Έτσι η λατρεία του επέζησε μέχρι και σήμερα. 

Η ιστορία του Μπαμπ μας δείχνει πώς περίπου θα μπορούσαν να έχουν γίνει τα πράγματα και στην περίπτωση του Ιησού.

 

Δηλαδή μια πίστη χρειάζεται και λίγη μπουρδολογία για να επικρατήσει; 

 

Δεν θα το έλεγα ακριβώς έτσι. Είναι περισσότερο θέμα μάρκετινγκ. Τω καιρώ εκείνω, δηλαδή τους πρώτους κρίσιμες αιώνες μ.Χ. ο Χριστιανισμός δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα επικρατούσε -κάθε άλλο. Είναι απολύτως αναμενόμενο και δικαιολογημένο οι μαθητές του Ιησού να πασπάλισαν την πραγματικότητα με λίγο (ή πολύ) παραμύθι για να γίνει πιο πιασάρικο.

Βλάσφημε!

Ο πρώτος αναμάρτητος τω λίθω βαλέτω.

Εξηγήσου, αμαρτωλέ. Απέδειξε ότι η ιστορία που λένε τα Ευαγγέλια είναι παραμύθι.

Το πρώτο από όλα, που γράφτηκε από τον Μάρκο γύρω στο 60 μ.Χ., αναφέρεται στη ζωή του Χριστού, και κυρίως στην τελευταία του εβδομάδα, αλλά δεν αναφέρεται καθόλου στην ανάσταση. 

 

Η διήγησή του τελειώνει με τις γυναίκες που φτάνουν στον τάφο του και τον βρίσκουν άδειο, και ένας άντρας τους λέει «Ο Ιησούς δεν είναι εδώ». Και μετά οι γυναίκες φεύγουν και δεν το λένε σε κανένα (πράγμα που δημιουργεί εύλογες απορίες για το πώς τα έμαθε όλα αυτά ο Μάρκος), και το Ευαγγέλιο τελειώνει. 

 

Αυτό είναι αρκετά περίεργο, δεδομένου ότι η Ανάσταση είναι ο θρίαμβος του Ιησού, η τελευταία και σημαντικότερη απόδειξη της θείας του υπόστασης. Τα επόμενα Ευαγγέλια, του Ματθαίου και του Λουκά, μας λένε όσα ξέρουμε για το τι έγινε μετά την Ανάσταση, αλλά το καθένα τα λέει λίγο διαφορετικά. Τα περισσότερα τα μαθαίνουμε από το τελευταίο Ευαγγέλιο, του Ιωάννη, που πιθανότατα γράφτηκε γύρω στο 120 μ.Χ.

Δηλαδή τα Ευαγγέλια δεν λένε όλα την ίδια ιστορία;

Όχι, αλλά αυτό είναι λίγο πολύ αναμενόμενο. Ο Ματθαίος και ο Λουκάς σίγουρα χρησιμοποίησαν το Ευαγγέλιο του Μάρκου σαν πηγή, και άλλαξαν λίγο μερικά πράγματα, και του έβαλαν και καινούριο τέλος, πράγμα ύποπτο, γιατί καθώς έγραψαν αργότερα, ήταν σαν να διορθώνουν το κείμενο του Μάρκου. Αλλά και αυτά που γράφουν είναι εν γένει ύποπτα. Για παράδειγμα, η Επί του Όρους ομιλία.

Την Επί του Όρους ομιλία να μην την πιάσεις στο στόμα σου, είναι και γαμώ τα κείμενα.

Πρώτα απ' όλα, στο Ευαγγέλιο του Λουκά δεν ήταν Επί του Όρους αλλά σε πεδιάδα. Στο δε κατά Μάρκον, αυτή η κορυφαία στιγμή της διδασκαλίας του Ιησού δεν αναφέρεται καθόλου. 

 

Επίσης, ολόκληρο το κείμενο είναι σύνθεση ρητών που βρίσκουμε στους Ψαλμούς, στον Ησαΐα, στον Εκκλησιαστή, τον Ενώχ, σε εβραϊκά βιβλία προσευχών και αλλού. 

 

Και υπάρχουν και κάποια στοιχεία που είναι παράδοξα: Δίνεται έμφαση, ας πούμε, στους «διωγμούς» και στους «ψευδοπροφήτες», θέματα που δεν υπήρχαν ως προβλήματα τότε, αλλά πολύ μετέπειτα, καθώς και η χρήση του όρου «εθνικοί» σε αντιδιαστολή με τον όρο «χριστιανοί», που δεν έχει κανένα νόημα καθώς τότε δεν υπήρχαν «χριστιανοί». 

Το όλο κείμενο είναι πολύ όμορφο, αλλά και πολύ ύποπτο. 

Πιθανότατα πρόκειται για επινόηση των Ευαγγελιστών.

Όλα τα Ευαγγέλια ήταν ψέματα; Και τα τέσσερα;

Πρώτα απ' όλα, τα ευαγγέλια δεν ήταν τέσσερα. Ήταν πολύ περισσότερα. Επέτρεψέ Επίτρεψέ μου να σου πω μια ιστορία: Το 1945, ο Μοχάμεντ Αλί αλ-Σαμάν, ένας Άραβας χωρικός, έσκαβε για σαμπάκ, αυτό το απαλό χώμα που χρησιμοποιούσαν για λίπασμα των καρπών, στο Ναγκ Χαμαντί της Βόρειας Αιγύπτου, όταν η σκαπάνη του χτύπησε σε ένα σκληρό αντικείμενο.

 

 Ήταν ένα μεγάλο πήλινο δοχείο, το οποίο περιείχε δεκατρία δερματόδετα βιβλία από πάπυρο. Ήταν τα μεταφράσεις στα κοπτικά των λεγόμενων Γνωστικών Ευαγγελίων, που χρονολογήθηκαν γύρω στο 350 μ.Χ. 

Σύμφωνα με τους μελετητές που τα ξεκοκάλισαν, τα πρωτότυπα κείμενα είχαν πιθανότατα γραφτεί στα ελληνικά πολύ πιο νωρίς, γύρω στα μέσα του 2^ου αιώνα μ.Χ. 

Έτσι ο κόσμος γνώρισε το Ευαγγέλιο του Φιλίππου, το Ευαγγέλιο του Θωμά, το Ευαγγέλιο της Μαρίας, το Ευαγγέλιο της Αλήθειας, το Απόκρυφον του Ιωάννη, που παρουσίαζαν μια εικόνα του Ιησού εντελώς διαφορετική από αυτή που ξέραμε.

Τι εννοείς διαφορετική;

Οι Γνωστικοί, αυτή η φράξια του πρώιμου χριστιανισμού που δημιούργησε αυτά τα κείμενα, ήταν γενικά πολύ πιο απελευθερωμένοι. 

Στα Ευαγγέλιά τους η Μαρία Μαγδαληνή έχει πιο σημαντικό ρόλο, ας πούμε, ενώ ο Ιησούς συχνά παρουσιάζεται να ξεφουρνίζει αφαιρετικά ζεν τσιτάτα, όπως: «Αν φέρετε μπροστά αυτό που βρίσκεται μέσα σας, αυτό που θα φέρετε θα σας σώσει. Αν δεν φέρετε αυτό που βρίσκεται μέσα σας, αυτό που δεν θα φέρετε θα σας καταστρέψει». 

 

Και τα Γνωστικά Ευαγγέλια προτρέπουν τους πιστούς να αναζητήσουν τον Ιησού μέσα τους, χωρίς τη μεσολάβηση λατρείας και ιερέων.

 

Πώς υποδέχτηκε η Εκκλησία και ο κόσμος την ανακάλυψη των Γνωστικών Ευαγγελίων;

Όπως θα αποδεχόσουν εσύ έναν πάπυρο που θα ξέθαβες από την αυλή σου, που θα έγραφε για έναν ωραίο τύπο που γεννήθηκε από μία παρθένα, έγινε πολύ δημοφιλής, περπάτησε στο νερό, ανέστησε νεκρούς, πέθανε και αναστήθηκε. 

Σαν παραμύθι.  

Η Εκκλησία τα απέρριψε ως αιρετικά κείμενα, αφού δεν ταιριάζουν με τη διδασκαλία της.

Γιατί όμως η διδασκαλία της είναι πιο έγκυρη από αυτά τα κείμενα;

Έλα ντε.

Και κάποια άλλα αρχαία κείμενα δεν ανακαλύφθηκαν τον ίδιο καιρό; Στη Νεκρά Θάλασσα;

Κάποιος έχει έρθει διαβασμένος. Πράγματι, δύο χρόνια αργότερα ένας βεδουίνος βοσκός στην έρημο της Ιουδαίας βρήκε κυλίνδρους γεμάτους με χιλιάδες παπύρους. Οι περισσότεροι κύλινδροι βρέθηκαν στο Κουμράν, και οι πάπυροι ονομάστηκαν Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας.

 

 Πολλοί μελετητές συμφωνούν ότι επρόκειτο για τη βιβλιοθήκη των Εσσαίων, μιας Εβραϊκής κοινότητας που ακολουθούσε το δικό της, αρκετά διαφορετικό δόγμα. Πρόκειται για εκπληκτικό εύρημα, καθώς χρονολογούνται από το 150 π.Χ. μέχρι το 70 μ.Χ., δηλαδή πρόκειται για κείμενα που γράφτηκαν ακόμα και κατά τη διάρκεια της ζωής του Ιησού.

Και; Τι λένε;

Κυρίως πρόκειται για κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά το πλήρες τους περιεχόμενο δεν το μάθαμε μέχρι πολύ αργότερα. 

Αναφέρω τι δήλωσε ο Τζον Αλέγκρο, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, ο μόνος "λαϊκός" μιας διεθνούς ομάδας μελετητών, η οποία απαρτίζονταν σχεδόν εξ' ολοκλήρου από Δομινικανούς και από Ιησουίτες της Βιβλικής Σχολής της Ιερουσαλήμ, και μελετούσε τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας: 

"Οι επιστήμονες που μελέτησαν τα Χειρόγραφα δεν είπαν ποτέ τίποτε από αυτά που πραγματικά υπήρχαν στο κείμενο. Διότι ήταν σχεδόν όλοι τους ιερείς, κυρίως Ιησουίτες, και φοβούνται αυτό που ανακάλυψαν. Ήταν πολύ πιο τρανταχτό απ' ότι υποπτευόντουσαν. Είναι μια βόμβα που θα έκανε τη χριστιανική θρησκεία να σειστεί συθέμελα".

Και;;;; Ποια είναι η βόμβα;;;;;

Καμία. Ίσως απλά να εννοεί πως το ότι ο Χριστός δεν αναφέρεται πουθενά στα λεπτομερή κείμενα και αρχεία μιας ολόκληρης κοινωνίας, πολύ κοντά στην περιοχή που έζησε. Ή ίσως το ότι η δομή της κοινωνίας των Εσσαίων έμοιαζε τόσο με τις κοινωνίες των πρώτων χριστιανών (με την κοινή ιδιοκτησία, τις τελετές τις βάπτισης, οι δώδεκα ηγέτες που δίδασκαν και έκριναν), που κάποιοι θα μπορούσαν να θεωρήσουν ότι οι Απόστολοι του Ιησού «δανείστηκαν» τις ιδέες των Εσσαίων για τη δική τους θρησκεία.

Ή θα μπορούσαν οι Ιησουίτες να έχουν εξαφανίσει στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να αποκαλυφθούν τα Χειρόγραφα στο κοινό οποιεσδήποτε αποδείξεις για τα ψέματα του Χριστιανισμού.

Όπα Μόλντερ, ηρέμησε. Η αλήθεια είναι ότι πράγματι επικράτησε ένας μυστικισμός με τα Χειρόγραφα, με αποτέλεσμα οι θεωρίες συνωμοσίες να ανθίσουν.

Καλά, και τότε πώς κατάφερε να επιβιώσει ο Χριστιανισμός, αν όλα αυτά ήταν ψέματα;

Όπως είπαμε, καλό μάρκετινγκ. Μια πίστη που είχε στοιχεία από πολλές θρησκείες του καιρού, και με αρκετά παγανιστικά στοιχεία για να γίνεται οικεία στον κόσμο. Βέβαια, αυτό δεν αρκεί για να φτάσουμε στο σημείο να υπάρχουν σήμερα 2 δισεκατομμύρια πιστοί στον κόσμο.

Τι άλλο χρειάζεται;

Πολιτική βούληση. 

Γιατί ο χριστιανισμός στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησε ούτε το 0, 

ούτε το 33 μ.Χ., 

ούτε όταν γράφτηκαν τα Ευαγγέλια. 

 

Ξεκίνησε το 325 μ.Χ., 

όταν ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος αποφάσισε να τον κάνει επίσημη θρησκεία του Ρωμαϊκού κράτους. 

Πίστεψε ότι έχοντας μια επίσημη θρησκεία θα μπορούσε να ενώσει ευκολότερα την αχανή του αυτοκρατορία. Δεν ήταν καινούρια ιδέα -ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός το είχε δοκιμάσει μόλις 40 χρόνια νωρίτερα, ιδρύοντας τη λατρεία του Ανίκητου Ήλιου, που είχε πολλά κοινά με τον Μιθραϊσμό. Αν τα είχε καταφέρει, στις 25 Δεκεμβρίου θα γιορτάζαμε τα Μιθρούγεννα.

 

Ο Κωνσταντίνος τα κατάφερε, και το Μάιο του 325 οργάνωσε την Συνθήκη της Νίκαιας όπου πάρθηκαν οι πρώτες αποφάσεις για το τι είδους θρησκεία θα είναι ο Χριστιανισμός, επισημοποιήθηκε το δόγμα, καθορίστηκαν οι σχέσεις ανάμεσα στο Θεό, τον Ιησού και το Άγιο Πνεύμα, ξεκαθαρίστηκε η φύση της Παρθένου Παναγίας, καθορίστηκε το περιεχόμενο της Καινής Διαθήκης (απορρίφθηκαν τα Γνωστικά Ευαγγέλια, έγιναν δεκτά μόνο τα γνωστά τέσσερα, οι Πράξεις των Αποστόλων, οι Επιστολές και η Αποκάλυψη του Ιωάννη), και συντάχθηκε το Σύμβολο της Πίστεως, το Πιστεύω που λέγαμε στο σχολείο.

 

Και μετά ξεκίνησε η σφαγή όσων δεν πίστευαν στην επίσημη άποψη του Χριστιανισμού.

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Κωνσταντίνος ήταν ένα τέρας, που έσφαζε και κατέστρεφε λαούς και αντιπάλους, γι' αυτό και δεν βαφτίστηκε χριστιανός παρά μόνο στο νεκροκρέβατό του. Ήθελε, το πουλάκι μου, να πάει στον παράδεισο.

 

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι όλα ψέματα, ότι όλη η χριστιανική πίστη είναι ένα παραμύθι. Το αρνούμαι.

Εσύ και άλλα δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Έστω λοιπόν ότι ο Ιησούς υπήρξε. Από τις λίγες, πενιχρές πηγές, από τα Ευαγγέλια, τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε για τη ζωή του; Που γεννήθηκε; Πότε; Τι ξέρουμε για την οικογένειά Του;

Σύμφωνα με τους μελετητές της Βίβλου, πρέπει να γεννήθηκε γύρω στο 4-7 π.Χ. (καλό ε;), πιθανότατα την άνοιξη, ή το φθινόπωρο. 

Όπως είπαμε, η 25^η Δεκεμβρίου επιλέχθηκε πολλούς αιώνες αργότερα ως τα γενέθλιά του, επειδή συνέπιπτε με το χειμερινό ηλιοστάσιο και την ημερομηνία γέννησης όλων των παγανιστικών Θεών Ήλιων. 

Πιθανότατα γεννήθηκε στη Ναζαρέτ, και το παραμυθάκι της Βηθλεέμ προστέθηκε αργότερα, από τον Ματθαίο και το Λουκά, για να ταιριάζει με τις εβραϊκές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης.

 

Η Βίβλος μας γνωρίζει τέσσερις αδερφούς του Ιησού, τον Ιάκωβο, τον Ιωσήφ, τον Ιούδα, και τον Σίμωνα. 

Είχε ακόμα τουλάχιστον δύο αδερφές, αλλά δεν ξέρουμε τα ονόματά τους. 

Πολλοί υστερικοί χριστιανοί, ιδίως οι καθολικοί, επιμένουν ότι όλα αυτά τα παιδιά ήταν από προηγούμενο γάμο του Ιωσήφ, και ότι η Παναγία δεν έκανε ποτέ άλλο παιδί, και πέθανε παρθένα. 

Πράγμα ηλίθιο και κάπως προσβλητικό για τις μανάδες όλου του κόσμου.

 

Ξέρουμε πώς ήταν; Τι σχήμα είχε η φάτσα Του;

 

Αν κρίνουμε από την Ιερά Σινδόνη του Τορίνο, που υποτίθεται ότι ήταν το σάβανό του, ο Ιησούς ήταν ένας άνδρας που είχε ύψος 1.80-1.90. 

Φυσικά, αν κάτι τέτοιο ήταν αλήθεια, θα θεωρείτο γίγαντας στην Ιουδαία, ο νέος Γολιάθ, και όταν τον κρέμαγαν στο σταυρό θα πάταγε. 

Αν κρίνουμε από τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ», ή το Jesus Christ Superstar, που είναι εξίσου αξιόπιστες πηγές με την Ιερά Σινδόνη, τότε ο Ιησούς εκτός από ψηλός ήταν ξανθός, μακρυμάλλης και γαλανομάτης. 

Αν κρίνουμε από ανασκαφές σε νεκροταφεία της εποχής, και από ψηφιακές αναπαραστάσεις Ιουδαίων της εποχής, ο Ιησούς πιθανότατα θα έμοιαζε κάπως έτσι:

 

 

Ω Θεέ μου

Μη λες το όνομά Του επί ματαίω.

Συγνώμη. Γιατί όμως ένας τέτοιος ομορφάντρας, τριαντατόσο χρονών μαντράχαλος, δεν είχε παντρευτεί; Ομοφυλόφιλος ήταν;

Αυτές είναι ανοησίες που διαδίδει η γκέι συνομωσία που καταγγέλλει ο λόγιος Κούγιας. Ναι, η αλήθεια είναι ότι το να είναι ένας άντρας 33 ετών ανύπαντρος στην Ιουδαία της εποχής ήταν κάτι τρομερά ασυνήθιστο, και σίγουρα θα προκαλούσε κοινωνικές συνέπειες -συνέπειες που δεν αναφέρονται στα Ευαγγέλια. Ωστόσο, αν ήταν ομοφυλόφιλος οι κοινωνικές συνέπειες θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες -κανένας δεν θα τον άκουγε, γιατί το κοινωνικό στίγμα τότε ήταν σοβαρότατο. Οπότε αποκλείεται να ήταν ομοφυλόφιλος. Μάλλον κάτι άλλο ήταν.

Αμφί;

Όχι. Παντρεμένος.

Α, το θέμα της Μαρίας Μαγδαληνής. Ναι, θα σε ρωτούσα γι' αυτό.

Συγνώμη για το λαϊκισμό μου προηγουμένως. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε αν ήταν παντρεμένος ή όχι. Η μόνη πηγή που αναφέρει μια περισσότερο από πλατωνική σχέση με την Μαρία Μαγδαληνή είναι το Γνωστικό Ευαγγέλιο του Φιλίππου, στο οποίο αναφέρεται ότι την αγαπούσε πολύ και την φιλούσε συχνά στο στο.

Στο στόμα;

Όχι, στο στο. Ο πάπυρος κόπηκε εκεί και δεν ήταν ευανάγνωστη η Κοπτική λέξη. Μπορεί, όντως, να έγραφε «στο στόμα».

Μπορεί να τη φιλούσε στο στολίδι.

Γίνεσαι χυδαίος.

Ή στο στομάχι.

Θου κύριε φυλακήν τω στόματί του.

Και τελικά τι ξέρουμε για τη Μαρία τη Μαγδαληνή; Ήταν πόρνη;

Η Μαρία Μαγδαληνή (πιθανότατα από τα Μάγδαλα της Γαλιλαίας), πρωτοεμφανίστηκε στο Ευαγγέλιο του Λουκά σαν μια εύπορη γυναίκα που ταλαιπωρείται από δαιμόνια, τα οποία ο Ιησούς έβγαλε από μέσα της -επτά στον αριθμό, παρακαλώ. Μετά ξαναεμφανίζεται στο τέλος, όπου στα τρία Ευαγγέλια μαθαίνει ότι ο Ιησούς δεν είναι πια στον τάφο από έναν άγγελο, και στο τέταρτο από τον ίδιο τον Ιησού. 

 

Στα Ευαγγέλια όμως υπάρχουν και πολλές άλλες γυναίκες που ευεργετούνται από τον Ιησού, πολλές από τις οποίες δεν έχουν όνομα, και κάποιες ονομάζονται Μαρίες. Οι πρώτοι χριστιανοί, ερμηνεύοντας τα Ευαγγέλια όπως ήθελαν, αντιστοιχούσαν όποια Μαρία ήθελαν στη Μαρία τη Μαγδαληνή. Έτσι, η γυναίκα που έπλενε τα πόδια του Ιησού με τα δάκρυά της και του τα άλειφε με μύρο και του τα σκούπιζε με τα μαλλιά της, την οποία ο Λουκάς αποκαλεί «αμαρτωλή» και ο Μάρκος «Μαρία της Βηθανίας» (η αδερφή του Λαζάρου), πολλοί είπαν ότι ήταν η Μαγδαληνή. 

 

Ο Πάπας Γρηγόριος το επιβεβαίωσε από άμβωνος το 591 μ.Χ., γιατί η επίσημη εκκλησία από νωρίς πήρε την απόφαση να δαιμονοποιήσει το σεξ και να υποβαθμίσει το ρόλο της γυναίκας. Έτσι η Μαγδαληνή πέρασε στην ιστορία σαν πόρνη. Μόλις το 1969 η Καθολική Εκκλησία ξέμπλεξε τις Μαρίες των Ευαγγελίων.

Και οι υπόλοιποι θρύλοι; Για τα παιδιά του Ιησού, το Άγιο Δισκοπότηρο;

Είναι ακριβώς αυτό: Θρύλοι. Στη Γαλλία υπήρχε αρκετά διαδεδομένη η πεποίθηση ότι η Μαγδαληνή είχε ταξιδέψει εκεί στα μέσα του 1^ου αιώνα μ.Χ. μεταφέροντας το Άγιο Δισκοπότηρο, ενώ πολλοί Γάλλοι Βασιλείς ενθάρρυναν το μύθο της καταγωγής των Μεροβίγγειων βασιλέων από τα παιδιά της Μαρίας. Η ιστορία συναντάται ακόμα και στον Πάρσιφαλ του Βάγκνερ. Ωστόσο φυσικά δεν υπάρχει ούτε μισό στοιχείο που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο.

Το συμπέρασμα τελικά ποιο είναι;

 

Το έχει γράψει πολύ εύγλωττα ο Βρετανός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ: 

 

 «Ιστορικά, είναι πολύ αμφίβολο ότι ο Ιησούς υπήρξε. Αλλά και να υπήρξε, το σίγουρο είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτόν».

 

Αυτό είναι λίγο θλιβερό.

Είναι πολύ θλιβερό. Αλλά δεν έχει και πολύ σημασία, αν το καλοσκεφτείς. Και οι δύο ξέρουμε πού θα είμαστε το Μεγάλο Σάββατο, πέντε λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα.

Κι όταν θα μας πουν «Χριστός Ανέστη»;

Τώρα θα μπορείς να απαντήσεις «Είσαι σίγουρος;»

 

 

 https://www.georgakopoulos.org

 

 

 

 

 

 

Οι 5 ιστορικές αποδείξεις ότι ο Χριστός δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο 

 

Σύμφωνα με σύγχρονους μελετητές

Δεδομένου ότι οι Χριστιανοί ανά τον κόσμο περιμένουν πώς και πώς να γιορτάσουν τη γέννηση του Θεανθρώπου, ο Independent επικαλούμενος ιστορικούς, επιστήμονες, θεολόγους αναφέρει μεν πως όλοι συμφωνούν ότι υπήρξε, ωστόσο πέρα από αυτή τη βασική παραδοχή, οι απόψεις για το εύρος της ύπαρξής τους διίστανται.

 

Τα θαύματα και η ανάστασή του, όπως αναφέρει, είναι σχεδόν αδύνατο να αποδειχθούν.

Η διάσημη ψυχολόγος και συγγραφέας Valerie Tarico σκιαγραφεί πέντε λόγους που ο Ιησούς Χριστός δεν υπήρξε:

1.  Δεν υπάρχουν κοσμικές αποδείξεις του 1ου αιώνα ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε. Όλες οι πηγές είναι είτε χριστιανικές είτε εβραϊκές.
   
2. Τα πρώτα γραπτά της Καινής Διαθήκης είναι ασαφή σε σχέση τις λεπτομέρειες της ζωής τους, οι οποίες έχουν εμπλουτιστεί σε μεταγενέστερα κείμενα
3. Τα λεγόμενα των αυτοπτών μαρτύρων στα τέσσερα ευαγγέλια (Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά και Ιωάννη) είναι όλα από «δεύτερο χέρι».
4. Τα Ευαγγέλια βρίθουν αντιφάσεων για τη ζωή του.
5. Οι σύγχρονοι μελετητές που ισχυρίζονται ότι ανακάλυψαν τον «πραγματικό Ιησού» αντιφάσκουν μεταξύ τους.

Επίσης, ο Independent, επικαλούμενος τον καθηγητή θρησκειών του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ Raphael Lataster και το άρθρο του στην Washington Post αναφέρει: 

 

«Στις πρώτες πηγές οι μόνος αναφορές είναι προφανώς φαντασιακές για τον Χριστό της πίστης. 

 

Αυτές οι πρώτες πηγές, καταρτίζονται δεκαετίες μετά τα υποτιθέμενα γεγονότα και όλες έχουν γραφεί από συγγραφείς πρόθυμους να προωθήσουν τον Χριστιανισμό, κάτι που μας δίνει τον καλύτερο λόγο να τις αμφισβητήσουμε».

 

 

 https://www.athensvoice.gr

 

 

https://politikhthsthrhskeias 

 

 

 

                                                                      

 

 theologos vasiliadis