Ισλάμ και Δύση: Ο νέος «Ιερός Πόλεμος»;

Ισλάμ και Δύση: Ο νέος «Ιερός Πόλεμος»;

«Ω Θεέ μου, δείξε μου τον εχθρό. Όταν ξέρει κανείς ποιος είναι ο εχθρός του μπορεί να τον σκοτώσει. Όμως αυτοί οι άνθρωποι με μπερδεύουν. Ποιος με πληγώνει; Ποιος καταστρέφει τη ζωή μου; Πες μου σε ποιόν ν’ ανταποδώσω τα χτυπήματα;»  Β.Σ. Νάιπουλ, In a Free State, 1971 

 

«Αν θέλεις να πάρεις κάτι από την ψυχή της Ανατολής μην την πλησιάζεις σαν ξένη χώρα, μα σαν να επιστρέφεις στον τόπο σου –στον εαυτό σου… Μην πηγαίνεις συγκαταβατικά, ως φορέας του πολιτισμού, αλλά ως μαθητής, ταπεινός και δεκτικός». Marcus Ehrenpreis, The Soul of East, 1927

Από την αυγή της ιστορίας η ανθρωπότητα δεν έζησε πάνω από έναν μήνα δίχως πόλεμο. Οι περισσότεροι πόλεμοι δεν ήταν απλοϊκές μανιχαϊστικές συγκρούσεις ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς», αλλά αποτελέσματα έντονων γεωπολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών ανταγωνισμών με στόχο την κυριαρχία. 

 

Πριν από δύο αιώνες ο Καρλ φον Κλαούσεβιτς, στο περίφημο σύγγραμμά του Περί του Πολέμου, είχε αποφανθεί πως «ο πόλεμος είναι μια απλή συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Δύο αιώνες αργότερα ο άνθρωπος συνεχίζει να πολεμά με πολιτικούς όρους, επιδιώκοντας να επιβάλει με τη βία τη θέληση και την κυριαρχία του πάνω στον αντίπαλο του.

 

 

Το Δώρο του Εχθρού

 

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα η Δύση, που αντιπροσώπευε τις φιλελεύθερες δημοκρατίες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, έδωσε σκληρές μάχες ενάντια στον ολοκληρωτισμό, ο οποίος εμφανίστηκε με τη μορφή της Ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής «Αυτοκρατορίας». Τελικά νίκησε, τοποθετώντας την ελευθερία, τη δημοκρατία, αλλά κυρίως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στο επίκεντρο του σύγχρονου πολιτισμού. 

 

Μετά το «τρομοκρατικό Περλ Χάρμπορ» της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 αυτό που υπήρξε ο φασισμός, ο ναζισμός και ο σταλινισμός για τον Δυτικό κόσμο του 20ου αιώνα κατέστη πλέον ο θεοκρατικός φονταμενταλισμός του Ισλάμ. 

 

Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός κατέλαβε τη θέση που προηγουμένως κατείχε η «κόκκινη απειλή», δηλαδή ως ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Δύσης. 

 

 

Αυτή η «αλλαγή φρουράς» δεν συνέβη σε μια μέρα. Υπήρξε αποτέλεσμα ορατών και αόρατων διεργασιών που κυοφορούνταν εδώ και αρκετά χρόνια.

 

Μέχρι τη δεκαετία του 1980 η ύπαρξη της «Αυτοκρατορίας του Κακού», δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης και του κομμουνιστικού μπλοκ γενικότερα, συσπείρωνε τις χώρες της Δύσης και τις ωθούσε σε εξοπλιστικό αμόκ αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. 

 

 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» εξαλείφθηκε και η Δύση βρέθηκε ξαφνικά στην άχαρη θέση του αμήχανου νικητή. Η «νίκη» στον Ψυχρό Πόλεμο τοποθέτησε τη Δύση κυριολεκτικά πάνω σε «αναμμένα κάρβουνα», καθώς εναπόθεσε στους ώμους της την υποχρέωση, εκτός από το να βοηθήσει τον Τρίτο Κόσμο, να συνδράμει και την πρώην κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη. 

 

Οι πολίτες των Δυτικών χωρών άρχισαν τότε να αναρωτιούνται για τη σκοπιμότητα διατήρησης των υπέρογκων αμυντικών δαπανών, εφόσον οι νέες συνθήκες μετακυλούσαν τους διεθνείς ανταγωνισμούς από το στρατιωτικό στο οικονομικό πεδίο. 

 

Εφόσον ο αγώνας γινόταν πλέον για τον έλεγχο των αγορών και για τη διαμόρφωση των καταναλωτικών προτιμήσεων, ποιος ο λόγος να ξοδεύονται δισεκατομμύρια, προερχόμενα από τη φορολογία απρόθυμων πολιτών, πάνω σε πανάκριβα και αντιπαραγωγικά οπλικά συστήματα τη στιγμή που δεν υπήρχε κανένας ορατός εχθρός;

 

 

Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα της Δύσης βρέθηκε σε δύσκολη θέση κι έπρεπε να δράσει ώστε να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του. Έπρεπε να εφεύρει γρήγορα ένα νέο εχθρό για να αισθάνονται οι πολίτες της ανεπτυγμένης Δύσης διαρκώς «υπό απειλή», έτσι ώστε να μην δυσανασχετούν για τη διατήρηση των υπέρογκων αμυντικών δαπανών.

 

Και ο νέος αυτός εχθρός δεν ήταν άλλος από τους «κακούς» ισλαμιστές, που μέχρι τη δεκαετία του 1980 ενισχύονταν και χρησιμοποιούνταν από τη Δύση στον αγώνα της κατά των επίσης «κακών» κομμουνιστών.

 

 

Είναι ολοφάνερο πως η ύπαρξη εχθρών θεωρείται ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του Δυτικού πολιτικοστρατιωτικού συστήματος και κυρίως για την επιβίωση των αμυντικών βιομηχανιών, που αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της οικονομίας πολλών χωρών του Δυτικού κόσμου. 

 

Εξάλλου, χωρίς την ύπαρξη εχθρού, ακόμη και το ΝΑΤΟ, το σημαντικότερο εργαλείο προώθησης της αμερικανικής ηγεμονίας, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Για τις ΗΠΑ, μια υπερδύναμη με φιλοδοξίες και δυνατότητες παγκόσμιας εμβέλειας, ένας εχθρός αποτελεί πάντα ένα ευπρόσδεκτο δώρο, ένα άλλοθι για την επέκταση της κυριαρχίας της…

 

 

Η κατασκευή του «ισλαμιστή εχθρού» δεν πραγματοποιήθηκε μέσα σε μια νύχτα, αλλά σταδιακά, με την προσεκτική αξιοποίηση τραγικών γεγονότων όπως η ιρανική ισλαμική επανάσταση (1979), ο πόλεμος στον Κόλπο (1990-1991), αλλά κυρίως με την αξιοποίηση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, η ρητορική του οποίου αποτελεί ως ένα βαθμό αντίδραση στην αποικιακή και μετα-αποικιακή «κατάκτηση» του ισλαμικού κόσμου από τη Δύση. 

 

Αυτή η νέα απειλή, εμποτισμένη στη θρησκευτική μισαλλοδοξία και γαρνιραρισμένη με θεωρίες περί «σύγκρουσης των πολιτισμών», παρουσιάστηκε ως εναλλακτική λύση στην απώλεια της «κομμουνιστικής απειλής». 

 

Οι πόλεμοι πλέον του «ελεύθερου κόσμου» αναβαπτίστηκαν σε «σταυροφορίες». Και οι στρατιωτικές επιτυχίες της Δύσης παρουσιάστηκαν ως τιμωρίες των «κακών» και «σατανικών» δυνάμεων και όχι ως ωμή επιβολή της θέλησης του ισχυρού προς τον αδύναμο.

 

 

Το 1991 ο πόλεμος κατά του Ιράκ, με πρόσχημα την απελευθέρωση του Κουβέιτ από τον «Σατανά» Σαντάμ Χουσέιν, μέθυσε το Δυτικό κόσμο, που δεν επιζητεί πλέον να κατανοήσει και να επιλύσει τα περιφερειακά προβλήματα, αλλά απλώς να καταδικάσει και να τιμωρήσει τους «κακούς», όπως έκανε και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. 

 

Η δυτική κοινή γνώμη θέλει τους υπαίτιους και την τιμωρία τους, και όχι τις εξηγήσεις ή τη λύση των προβλημάτων. Ο τηλεθεατής αισθάνεται πλέον δικαστής σ’ ένα στημένο «δικαστήριο της ιστορίας», κρίνοντας συχνά με πλασματικές εικόνες και όχι με πραγματικές καταστάσεις. 

 

Μπορεί έτσι να προωθηθεί εύκολα η δαιμονοποίηση του «Άλλου» και η ενίσχυση της διχοτομίας Ανατολής - Δύσης.

 

Η κόλαση είναι οι Άλλοι!

 

Πριν από δύο αιώνες η Δύση, έχοντας ισχυροποιηθεί χάρη στη Βιομηχανική Επανάσταση, τον εκσυγχρονισμό και την πολιτιστική της ανάπτυξη, επιχείρησε να θέσει όλο σχεδόν τον πλανήτη υπό από τον έλεγχο της. 

 

Αυτή η προσπάθεια, που επενδύθηκε δεόντως με έναν «εκπολιτιστικό μανδύα» –αποτέλεσμα μιας αυθαίρετης θεώρησης του Δυτικού ως του μόνου «ανώτερου» πολιτισμού στη Γη–, οδήγησε στην κατασκευή της διχοτομίας Ανατολή-Δύση, όπου η Ανατολή θα έπαιζε το ρόλο του «Άλλου», όχι του απολίτιστου αλλά του διαφορετικού πολιτισμού, το «αντίπαλο δέος» της Δύσης, η οποία και αποτελούσε το ηγεμονικό σκέλος της διχοτομίας.

 

 

Για να νομιμοποιηθεί αυτή η διχοτομία επιστρατεύτηκαν ερμηνευτικά μοντέλα (γεωπολιτικά, γεωφιλοσοφικά, κοινωνικοπολιτικά, πολιτιστικά, ψυχολογικά κ.α.), που εξηγούσαν τη διαφορετική εξέλιξη της Ανατολής και της Δύσης. 

 

Για παράδειγμα, σύμφωνα με το γεωφιλοσοφικό μοντέλο η Δύση αντιπροσωπεύει τη θάλασσα, ενώ η Ανατολή την ξηρά. Έτσι η πρώτη ενσαρκώνει την κινητικότητα, τη ροή, το χάος, τον φιλελευθερισμό, τον εκσυγχρονισμό και τον ορθολογισμό, ενώ η δεύτερη τη στατικότητα, την απολυτότητα, την τάξη, τη συντήρηση, το μυστικισμό και την παράδοση.

 

Σύμφωνα με ένα άλλο «politically correct» ερμηνευτικό μοντέλο, η Δύση βασίζεται στην ετερογνωσία, ενώ η Ανατολή στην αυτογνωσία. Η ετερογνωσία οδηγεί στην επιστήμη, ενώ η αυτογνωσία στον εσωτερισμό. Η Δύση βασίζεται στη δύναμη της θέλησης, ενώ η Ανατολή στη δύναμη της σοφίας. Συνεπώς η Δύση κλίνει προς τον ορθολογισμό και τον ανθρωπισμό, ενώ η Ανατολή προς τη μεταφυσική και τη θεοκρατία.

 

 

 

 

 

 

Η Επινόηση του Οριενταλισμού 

 

Στα πλαίσια της διχοτομίας Ανατολή-Δύση επινοήθηκε και ο Ανατολισμός ή Οριενταλισμός (Orientalism), ως ένας Δυτικός τρόπος κυριαρχίας, αναδόμησης κι επιβολής της εξουσίας πάνω στην Ανατολή. 

 

Σύμφωνα με τονEdward Said ο Ανατολισμός επινοήθηκε για να υποδουλώσει πολυεπίπεδα την Ανατολή στη Δύση. Οι φορείς του στόχευαν στην εμπέδωση και διάδοση του Δυτικού τεχνολογικού και νεωτερικού τρόπου ζωής και την αλλοτρίωση των παραδοσιακών πολιτιστικών και κοινωνικών μορφωμάτων, ιδιαίτερα στην Ανατολή, όπου κυριαρχούσε ακόμη ένας πολιτισμός θεοκρατικού τύπου.

 

 

Η αντίδραση δεν άργησε να φανεί. Εμφανίστηκε κάπως όψιμα τη δεκαετία του 1970 με τη μορφή της λεγόμενης «ισλαμικής αναβίωσης», η οποία σηματοδότησε τη μαζική στροφή των μουσουλμάνων προς το Ισλάμ ως πηγή ταυτότητας, νοήματος, δύναμης και ελπίδας. 

 

Το Ισλάμ, που δεν είναι απλώς θρησκεία αλλά και τρόπος ζωής, προσέφερε «μια αξιοπρεπή ταυτότητα στις πρόσφατα ξεριζωμένες μάζες της υπαίθρου» ( Έρνεστ Γκέλνερ). Ο πυρήνας της «ισλαμικής αναβίωσης» ήταν οι μουσουλμάνοι φοιτητές και οι διανοούμενοι, που αν και αποδέχονταν τον εκσυγχρονισμό απέρριπταν ωστόσο τις αξίες και την κουλτούρα της Δύσης.

 

 

Η «ισλαμική αναβίωση» ευνοήθηκε πολύ από την άνοδο των τιμών του πετρελαίου τη δεκαετία του 1970, που αύξησε τον πλούτο, την αυτοπεποίθηση και την ανεξαρτησία των μουσουλμανικών κρατών έναντι της Δύσης. 

 

 

Οι Άραβες του Κόλπου χρησιμοποίησαν το όπλο του πετρελαίου, που ερμηνεύτηκε μεταφυσικά ως «δώρο του Αλλάχ» στους πιστούς του, για να επιβάλουν ταπεινωτικές κυρώσεις (πετρελαϊκό εμπάργκο του 1973) στους Δυτικούς και να αποδείξουν την περιφρόνησή τους για τον χριστιανισμό. 

 

Από την άλλη οι ισλαμιστές έδρεψαν και τους καρπούς της αντικομμουνιστικής εκστρατείας της Δύσης, εισπράττοντας οικονομική, στρατιωτική και ηθική βοήθεια, εμφανιζόμενοι μάλιστα συχνά στα Δυτικά ΜΜΕ ως «μαχητές της ελευθερίας», όπως για παράδειγμα στην περίπτωση των Μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν που μάχονταν κατά της σοβιετικής εισβολής.

 

 

Οι ακραίοι οπαδοί της «ισλαμικής αναβίωσης» είναι γνωστοί κι ως φονταμενταλιστές ή ισλαμιστές, που πιστεύουν στο θεοκρατικό έλεγχο της σκέψης και της συμπεριφοράς του ατόμου. Με τον όρο φονταμενταλισμόςπεριγράφεται η ιδεολογία του αντινεωτερισμού (antimodernism), που διάκειται εχθρικά απέναντι στην εκκοσμίκευση (secularism), τον «υλισμό» (materialism) και κατ’ επέκταση απέναντι στη «διεφθαρμένη Δύση».

 

Αντιτίθεται στις πολιτικές κοινωνίες που απορρέουν από το Διαφωτισμό. Οι θεοκρατικοί φονταμενταλιστές διακατέχονται από μεταφυσικό πάθος για το θάνατο, ενώ αρνούνται απόλυτα τον «Άλλο»: δύο στοιχεία που συνιστούν μιανέα μορφή μηδενιστικού μίσους, ενός αδιέξοδου τυφλού μίσους που απεχθάνεται την ελευθερία –και συνεπώς τη δημοκρατία– και αρνείται ακόμη και την ίδια τη ζωή.

 

 

Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε πως η θρησκεία, στο βαθμό που δεν διεκδικεί το μονοπώλιο του πνεύματος και της εξουσίας από τα λαϊκά κράτη, δεν είναι εχθρός της δημοκρατίας. Αντίθετα σε πολυθρησκευτικές κοινωνίες με ξεκάθαρο διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, ο θρησκευτικός πλουραλισμός ενισχύει την ζωτικότητα της δημοκρατίας. 

 

Ούτε και ο φανατισμός είναι αναγκαστικά απειλή, αλλά μόνον οι φανατικοί που πιστεύουν, όπως προαναφέραμε, στο θεοκρατικό έλεγχο της σκέψης και της συμπεριφοράς του ατόμου. Οι θρησκείες ωστόσο όπως το σκληροπυρηνικό Ισλάμ τύπου ISIS, που συνδυάζουν ολοκληρωτισμό και «παγκόσμια αποστολή», δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τη δημοκρατία. 

 

Αυτός ο ανίερος συνδυασμός είναι εχθρός της δημοκρατίας και των ελευθεριών που παρέχει στους πολίτες της. Και είναι λογικό να βρίσκεται μονίμως σε εμπόλεμη κατάσταση μαζί της.

 

Τζιχάντ και Σταυροφορίες

 

Είναι γεγονός πως η εχθρότητα του Ισλάμ δεν εστιάζεται αποκλειστικά απέναντι στη Δύση. Ολόκληρη η ζώνη επαφής των μουσουλμανικών χωρών με εκείνες που ανήκουν σε άλλους πολιτισμούς (Ορθόδοξο, Ινδουϊστικό, Κινέζικο και Αφρικανικό) χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα θερμή και εγγενώς συγκρουσιακή. 

 

Από την εμφάνισή του ωστόσο τον 7ο μ.Χ. αιώνα το Ισλάμ πολέμησε θανάσιμα το χριστιανικό κόσμο για εξουσία, εδάφη και ψυχές και πρέπει να σημειωθεί πως η μισή σχεδόν έκταση που καταλαμβάνει σήμερα ο ισλαμικός κόσμος άνηκε προηγουμένως στους Χριστιανούς (βόρεια Αφρική, Συρία, Μεσοποταμία, Μικρά Ασία κ.α.). 

 

 

Η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τη συνεχή απειλή του Ισλάμ σχεδόν για μια χιλιετία, από την πρώτη απόβαση των Μαυριτανών στην Ισπανία ως τη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης (1683) από τους Οθωμανούς. Κατάφερε όμως να αποκρούσει τις εισβολές και στη συνέχεια να αντεπιτεθεί, θέτοντας το μεγαλύτερο τμήμα του μουσουλμανικού κόσμου κάτω από την κυριαρχία της.

 

 

«Η Ρώμη (σ.σ. Δύση) είναι ο εχθρός μας ως την Ημέρα της Κρίσεως», υποστηρίζουν οι φανατικοί ισλαμιστές, που ερμηνεύουν το Κοράνιαποσπασματικά επιδιώκοντας τη δαιμονοποίηση της Δύσης. 

 

Χρησιμοποιώντας φράσεις του Κορανίου όπως «…για τους απίστους έχουμε ετοιμάσει οδυνηρή τιμωρία», οι φονταμενταλιστές επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την επιθετική αντίδρασή τους βαπτίζοντας την «ιερό πόλεμο» (Τζιχάντ).

 

 

Η σύγκρουση ανάμεσα στο χριστιανικό και στο μουσουλμανικό κόσμο εντείνεται, παραδόξως, κι από τα κοινά τους στοιχεία. Και οι δύο θρησκείες (Χριστιανισμός και Ισλάμ) είναι μονοθεϊστικές, εμπορευόμενες μάλιστα από το ίδιο ιερό κείμενο, τη Βίβλο, όμως στην κοσμοθέαση τους υπάρχει πάντα το «Εμείς» και οι «Άλλοι». 

 

Και οι δύο θρησκείες είναι οικουμενικές, ισχυριζόμενες ότι κατέχουν τη «μόνη εξ αποκαλύψεως αλήθεια», και διεκδικούν για λογαριασμό τους το μεταφυσικό μονοπώλιο των πιστών τους. Και οι δύο θρησκείες έχουν εσχατολογικές αντιλήψεις για την ιστορία, αντίθετα με τις κυκλικές ή στατικές αντιλήψεις των άλλων πολιτισμών. 

 

Και οι δύο θρησκείες μόλις τους δινόταν η ευκαιρία επεκτείνονταν μέσω των κατακτήσεων και γι’ αυτό διαθέτουν τις ταυτόσημες έννοιες του «Τζιχάντ» και της «Σταυροφορίας»…

 

 

Η βασικότερη διαφορά μεταξύ τους απορρέει από το γεγονός ότι το Ισλάμ αποτελεί τρόπο ζωής, που ενώνει τη θρησκεία με την πολιτική, ενώ στη Δύση ο διαχωρισμός Θεού και Καίσαρος ισχύει εδώ και αιώνες. Το Ισλάμ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στα δεδομένα και στις αξίες του σύγχρονου δημοκρατικού κόσμου και των ανοικτών, ορθολογικών κοινωνιών, επειδή βρίσκεται κατά μία έννοια στο δικό του «Μεσαίωνα», καθώς έχουν περάσει μόνον 14 αιώνες από την εμφάνιση του στο προσκήνιο της ιστορίας. 

 

Έτσι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός του 20ου αιώνα, θα μπορούσε να συγκριθεί με το χριστιανικό σταυροφορικό πάθος του 12ου μ.Χ. αιώνα. Όπως είπε χαρακτηριστικά σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Μακεδονία ο Έλληνας μουσουλμάνος Ιμπραήμ Ονσούνογλου, ψυχίατρος και πρώην βουλευτή: «Η διαφορά του Ισλάμ με τις άλλες θρησκείες είναι ότι δεν έζησε Διαφωτισμό, όπως ο Χριστιανισμός, κι έτσι οι αξίες που κρατούν το Ισλάμ ακόμη ζωντανό δεν έχουν ξεπεραστεί». 

 

Καθόλου παράξενο που οι φιλελεύθερες αξίες δεν μπορούν ακόμη να ριζώσουν στο αφιλόξενο περιβάλλον της ισλαμικής κουλτούρας, που βιώνει ακόμη ένα είδος «Μεσαίωνα»…

 

Ο ακήρυχτος πόλεμος Ισλάμ - Δύσης

 

Η αντιπαλότητα Δύσης-Ισλάμ πηγάζει κι από το γεγονός πως οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ακράδαντα για την ανωτερότητα της κουλτούρας τους, ενώ ταυτόχρονα βασανίζονται από έμμονες ιδέες για την κατωτερότητα της δύναμής του. 

 

 

Μισούν, αλλά ταυτόχρονα φοβούνται τη Δύση, που τη βλέπουν ως την πηγή του υλισμού, της διαφθοράς και της ανηθικότητας. Από την άλλη η Δύση πιστεύει όχι μόνον στην ανωτερότητα του πολιτισμού της αλλά και στην παγκοσμιότητα του και γι’ αυτό χρησιμοποιεί τη δύναμή της για την εξάπλωση αυτού πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη.

 

 

Παρά την αναμφισβήτητη προς το παρόν πρωτοκαθεδρία της Δύσης υπάρχει ένας σημαντικός παράγοντας που γέρνει αποφασιστικά υπέρ του Ισλάμ: η δημογραφία. Ενώ ο αριθμός των χριστιανών συνεχίζει να αυξάνεται πληθυσμιακά λόγω του προσηλυτισμού (κυρίως στην υποσαχάρια Αφρική και στην ανατολική Ασία), ο μουσουλμανικός πληθυσμός μεγευνθύνεται εξ αιτίας της ταχείας δημογραφικής του αύξησης. 

 

Έτσι, ενώ σήμερα αποτελούν το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού το 2025 οι μουσουλμάνοι θα αποτελούν σχεδόν το 30% του πληθυσμού της Γης. Ο ισλαμικός κόσμος γνωρίζει μια πρωτοφανή δημογραφική έκρηξη. 

 

Για παράδειγμα το Πακιστάν από τα σημερινά 141 εκατομμύρια κατοίκους θα φθάσει τα 267 εκατομμύρια το έτος 2050 μ.Χ., η Αίγυπτος από 83 εκ. θα γίνει 120 εκ. , το Αφγανιστάν από 24 εκ. θα γίνει 67 εκ., και η Σαουδική Αραβία από 22 εκ. θα εκτιναχθεί στα 91 εκ. το έτος 2050! 

 

Αυτή η αλματώδης δημογραφική αύξηση δεν μπορεί ωστόσο να συνεχίζεται για πολύ ακόμη. 

 

Οι δημογραφικές δεξαμενές του ισλαμικού κόσμου προβλέπεται να εξαντληθούν γύρω στο 2030 μ.Χ, και τότε η «ισλαμική αναβίωση» θα χαθεί στην ιστορία, επειδή δεν θα μπορεί πλέον να στηριχτεί στις μάζες των γεμάτων αδρεναλίνη αλλά χωρίς προοπτικές νέων των ισλαμικών χωρών.

 

EURABIA

 

Ωστόσο, κατά την περίοδο της δημογραφικής έκρηξης του μουσουλμανικού κόσμου, υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος για τη Δύση και ιδιαίτερα για την Ευρώπη: η ισλαμοποίηση μέσω της μετανάστευσης. 

 

Ανέκαθεν οι «πιστοί» μετακινούνταν και εγκαθίσταντο σε περιοχές των «απίστων», ακολουθώντας τα λόγια του Μωάμεθ: «Όπου εγκατασταθούν ο Μουσουλμάνοι, εκεί είναι και η πατρίδα τους». 

 

Ήδη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ζουν εκατομμύρια μουσουλμάνοι (στη Γαλλία αποτελούν το 9% του πληθυσμού). Υπάρχουν αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις που διαθέτουν ήδη «μουσουλμανικά γκέτο» (π.χ. Βερολίνο), όπου απαγορεύεται η είσοδος στους μη μουσουλμάνους.

 

 

Προς το παρόν στην Ευρώπη δεν μπορούν να «λάμψουν» τα σπαθιά του Ισλάμ, με εξαίρεση βέβαια τις σποραδικές τρομοκρατικές επιθέσεις. 

 

 

Αυτό όμως θα συμβεί όταν ο αριθμός των «πιστών» φθάσει σ’ έναν εύλογο ποσοστό π.χ. στο 30% του πληθυσμού τα των χωρών που τους φιλοξενούν. Τότε ενδέχεται να ζητήσουν κι άλλα δικαιώματα και κυρίως να «διορθώσουν» την συμπεριφορά του περιγύρου τους, ώστε οι «άπιστοι» να μην «μολύνουν» το ισλαμικό περιβάλλον με τη συμπεριφορά τους. 

 

Έτσι θα αναγκάσουν π.χ. τις «ανήθικες» Ευρωπαίες να μην προκαλούν τις «ηθικές» μουσουλμάνες με το προκλητικό ντύσιμο και τη συμπεριφορά τους…

 

Ισλάμ και γυναίκα

 

Από την άλλη είναι ξεκάθαρο πως ο «Δούρειος Ίππος» για την ουδετεροποίηση του ισλαμικού κόσμου είναι τα δικαιώματα της γυναίκας.Η μαζική και «νόμιμη» καταπίεση του γυναικείου φύλου τροφοδοτεί την επιθετική και μισαλλόδοξη συμπεριφορά των αρσενικών μουσουλμάνων. 

 

Αν επικρατήσει η άποψη ότι η γυναίκα δεν είναι ιδιοκτησία του άνδρα  

κι αν απαγορευτεί η ισλαμική «ενηλικίωση» της στην ηλικία των εννέα ετών, 

η γυναικεία «περιτομή» ή κλειτοριδεκτομή (αφαίρεση κλειτορίδας), το «δικαίωμα» του άνδρα να χειροδικεί πάνω της, η πολυγαμία κ.α. 

τότε ο ισλαμικός κόσμος δεν θα είναι πια ο ίδιος. 

 

Η συνειδητοποίηση των γυναικών του ισλαμικού κόσμου ότι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες, θα ανατρέψει πολλές από τις αρνητικές κι επιθετικές συμπεριφορές αυτού του πολιτισμικού χώρου.

 

Στα μάτια των μουσουλμάνων η Δύση είναι «άθεη», καθώς η εκκοσμίκευση επιτρέπει στους πολίτες των Δυτικών χωρών να μην ασπάζονται, αν το επιθυμούν, καμία θρησκεία και στα κράτη τους να μην «θρησκεύονται» (εξαίρεση αποτελεί βέβαια η Ελλάδα). 

 

Η ειρωνεία είναι ότι κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου η Δύση κατηγορούσε το αντίπαλο της κομμουνιστικό μπλοκ ως «αθεϊστικό», ενώ σήμερα οι μουσουλμάνοι χαρακτηρίζουν τη Δύση ως «άθεη»…

 

Τόσο το Ισλάμ, όσο και η Δύση εκμεταλλεύονται το ένα τις αδυναμίες και τα μειονεκτήματα του άλλου. Οι ισλαμιστές τρομοκράτες εκμεταλλεύονται τις ανοικτές κοινωνίες της Δύσης για να τοποθετούν βόμβες, να κάνουν αεροπειρατείες και να πραγματοποιούν τυφλά χτυπήματα με αθώα θύματα. 

 

Από την άλλη οι στρατιωτικοί μηχανισμοί της Δύσης εκμεταλλεύονται τους απροστάτευτους εναέριους χώρους των ισλαμικών χωρών για να βομβαρδίζουν ανενόχλητοι τους στόχους τους. Ένας ακήρυχτος πόλεμος βρίσκεται εδώ και χρόνια σε εξέλιξη και αναμένεται να ενταθεί εξ αιτίας της εκστρατείας αντιποίνων που ξεκίνησαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους. 

 

Από το μέγεθος και το μήνυμα των αμερικανικών αντιποίνων και από την αντιδυτική κινητοποίηση και συσπείρωση των μαζών των ισλαμικών χωρών, θα εξαρτηθεί αν αυτός ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας εκφυλιστεί σε νέο «ιερό πόλεμο» ανάμεσα στη Δύση και στο Ισλάμ…

 

* Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού ΖΕΝΙΘ (www.zenithmag.wordpress.com).

Πηγή: tvxs.gr

 

Theologos Vasileiadis

 

                                 

Στο όνομα της θρησκείας: 

Τους πέταξαν από το παράθυρο κι έτσι άρχισε ένας από τους μεγαλύτερους πολέμους που ρήμαξε την Ευρώπη

Ο Πόλεμος μπήκε από το παράθυρο, όταν βγήκαν από αυτό τρεις άνθρωποι…

Στο όνομα των θρησκειών - οποιονδήποτε θρησκειών - έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι και περισσότερο φανατικοί πόλεμοι στην Ιστορία. 

 

Με πρόσχημα την αγάπη του Ιησού και την χριστιανική θρησκεία οι Σταυροφόροι άλωσαν την Κωνσταντινούπολη το 1204 και ερήμωσαν την Βασιλεύουσα.

Για χάρη της θρησκείας, ο Δούκας του Άλμπα έπνιξε 12.000 Ολλανδούς, η Ιερά Εξέταση βασάνισε και σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους και ο Θεόδωρος Στουδίτης - υπέρμαχος του μοναχισμού και φανατικός εικονολάτρης  -  κατάφερε να χαλάσει ό,τι πήγαν να φτιάξουν οι Ίσαυροι…

Οι Γαλλικοί Θρησκευτικοί Πόλεμοι (Η εμφύλια πολεμική σύγκρουση και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Γαλλία του 16ου αιώνα, μεταξύ των γάλλων καθολικών και των προτεσταντών Ουγενότων) άρχισαν το 1562 και κράτησαν μέχρι το 1598 πόλεμοι· άφησαν πίσω τους από 2 έως 4 εκατομμύρια νεκρούς!  

 

Κι όλα αυτά υπέρ πίστεως!

 
Και πάμε στο γεγονός που συνέβη μια μέρα σαν σήμερα…

 

Κλείστε τα παράθυρα...

 

Γνωρίζει κάποιος την ιστορική ρίζα της πολυσύλλαβης λέξης που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τη ρίψη ενός ανθρώπου ή αντικειμένου από παράθυρο, τη γνωστή «εκπαραθύρωση»; 

 

Λοιπόν, της λέξης αυτής οι ιστορικές ρίζες χάνονται στο βάθος του 17ου αιώνα και το παρακάτω γεγονός ήταν ο σπόρος της: 

 

Η Εκπαραθύρωση της Πράγας! 

 

Είναι το περιστατικό που έλαβε χώρα πριν από τέσσερις αιώνες στις 23 Μαΐου του 1618.

Καθώς η θρησκευτική Μεταρρύθμιση του Λούθηρου εξαπλωνόταν σε όλη την Ευρώπη, ο αυτοκράτορας Ροδόλφος Β’ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Γερμανία) είχε υποσχεθεί με έδικτο (πολιτικό ή στρατιωτικό διάταγμα, που αφορούσε κυρίως τις δικαιοδοσίες ενός άρχοντα) του 1609 τη θρησκευτική Ελευθερία των υπηκόων του. 

 

Η συμφωνία έγραφε πως ο Πρίγκιπας κάθε περιοχής θα μπορούσε να καθορίζει το θρήσκευμα στην επικράτειά του, χωρίς περαιτέρω υπαγορεύσεις από την κεντρική διοίκηση της πρωτεύουσας.

 

Στη Βοημία όμως, μετά το θάνατό του Ροδόλφου και την άνοδο στην εξουσία του αδελφού του Ματθία, τα προτεσταντικά παρεκκλήσια άρχισαν να δέχονται επιδρομές και οι ιερείς τους να σφαγιάζονται από αξιωματούχους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Η άμεση αντίδραση ήταν μία συγκέντρωση Προτεσταντών στην Πράγα, οι οποίοι δίκασαν και έκριναν ένοχους για την αθέτηση της υπόσχεσης τους Καθολικούς.

 

Ο πύργος του Κάστρου της Πράγας, όπως σώζεται σήμερα. 

 

Οι τρεις εκπαραθυρώθηκαν από τον τρίτο όροφο!Ο βασιλιάς Φερδινάνδος Β΄ είχε στείλει τέσσερις εκπροσώπους του στην Πράγα, ως κυβερνήτες, καθώς ο ίδιος είχε πρόσφατα λάβει και τον τίτλο του βασιλιά της Ουγγαρίας και απουσίαζε. 

 

Στο κάστρο της Πράγας, εκπρόσωποι της Βοημικής Αριστοκρατίας οργισμένοι και θέλοντας να διερευνήσουν κατά πόσον οι εκπρόσωποι του βασιλιά ήταν υπεύθυνοι για τη διαταγή παύσης της κατασκευής μιας προτεσταντικής εκκλησίας, συγκρότησαν έκτακτο δικαστήριο και συνέλαβαν δύο από τους βασιλικούς εκπροσώπους, τον Γιάροσλαβ Μπόριτα Μαρτινίκ και τον Βίλεμ Σλάβατα, αλλά και έναν από τους γραμματείς τους, τον Φίλιπ Φαμπρίσιους.

 

«Είστε εχθροί, τόσο δικοί μας όσο και της θρησκείας μας» τους είπαν, καθότι αγνοώντας το έδικτο του Ροδόλφου «φερθήκατε φρικτά στους προτεστάντες υπηκόους σας και προσπαθήσατε να τους ανάγκασετε να ασπαστούν τη θρησκεία σας παρά τη θέλησή τους». 

 

Ως αποτέλεσμα, τους δύο άντρες μαζί και τον γραμματέα, τους γκρέμισαν από τα παράθυρα της αίθουσας Συμβουλίων που βρισκόταν στον τρίτο όροφο του Κάστρου της Πράγας! 

 

Αυτοί έπεσαν από ύψος περίπου 15 μέτρων, αλλά ουδείς τραυματίστηκε σοβαρά, χάρη στην κλίση του εδάφους που μείωσε την πρόσκρουση: 

Επιβίωσαν και οι τρεις από την πτώση! 

 

Οι Καθολικοί αμέσως αποφάνθηκαν πως τους είχε σώσει Θεία παρέμβαση με τους αγγέλους, ενώ οι Προτεστάντες θεώρησαν πως οι τρεις επιβίωσαν επειδή προσγειώθηκαν σε έναν λόφο από κοπριά... 

 

Σε κάθε περίπτωση το γεγονός αυτό δεν μπόρεσε να αποτρέψει τις επερχόμενες δεκαετίες θρησκευτικής διαμάχης στην Κεντρική Ευρώπη: 

Ο Τριακονταετής Πόλεμος που ακολούθησε ήταν μία από τις πιο καταστροφικές συγκρούσεις στην ανθρώπινη Ιστορία.

 

Ένας ακόμα πόλεμος στο όνομα της θρησκείας!Και ενώ στον πόλεμο αυτό οδήγησαν θρησκευτικά αίτια, σύντομα οι εμπλεκόμενες δυνάμεις κατέληξαν να αγωνίζονται για την πολιτική επικράτηση στην Ευρώπη με προεξάρχουσα τη διαμάχη μεταξύ των Αψβούργων και της Γαλλίας.

 

Θάνατος, δηώσεις και ερήμωση

 

Ο Πόλεμος ερήμωσε μεγάλες περιοχές. Στη Γερμανία, τη Βοημία και τις Κάτω Χώρες ο πληθυσμός μειώθηκε δραματικά από την πείνα και τις αρρώστιες, ενώ τα στρατεύματα λεηλατούσαν τις πολιτείες. 

 

Οι περισσότερες από τις εμπόλεμες δυνάμεις καταστράφηκαν οικονομικά. 

 

Στρατοί έξι κρατών αποτελούμενοι από φανατικούς, τυχοδιώκτες και μισθοφόρους περιέτρεχαν επί 30 χρόνια τη Γερμανία, αλληλοσφάζονταν, λεηλατούσαν, βίαζαν και σκότωναν τον άμαχο πληθυσμό που μειώθηκε δραματικά.

 

Στη Γερμανία και την Αυστρία οι κάτοικοι έπεσε από τα 21.000.000 έφτασαν στα 13.000.000. 

 

Χωριά εγκαταλείφθηκαν και μεγάλες περιοχές εκχερσώθηκαν. Η γη έμενε ακαλλιέργητη και η όποια συγκομιδή αρπαζόταν από τα στρατεύματα, που έκαιγαν ό,τι περίσσευε για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Λιποτάκτες συγκροτούσαν ληστοσυμμορίες και ο λιμός προκάλεσε κρούσματα κανιβαλισμού. 

 

Η πείνα προκάλεσε 10.000 θύματα μόνο στο Μόναχο. 

Κι όλα αυτά εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…

 Ο Θεός να μας φυλάει!

 

 

https://www.ethnos.gr

 

 

Theologos Vasileiadis

Εγκλήματα στο όνομα κάποιας θρησκείας...

 

Εγκλήματα στο όνομα κάποιας θρησκείας...

 Ιερός Πόλεμος, Σωτήριον Έτος 2050

 

Στο όνομα της θρησκείας έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. 

 

 Είναι, τελικά, ποτισμένος με αίμα ο δρόμος που οδηγεί στον Παράδεισο, και περνάει μέσα από την κόλαση.

Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος ένιωσε την ανάγκη να στηριχτεί σε κάτι δυνατότερο από αυτόν και μπροστά στην αδυναμία του να ερμηνεύσει με τη λογική του όλα εκείνα που συνέβαιναν στη φύση γύρω του, υπήρξαν κάποιοι επιτήδειοι που άρπαξαν την ευκαιρία για να εξουσιάσουν το μυαλό του και να τιθασεύσουν την οποιαδήποτε αντίδραση στην εξουσία τους.

Αυτοκράτορες λατρεύτηκαν ως θεοί σε κάθε μήκος και πλάτος της γης, έχοντας πίσω τους πανίσχυρα ιερατεία που στην ουσία κυβερνούσαν κινώντας τα νήματα...

Διωγμοί, ομαδικές σφαγές, επεκτατικοί πόλεμοι, σκοταδισμός, ανθρωποθυσίες, βασανιστήρια βγαλμένα από τις πιο αρρωστημένες γωνιές του ανθρώπινου μυαλού στο όνομα κάποιας θρησκείας αποτελούν την παρακαταθήκη που κληρονομεί κάθε γενιά στην επόμενη της. 

 

Κι όλα αυτά καλυμμένα κάτω από τον μανδύα της αγάπης. Μιας αγάπης επιλεκτικής, μιας αγάπης που αντί να ενώνει τους ανθρώπους τους χωρίζει σε ‘’πιστούς’’ και ‘’άπιστους’’...

Η θρησκεία είναι τελικά το όπιο των λαών...

 
Εξοργιστικό είναι το γεγονός της περιφρόνησης από όλες τις θρησκείες της ανθρώπινης ζωής. Όλες ανεξαιρέτως οι θρησκείες έχουν για σημαία τους τη μετά θάνατον επιβράβευση ή τιμωρία, ανάλογα με τα κριτήρια που θέτει η κάθε μια φυσικά. 

 

Άλλοι υπόσχονται πανέμορφους κήπους ή καζάνια, άλλοι παρθένες και πιλάφια κι άλλοι την επαναφορά στη ζωή με άλλη μορφή. 

 

Και όλες, μα όλες ανεξαιρέτως, καλούν το ποίμνιο τους να υποταχθεί αδιαμαρτύρητα στα κελεύσματα της εκάστοτε εξουσίας ως ένα καλό πρόβατο.

Πίστευε και μη ερεύνα, άλλωστε...

Απώτερος στόχος φυσικά της τεράστιας σημασίας που δίνουν όλες οι θρησκείες στη μετά θάνατον κρίση είναι η παντελής νάρκωση των εγκεφαλικών κυττάρων του ανθρώπου και η αποτροπή κάθε μορφής αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης, της εξουσίας της οποίας αναπόσπαστο μέρος αποτελούν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των θρησκειών...

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως δεν υπήρξε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία κάποια συγκεντρωτική εξουσία που να μη βάδιζε χέρι-χέρι με τους εκπροσώπους της επικρατούσας στην περιοχή θρησκείας, με μοναδική ίσως εξαίρεση που απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα τη Σοβιετική Ένωση.

Αυτοσκοπός κάθε θρησκείας ανεξαιρέτως είναι η επικράτηση της παγκοσμίως, γεγονός που οδηγεί τους πιστούς της σε μια πραγματική υστερία που δικαιολογεί στη συνείδηση τους κάθε έγκλημα που εξυπηρετεί τον σκοπό αυτόν, όσο μεγάλο κι αν είναι. Τίποτα δεν είναι κακό από τη στιγμή που εξυπηρετεί τους σκοπούς της μοναδικής αλήθειας κατά τα διάφορα ιερατεία...

Όποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη μας θα βρει από κάτω βία, αίμα και σφαγές. 

 

Από τους οπαδούς της θεάς Κάλι μέχρι τους σταυροφόρους κι από την Ιερά Εξέταση μέχρι την Τζιχάντ, άνθρωποι βασανίζονται και σφαγιάζονται απλά και μόνο επειδή έτυχε να πιστεύουν σε κάποιον άλλον θεό...

Δολοφονώντας μέσα στη νιρβάνα των ανατολικών θρησκειών...

 
Οι ανθρωποθυσίες ήταν μια καθημερινή πρακτική στη βουδιστική Βιρμανία στα μέσα του 19ου αιώνα. 

Είναι χαρακτηριστικό πως για να στεριώσει η νέα πρωτεύουσα της χώρας, πενήντα έξι άνδρες θάφτηκαν ζωντανοί μέσα στα θεμέλια της νέας πόλης για να λάβει αυτή τη θεία προστασία...

Άλλα εκατό άτομα ακολούθησαν τη μοίρα των προηγουμένων λίγα χρόνια αργότερα για να μην εγκαταλειφθεί η πόλη, όταν ανακαλύφθηκαν πως δύο από τους τάφους των προηγουμένων ήταν κενοί...

Η θεά Κάλι επί το έργον...

Αλλά και στην κοντινή Ινδία, δυο εκατομμύρια άνθρωποι απαγχονίστηκαν από τη μυστική αδελφότητα των Thuggee, των πιστών της θεάς Κάλι, από τα τέλη του 16ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 19ου για να σβήσει η δίψα της θεάς...

 

 

Ενώ δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς τις διαρκείς αιματηρές διαμάχες ανάμεσα σε φανατικούς διαφόρων θρησκειών και αιρέσεων στην τόσο βασανισμένη αυτή χώρα. Διαμάχες που έκοψαν το νήμα της ζωής σε πολλούς ανθρώπους εκατέρωθεν εδώ και πάρα πολλά χρόνια...

Αγαπάτε αλλήλους...

 
Και ποιος αλήθεια δεν ανατριχιάζει στη σκέψη και μόνο των βασανιστηρίων που υπέστησαν άνθρωποι που χαρακτηρίστηκαν ως αιρετικοί κατά τον Μεσαίωνα από την Ιερά Εξέταση της Καθολικής εκκλησίας, με παπική εντολή; Καθολική εκκλησία που δεν έμεινε εκεί αλλά συνέχισε με κάψιμο στην πυρά δεκάδων χιλιάδων γυναικών που στοχοποιήθηκαν ως μάγισσες.

 

 

Τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια της ιστορίας 

 

 

 

Και φυσικά η ίδια εκκλησία έχει να ''καμαρώνει'' για τη διεξαγωγή μιας από τις μεγαλύτερες και βιαιότερες πολεμικές εκστρατείες, τις σταυροφορίες...

10 Most Brutal Torture Methods

 

 

https://youtu.be/SuYXzgBHFR8 

 
Αλλά στην πιο σύγχρονη εποχή, η Καθολική εκκλησία πορεύθηκε δίπλα στον δικτάτορα Μουσολίνι, ενώ στον ισπανικό εμφύλιο πήρε ξεκάθαρα θέση υπέρ του φασίστα Φράνκο, χαρακτηρίζοντας τα εγκλήματα του ως σταυροφορία.

Κάθε είδους όργανο βασανισμού στη διάθεση των ιεροεξεταστών...

Και μη βιαστεί κάποιος να ρίξει τα βέλη του αποκλειστικά στην Καθολική εκκλησία γιατί και η δική μας η Ορθόδοξη είχε τα ανάλογα ''μπουμπούκια'' σε κάθε βήμα της πορείας της στον χρόνο. 

 

Μπορεί βέβαια να μη πλησίασε καν σε αγριότητα το Βατικανό, έδειξε όμως τα δόντια της από την αρχή καθώς χιλιάδες οπαδοί της αίρεσης του Αρείου βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και θανατώθηκαν στο όνομα της ''ορθόδοξης πίστης''...

Στη χώρα μας διαχρονικά, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, οι εκπρόσωποι του κλήρου βρισκόταν πάντα στο πλευρό του ισχυρού. 

 

Ποιος αλήθεια μπορεί να λησμονήσει τη στάση ''επιφανών'' κληρικών κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και των χρόνων που ακολούθησαν αλλά και κατά τη διάρκεια της χούντας, με χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπο τον μετέπειτα ''Άγιο Πρεβέζης'' 

ο οποίος από τη θέση του ιερέα της Μακρονήσου αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες της δικτατορίας, την ώρα που κάποιοι άλλοι εκπρόσωποι της, που μάλιστα ανέλαβαν και τις τύχες της τα επόμενα χρόνια, αδυνατούσαν να δουν τα εγκλήματα της χούντας καθώς ήταν αφοσιωμένοι στα βιβλία και το διάβασμα τους...

Ο μητροπολίτης Πρεβέζης που είχε ερωμένη μία παπαδιά. Απείλησε ότι θα αποκαλύψει ομοφυλόφιλους αρχιερείς, για να μην καθαιρεθεί. Είχε υπηρετήσει στην «αναμόρφωση» των εξόριστων στη Μακρόνησο και τη Γυάρο ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-agios-pou-egine-satiros-o-mitropolitis-prevezis-pou-iche-proupiresia-stin-anamorfosi-ton-exoriston-sti-makroniso-ke-ti-giaro-sokare-tin-ellada-me-tis-erotikes-tou-epidosis-dikast/

Άγιος Πρεβέζης: Ο στρατιωτικός ιερέας με το ερωτικό σκάνδαλο

Ο Στυλιανός Κορνάρος τελικά απολογήθηκε στην Ιερά Σύνοδο, όπου απείλησε ότι «αν αποσχηματισθεί θα δώσει στη δημοσιότητα φακέλους με τις φωτογραφίες ομοφυλοφιλικών σχέσεων οκτώ μελών της Ιεράς Συνόδου», τους οποίους είχε αποκτήσει από την τότε Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ), μέσω του διευθυντή της Δημήτριου Ρουφογάλη.

Ο μητροπολίτης Πρεβέζης που είχε ερωμένη μία παπαδιά. Απείλησε ότι θα αποκαλύψει ομοφυλόφιλους αρχιερείς, για να μην καθαιρεθεί. Είχε υπηρετήσει στην «αναμόρφωση» των εξόριστων στη Μακρόνησο και τη Γυάρο ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-agios-pou-egine-satiros-o-mitropolitis-prevezis-pou-iche-proupiresia-stin-anamorfosi-ton-exoriston-sti-makroniso-ke-ti-giaro-sokare-tin-ellada-me-tis-erotikes-tou-epidosis-dikast/

 

Για κάθε εξουσία παγκοσμίως, βλέπετε, υπήρχε πάντα καλή και νόμιμη βία που ασκείται από το κράτος και τους εκπροσώπους του και κακή.
Τρανό παράδειγμα τα πρόσφατα γεγονότα στο Άγιο Όρος, στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου, όπου μέχρι και μολότοφ εκτοξεύτηκαν από τα χέρια μοναχών στο όνομα της ορθοδοξίας.

Βέβαια όπως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις, έτσι και οι Χριστιανοί υπέστησαν με τη σειρά τους απίστευτης αγριότητας διωγμούς στα πρώτα χρόνια της πορείας τους χρόνο από τους τότε ισχυρούς, τους Ρωμαίους...

Αλλάχ ου ακμπάρ...

 
Το κοράνι υποστηρίζει τους ιερούς ισλαμικούς πολέμους Τζιχάντ, πολέμους που είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων κατά τους δώδεκα τελευταίους αιώνες.

Στην εποχή μας, αληθινό πανικό σε ολόκληρη την υφήλιο έχουν προκαλέσει τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα, με θύτες ακόμα και μικρά παιδιά, στο όνομα της Τζιχάντ.

Τρομοκρατικά χτυπήματα που πέρα από το ότι στοίχησαν τη ζωή σε αμέτρητα θύματα και τραυμάτισαν ακόμα περισσότερα, έβαλαν στο στόχαστρο των φανατισμένων της άλλης πλευράς λαούς ολόκληρους, προσφέροντας το καλύτερο άλλοθι για τη όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσιών στα χέρια των ισχυρών αυτού του κόσμου...

Άβουλα όντα στο όνομα της θρησκείας... 

Αλλά το μένος των τζιχαντιστών δεν επικεντρώνεται μονάχα στους αλλόθρησκους. Γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, παιδιά που γελάνε, ιστορικά μνημεία αντιμετωπίζονται ως μιάσματα που το μόνο που δικαιούνται είναι ο θάνατος μετά βασανιστηρίων. Αλλά και ανάμεσα στις διάφορες φατρίες των τζιχαντιστών, οι διαμάχες και οι αλληλοσκοτωμοί για την ''υπεράσπιση'' του ονόματος του θεού είναι σε καθημερινή βάση...
Στο όνομα του ''αληθινού'' θεού πάντα, μη ξεχνιόμαστε..

Ανθρωποφαγία για να χορτάσουν οι θεοί..

 
Τον πολιτισμό των Αζτέκων όλοι τον θαυμάσαμε. 

Έλα όμως που αυτός στηρίχτηκε σε ένα απόλυτα βάρβαρο σύστημα στο οποίο το ιερατείο αποφάσιζε για τη ζωή ή τον θάνατο των πάντων...

Σχεδόν διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι θανατώθηκαν κατά τον 14ο αιώνα προς τιμήν του θεού Ήλιου που χρειαζόταν σχεδόν καθημερινά ανθρώπινο αίμα για να τραφεί. Μάλιστα οι καρδιές των θυμάτων ανοίγονταν και τα απομεινάρια των άψυχων κουφαριών τρώγονταν με τελετουργικές διαδικασίες. Πάντα προς τέρψιν του θεού...

Αλλά ο θεός Ήλιος δεν ήταν ο μοναδικός θεός των Αζτέκων που διψούσε για αίμα. Ο θεός της βροχής για παράδειγμα, απαιτούσε τη θυσία βρεφών για να προκαλέσει βροχή με τα δάκρυα τους. Και η θεά του καλαμποκιού όμως δε πήγαινε πίσω. 

 

Απαιτούσε τη θυσία μιας παρθένας η οποία πρώτα χόρευε για 24 συνεχόμενες ώρες και μετά τη θυσία της γδερνόταν για να φορέσει το δέρμα της ο ιερέας και έτσι να συνεχιστεί το τελετουργικό της δέησης στη θεά για καλή σοδιά...

 

Πολιτισμός βασισμένος στο αίμα αθώων...

Δικαίωμα αναφαίρετο του κάθε ανθρώπου είναι να πιστεύει σε  οποιονδήποτε θεό επιθυμεί. Όπως και να μη πιστεύει σε τίποτα απολύτως... Κανένας άνθρωπος δε μπορεί να επιβάλλει με τη βία τα πιστεύω του σε άλλους ανθρώπους, όποια κι αν είναι αυτά...

Κι αν τα δυο παραπάνω είναι αναφαίρετα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, υποχρέωση του είναι να σέβεται τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του ανεξάρτητα από τα πιστεύω και τις επιλογές τους. Να μη τους κατατάσσει σε κατηγορίες και αγέλες, ούτε να στοχοποιεί πεποιθήσεις και ιδεολογίες.

Μα πάνω απ΄ όλα, μέγιστη υποχρέωση του είναι να μην επιτρέπει σε κανέναν να χρησιμοποιεί τις ανασφάλειες, τους φόβους και την αγωνία του μετατρέποντας τον σε άβουλο και πειθήνιο όργανο του...

 

https://enfo.gr/ar7049

 

 

 

                                 


theologos vasiliadis

 

Τι είναι ο θρησκευτικός σιωνισμός;

Τι είναι ο θρησκευτικός σιωνισμός;

 

Τι είναι ο θρησκευτικός σιωνισμός;

Τι είναι ο Σιωνισμός και σε τι αποτελείται;

Σιωνισμός σημαίνει αγώνας για ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος. Η λέξη προέρχεται από τη Σιών, το όνομα ενός λόφου στην πόλη της Ιερουσαλήμ. Αν και δεν ζουν όλοι οι Εβραίοι στο Ισραήλ και δεν είναι όλοι οι κάτοικοι του Ισραήλ Εβραίοι.

 

Τι είναι ο θρησκευτικός σιωνισμός;

Ο θρησκευτικός σιωνισμός είναι μια ιδεολογία που υποστηρίζει την ιδέα ενός εβραϊκού κράτους που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη θρησκεία. Έχει ενσαρκωθεί ιστορικά από το κόμμα Mizrachi.

 

Τι είναι ένας Σιωνιστής;

Ο Σιωνισμός είναι ένα εθνικιστικό κίνημα και ιδεολογία που επιδιώκει να δημιουργήσει μια πατρίδα για τον εβραϊκό λαό στην Ιερουσαλήμ με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Η λέξη Σιωνισμός προέρχεται από τη Σιών που σημαίνει Ιερουσαλήμ, η γη της επαγγελίας του εβραϊκού λαού σύμφωνα με τη χριστιανική Βίβλο.

 

Πότε γεννήθηκε ο Σιωνισμός;

Ο Σιωνισμός ιδρύθηκε από τον γεννημένο στη Βουδαπέστη Εβραίο πολίτη, Theodor Herzl (1860-1904), του οποίου το κύριο έργο ήταν Το Εβραϊκό Κράτος, που δημοσιεύτηκε το 1895. Το 1897 ίδρυσε την εφημερίδα «Die Welt». 

 

Το πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο συνήλθε στη Βασιλεία την ίδια χρονιά, όπου γεννήθηκε η Διεθνής Σιωνιστική Οργάνωση.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ:  Συχνή Ερώτηση: Πώς να μετανοήσετε για τις αμαρτίες σας;

 

Τι ήταν ο Σιωνισμός στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο;

Ο όρος «σιωνισμός», που προέρχεται από τη λέξη Σιών[1], χρησιμοποιείται για να ορίσει το εβραϊκό εθνικιστικό κίνημα που εμφανίστηκε στην Ευρώπη στα τέλη του 1896ου αιώνα και του οποίου η πιο αντιπροσωπευτική μορφή ήταν ο Ουγγρικής καταγωγής δημοσιογράφος Theodor Herzl, στο οποίο βιβλίο «The State Jew», που δημοσιεύτηκε το XNUMX, οι κύριες ιδέες αυτού του…

 

Τι φιλούν οι Εβραίοι στις πόρτες;

Αυτό που φιλούν οι Εβραίοι στις πόρτες λέγεται Mezuza. Το Mezuza είναι ένας κύλινδρος στον οποίο έχουν γραφτεί οι στίχοι δύο τμημάτων του Δευτερονόμου, ενός από τα πέντε Βιβλία που απαρτίζουν την Τορά. …

 

Ποιοι είναι οι τύποι των Εβραίων;

Μέσα στον εβραϊκό λαό

    Ασκενάζης.
    Σεφαραδίτες.
    Mizrajíes ή edot hamizraj.
    Σύριοι Εβραίοι.
    Teimanim ή Υεμενίτες.
    Βήτα Ισραήλ.
    Μαγκρεμπίμ ή Μαροκινοί.
    Γκρουζίμ ή Γεωργιανοί.

A ideologia sionista na educação de Israel | Sabrina Fernandes

https://youtu.be/CNIOqaUFK4g

Τι συνέβη στο Ισραήλ το 1948;

Στις 14 Μαΐου 1948 το Ισραήλ κήρυξε την ανεξαρτησία του. Λιγότερο από 24 ώρες αργότερα, τακτικοί στρατοί από την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Συρία, τον Λίβανο και το Ιράκ εισέβαλαν, αναγκάζοντας το Ισραήλ να υπερασπιστεί την πρόσφατα ανακτημένη κυριαρχία του στην πατρίδα των προγόνων του.

 

Ποιες χώρες υποστηρίζουν το κράτος του Ισραήλ και γιατί;

Εκτός από τις ΗΠΑ, ορισμένες χώρες της Ευρώπης είναι σύμμαχοι του Ισραήλ, αλλά αν αναλογιστούμε τους κατοίκους του, μόνο οι ΗΠΑ και η Ινδία το υποστηρίζουν.

 

Τι είναι η Σιών στη Βίβλο;

Αυτό το όνομα σημαίνει «ορόσημο», «σημάδι», ένα υψηλό και ορατό μέρος. Στη Βίβλο, η Σιών είναι και η πόλη του Δαβίδ και η πόλη του Θεού. Καθώς η Βίβλος προχωρά, η λέξη Σιών έχει μια μετάβαση από την αναφορά κυρίως σε μια φυσική πόλη, σε μια πιο πνευματική σημασία.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ:  Ποια μέρα είναι κρυμμένα τα πασχαλινά αυγά;

 

Ποιος είναι ο στόχος του Σιωνισμού;

Ο Σιωνισμός αποτελεί κλάδο του ευρύτερου φαινομένου του σύγχρονου εθνικισμού.Περιγραφόμενος ως «εθνικισμός στη διασπορά», ο Σιωνισμός αυτοπροσδιορίζεται ως ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, στόχος του οποίου είναι η ελεύθερη αυτοδιάθεση του εβραϊκού λαού.

✡️DIFERENCIA entre SEMITA, HEBREO, ISRAELITA, JUDÍO, SIONISTA e ISRAELÍ

https://youtu.be/ZphfhkFsdPA

Τι περιμένουν οι Εβραίοι από τον Θεό;

Οι Εβραίοι πιστεύουν ότι ο Ιησούς Χριστός δεν εκπλήρωσε τις μεσσιανικές προφητείες που έθεσαν τα κριτήρια για τον ερχομό του μεσσία.Ο Ιουδαϊσμός απορρίπτει τον Ιησού ως Θεό, θεϊκό ον, ενδιάμεσο μεταξύ ανθρώπων και Θεού, μεσσία ή άγιο.

 

Ποιο είναι το νόημα του καπέλου των Εβραίων;

Οι άντρες καλύπτουν το κεφάλι τους δύο φορές, πρώτα με το γιαρμούλκε και μετά με το καπέλο για να θυμούνται ότι ο Θεός είναι πάντα από πάνω τους. Δύο δακτυλίδια κοσμούν το κεφάλι. Το καπέλο είναι σημάδι διάκρισης.

 

Τι είναι η φυλακτερία;

Η λέξη phylactery προέρχεται από την ελληνική, με σημασία που σχετίζεται με την προστασία, αν και αναφέρεται επίσης σε κουτιά ή δερμάτινα περιτυλίγματα που περιέχουν λωρίδες περγαμηνής με αποσπάσματα από την Τορά, που ονομάζονται Tefillin στα εβραϊκά.

 

Τι φοράνε οι Εβραίοι στα μπράτσα τους;

Δένονται με μαύρα δερμάτινα λουριά στο χέρι και στο κεφάλι. Η χρήση του tefillin ξεκινά στα 13 του χρόνια. Το Tefillin φοριέται κατά την πρωινή προσευχή τις καθημερινές, με λίγες εξαιρέσεις. Αντιμετωπίζονται με μεγάλο σεβασμό και δεν πρέπει να πέφτουν ή να μεταφέρονται σε ακάθαρτα μέρη.

 

 https://alsina-sa.com/sobre-religion/que-es-el-sionismo-religioso.html

 

 

 

 

 

                                 


theologos vasiliadis