Η Εξοδος των Εβραίων είναι «μύθος»

 

ΚΑΪΡΟ. «Είναι μύθος,πράγματι» δηλώνει μεγαλοστόμως ο 58χρονος αιγύπτιος αρχαιολόγος Ζάχι Χαβάς ύστερα από πρόσφατες ανασκαφές στην έρημο, στο βόρειο τμήμα του όρους Σινά. 

 

Ο διακεκριμένος επιστήμονας, επικεφαλής του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, αναφέρεται στην έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και στην απελευθέρωσή τους από τη δουλεία. 

 

Σύμφωνα με τη Βίβλο, οι Ισραηλίτες ακολουθώντας τον Μωυσή περιπλανήθηκαν επί 40 έτη στην έρημο του «θεοβάδιστου» όρους για να βρουν την έξοδο προς τη Γη της Επαγγελίας («γη του μελιού και του γάλακτος» σύμφωνα με την Αγία Γραφή).

 

KΑΪΡΟ. «Είναι μύθος,πράγματι» δηλώνει μεγαλοστόμως ο 58χρονος αιγύπτιος αρχαιολόγος Ζάχι Χαβάς ύστερα από πρόσφατες ανασκαφές στην έρημο, στο βόρειο τμήμα του όρους Σινά. 

 

Ο διακεκριμένος επιστήμονας, επικεφαλής του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, αναφέρεται στην έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και στην απελευθέρωσή τους από τη δουλεία. 

 

Σύμφωνα με τη Βίβλο, οι Ισραηλίτες ακολουθώντας τον Μωυσή περιπλανήθηκαν επί 40 έτη στην έρημο του «θεοβάδιστου» όρους για να βρουν την έξοδο προς τη Γη της Επαγγελίας («γη του μελιού και του γάλακτος» σύμφωνα με την Αγία Γραφή). 

 

Αν η δήλωσή του στέκει επιστημονικά, τότε θα υποσκάψει τα θεμέλια της εβραϊκής θρησκείας, καθώς η απελευθέρωση του λαού του Ισραήλ και το θαύμα της διάβασής τους στην Ερυθρά Θάλασσα καθιέρωσαν το εβραϊκό Πάσχα εις μνήμην του γεγονότος: το Πεσάχ, που εορτάζεται ημέρα Σάββατο. 

 

Εξάλλου ο ορισμός της λέξης σημαίνει «Πέρασμα».

 

Από ό,τι φαίνεται τα ευρήματα από τις ανασκαφές δεν πρόκειται να περάσουν απαρατήρητα.

 

 Πεπεισμένος για την ανατρεπτική σημασία τους, ο δρ Χαβάς λίγο πριν από τον εορτασμό του εφετινού εβραϊκού Πάσχα, στις 2 του μηνός, προσκάλεσε μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων στο Βόρειο Σινά για να πειστούν ιδίοις όμμασι. 

 

Τα αρχαία τείχη ενός στρατιωτικού οχυρού και τα λιγοστά υπολείμματα βαλκανικής λάβας παραδίπλα συμπίπτουν χρονικά με τη βιβλική αφήγηση της Εξόδου προς τη Γη της Επαγγελίας. 

 

Οι ανασκαφείς ανακάλυψαν ηφαιστειακή λάβα προερχόμενη από τη Μεσόγειο, η οποία υπολογίζεται ότι εκτοξεύθηκε το 1500 π.Χ. 

 

Αφάνισε ολόκληρα χωριά στην Αίγυπτο, στην Παλαιστίνη και στην Αραβική χερσόνησο.

 

 Πιστεύεται ότι 35.000 άτομα πέρασαν τότε «στο επέκεινα». 

 

Επιπλέον το στρατιωτικό οχυρό, που διαθέτει τέσσερις ορθογώνιους πύργους, θεωρείται σήμερα το παλαιότερο της πολεμικής οδού μεταξύ Αιγύπτου και Παλαιστίνης στο Βόρειο Σινά.

 

 

Ποτέ όμως δεν υπήρξε αρχαιολογικό εύρημα ικανό να υποστηρίξει τη βιβλική θεωρία ότι Ισραηλίτες περιπλανήθηκαν στην αδυσώπητη έρημο.

 

 Επιπλέον, υπάρχουν ψήγματα αρχαιολογικών στοιχείων που υποστηρίζουν ότι έζησαν Εβραίοι στην Αίγυπτο. 

 

Αυτά σε συνδυασμό με τα πρόσφατα ευρήματα «προσβάλλουν» την εβραϊκή θρησκεία. «Αν ορισμένοι αναστατωθούν,δεν με αφορά» εξηγεί o δρ Χαβάς. «Αυτή είναι η αποστολή μου στην αρχαιολογία.Εχω την υποχρέωση να αποκαλύπτω στους ανθρώπους την αλήθεια».

 

 

 

 

Η τραγελαφική «Έξοδος» τών Εβραίων από την Αίγυπτο

 

 Μέσα από το δεύτερο βιβλίο τής Παλαιάς Διαθήκης, την «Έξοδο», πληροφορούμαστε πως ο Θεός μετά από τέσσερις και πλέον αιώνες υποδούλωσης τού «εκλεκτού» του εβραϊκού λαού στους Αιγύπτιους (Έξοδος 12: 40), αποφασίζει να πάρει δραστικές αποφάσεις. 

 

Έτσι, αφού «ο Θεός εισάκουσε τους στεναγμούς τους…θυμήθηκε τη διαθήκη του προς τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, και τον Ιακώβ» (Έξοδος 2: 24).

 

Μα καλά, θα αναρωτηθεί σ’ αυτό το σημείο ακόμη κι ο πιο αγαθός, τί ακριβώς περίμενε ο Θεός τόσους αιώνες κι άφηνε τον λαό του να υποφέρει; 

 

Δηλαδή, αν δεν ήταν και «εκλεκτός», πόσο ακόμη θα περίμενε για να συγκινηθεί ο «ουράνιος πατέρας»; 

 

Κι εκείνο το «θυμήθηκε», τί ακριβώς υπονοεί; 

 

Ότι ο «παντοδύναμος» είναι…ξεχασιάρης, όπως ένας κοινός θνητός;

 

Λίγο παρακάτω, διαβάζουμε, πως ο Θεός εμφανίστηκε με την μορφή τής «καιόμενης βάτου» κι αφού πληροφορεί τον Μωυσή, πως κατέβηκε στη γη(!) για να ελευθερώσει τον λαό του από τούς Αιγύπτιους, τον στέλνει στον Φαραώ για να απαιτήσει την απελευθέρωσή τών Εβραίων (Έξοδος 3). 

 

Ο Μωυσής, πράγματι, παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις, μεταβαίνει στον Φαραώ, μαζί με τον αδελφό του Ααρών, καθώς ο ίδιος ήταν βραδύγλωσσος και τού εκθέτει την επιθυμία τού Θεού (Έξοδος 5: 1). 

 

Ο δε Φαραώ, τούς διώχνει, αποκρινόμενος: «Ποιος είναι ο Κύριος, στου οποίου τη φωνή να υπακούσω, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριο, και ούτε θα εξαποστείλω τον Ισραήλ» (Έξοδος 5: 2).

 

Εδώ τώρα, προκύπτουν άλλα «βασανιστικά» ερωτήματα…

 

Ολόκληρος «παντοδύναμος» Θεός, χρειάζεται να κατέβει στη γη για να απελευθερώσει τον λαό του; 

 

Δεν μπορεί να το πράξει από «εκεί ψηλά που βρίσκεται»; 

 

Κι αφού κατεβαίνει που κατεβαίνει, δεν έχει τα «κότσια» να συναντήσει «αυτοπροσώπως» τον δυνάστη Φαραώ, μόνο χρειάζεται αντιπρόσωπο και μάλιστα βραδύγλωσσο και τόσο διστακτικό; 

 

Μυστήρια πράγματα…

 

Προχωρώντας παρακάτω, μαθαίνουμε, πως ο Θεός απάντησε στην άρνηση τού Φαραώ, με τις περίφημες «δέκα πληγές», οι οποίες τελικά έκαμψαν τον αδιάλλακτο Αιγύπτιο βασιλιά κι επέτρεψε στους Εβραίους να φύγουν από την Αίγυπτο (Έξοδος 12: 30-32). 

 

Έτσι, 600.000 Εβραίοι (χωρίς να συνυπολογίζονται τα γυναικόπαιδα και οι μη Εβραίοι που τούς ακολούθησαν), αναχώρησαν πεζοί για την Χαναάν (Έξοδος 12: 37 & Αριθμοί 1: 46). 

 

Τούς καθοδηγεί ο ίδιος ο Θεός (την ημέρα, με την μορφή…σύννεφου 

και την νύχτα με την μορφή…φωτιάς), 

χωρίς όμως να τούς προσφέρει την συντομότερη οδό, που περνά μέσα από την γη τών Φιλισταίων, επειδή όπως κι ίδιος λέει, «Μήπως ο λαός, βλέποντας τον πόλεμο, μεταμεληθεί και επιστρέψει στην Αίγυπτο» (Έξοδος 13: 17). 

 

Εν τω μεταξύ όμως, ο Φαραώ, μετάνιωσε που απελευθέρωσε τού Εβραίους κι αφού ετοιμάζει τον στρατό του, σπεύδει ξοπίσω τους για να τούς συλλάβει, παρ’ όλα τα «θεϊκά» ραπίσματα που είχε δεχτεί μέχρι τότε (Έξοδος 14: 5-7). 

 

Η επέμβαση τού Θεού, αποδεικνύεται σωτήρια, καθώς ανοίγει δρόμο στα νερά τής Ερυθράς Θάλασσας για να περάσουν και να σωθούν οι Εβραίοι, ενώ μόλις το κατορθώνουν, αμέσως τα νερά ξαναγυρνούν πίσω, καταπνίγοντας έτσι τον Φαραώ και τον στρατό του που τούς κυνηγούσαν (14: 19-28).

 

Καταπληκτική ιστορία, θα μπορούσε να αναλογιστεί κάποιος, ακόμη κι αν παραβλέψει τα προηγούμενα ερωτήματα, ή και αν αποφύγει τον πειρασμό να σκεφτεί: 

 

Ο «παντοδύναμος» Θεός, που έκανε τούς Αιγύπτιους «με τα κρεμμυδάκια», σε ποιο ακριβώς σημείο προβληματίστηκε με τούς Φιλισταίους και δεν επιχείρησε να τούς δώσει να καταλάβουν «ποιος είναι το αφεντικό»;

 

Πράγματι λοιπόν, θα ήταν όντως μια δραματική ιστορία, αν δεν είχε ωστόσο και κάποιες…«αδυναμίες»…

 

Κατ’ αρχάς, το κοσμοϊστορικό αυτό «γεγονός» αναφέρεται μόνο στην Βίβλο και πουθενά αλλού. 

 

Καμμία σύγχρονη εξωβιβλική ιστορική καταγραφή ή αναφορά, δεν υπάρχει περί αυτών που περιγράφει η «Έξοδος». 

 

Οι ίδιοι Αιγύπτιοι το αγνοούν κι αυτό καθίσταται περίεργο, καθώς οι Αιγύπτιοι ιστορικοί κατέγραφαν πολύ πιο ασήμαντα γεγονότα απ’ αυτό, είτε θετικά, είτε αρνητικά ήταν αυτά για την Αίγυπτο, πολλώ μάλλον μια τραγωδία τέτοιου μεγέθους. 

 

Είναι δυνατόν να τούς διέφυγε; 

 

Βεβαίως, οι Αιγύπτιοι αναφέρουν τούς Εβραίους, αλλά όχι ως δούλους όπως τούς παρουσιάζει η «Έξοδος», αλλά σαν νομαδικές φυλές που κατέφυγαν στην Αίγυπτο, λόγω…πείνας. 

 

Κάποιες από τις, κατά πολύ μεταγενέστερες, θεωρούμενες αναφορές στην βιβλική ιστορία τής «Εξόδου», είναι αυτές τών Αιγύπτιων ιστορικών, Μανέθωνα (3ος αιώνας π.Χ.) και Χαιρήμωνα (1ος αιώνας π.Χ), καθώς και τού συγγραφέα Λυσίμαχου τού Αλεξανδρινού (2ος αιώνας π.Χ.). 

 

Όμως, οι ιστορίες τους, εκτός τού ότι δεν παρουσιάζουν ικανή συμφωνία μεταξύ τους, απέχουν αρκετά από την βιβλική διήγηση. 

 

Πέραν αυτών, είναι αμφισβητήσιμες (ακόμη κι απ’ τούς πρώιμους Ιουδαιοχριστιανούς ιστορικούς, όπως ο Ιώσηπος) και περισσότερο οι δυο πρώτες, ως θύματα πλαστογραφίας.

 

Δεύτερον, 

σε αρκετά σημεία τής «Εξόδου», γίνεται λόγος για κοπάδια από ζώα (πρόβατα και βόδια) που κατέχουν οι Εβραίοι, ενώ σε μία από τις «πληγές» που έστειλε ο Θεός στους Αιγυπτίους, ψόφησαν όλα τα ζώα τους, πλην αυτών που κατείχαν οι Εβραίοι (Έξοδος 9: 6). 

 

 

Οι συγγραφείς τής «Εξόδου», μάλλον θα πρέπει να ξεχάστηκαν εδώ, καθώς δούλοι με δικαίωμα ιδιοκτησίας και μάλιστα ολόκληρων κοπαδιών ζώων, δεν παραπέμπουν σε «στενάζοντες» δούλους που υποφέρουν, αλλά σε ελεύθερους πολίτες, έστω και με, ενδεχομένως, περιορισμένα δικαιώματα ως αλλοδαποί. 

 

Ίσως μάλιστα, ο αναγνώστης προβληματιστεί ακόμη περισσότερο, αν πληροφορηθεί από την «Γένεση», ότι ο δυνάστης Φαραώ αποδεικνύεται υπερβολικά καλός και εύσπλαχνος με τούς αυτοαποκαλούμενους δούλους, καθώς τούς παραχωρεί το «καλύτερο μέρος τής γης» για να κατοικήσουν, την «γη Γεσέμ» (Γένεσις 47: 5-6).

 

 

Τρίτον, 

δεν υπάρχει κανένα ιστορικό τεκμήριο, ή έστω ένδειξη, πως πραγματοποιήθηκε μια τέτοια μαζική μετακίνηση πληθυσμού, ούτε στην Αίγυπτο, ούτε και στην Χαναάν. 

 

Μιλάμε όμως, για ένα και πλέον εκατομμύριο κόσμο, που είναι αδύνατον να πέρασε απαρατήρητο στο διάβα του, ωσάν να περνούσαν μυρμήγκια. 

 

Κάποιοι μελετητές τής Βίβλου, στέκονται στην ερμηνεία τής εβραϊκής λέξης «ελέφ», που βρίσκεται στο πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο και η οποία σημαίνει «χιλιάδα», αλλά και «οικογένεια», κατεβάζοντας έτσι τον αριθμό τών Εβραίων τής «Εξόδου», σε μερικές χιλιάδες.

 

Τέταρτον, 

παρατηρούμε πως ο Φαραώ δεν αναφέρεται με το όνομά του, αλλά με τον τίτλο του. 

 

Αρκετά περίεργο, δεδομένου, ότι στις «ιερές» γραφές αναφέρονται ονομαστικά, ένας σωρός τυχάρπαστα κι ασήμαντα πρόσωπα, όπως π.χ. οι μαμές που ξεγέννησαν τον Μωυσή, ονόματι Σεπφώρα και Φουά (Έξοδος 1: 15), αλλά όχι το όνομα ενός βασιλιά και μάλιστα τού δυνάστη βασιλιά! 

 

Γιατί όμως ο συγγραφέας (ή οι συγγραφείς) τής «Εξόδου», αποφεύγει επιμελώς να αναφέρει το όνομα του Φαραώ; 

 

Μήπως, επειδή…το αγνοεί; 

 

Όμως, αν και το όνομα τού Φαραώ -επανειλημμένως- δεν αναφέρεται στην «Έξοδο», έχουμε μία πολύ σημαντική πληροφορία γι’ αυτόν: 

 

Πνίγηκε μαζί με τούς στρατιώτες του, κατά το πέρασμα τών Εβραίων από την Ερυθρά Θάλασσα. 

 

Τι «έκπληξη» όμως…  

 

Τουλάχιστον στην περίοδο, όπου τοποθετείται «Έξοδος» (ανάμεσα στον 13ο και 15ο αιώνα π.Χ.), δεν υπάρχει καμμία ιστορική καταγραφή για θάνατο κάποιου Φαραώ από…πνιγμό και ακόμη περισσότερο, για τέτοιου είδους καταστροφή στρατού.

 

Πέμπτον, 

γνωρίζουμε πως οι Εβραίοι, βγαίνοντας από την Αίγυπτο, κατευθύνονται προς την «Γη τής Επαγγελίας», την Χαναάν, όπου προτίθενται να εγκατασταθούν, ως ελεύθεροι πλέον από τούς Αιγύπτιους. 

 

Μια τέτοια κίνηση όμως, φαντάζει τουλάχιστον κωμική, αν λάβουμε υπόψιν, ότι την εποχή εκείνη, η περιοχή τής Χαναάν μέχρι και τούς ποταμούς Τίγρη και Εφράτη, στην Μεσοποταμία, ήταν υπό τον έλεγχο τών…Αιγυπτίων!

 

Υπάρχει άραγες, λογική εξήγηση ή προσέγγιση σ’ αυτές τις τραγελαφικές βιβλικές ιστορίες;
 

Φυσικά και υπάρχει και παρατίθεται ευθύς αμέσως:

 

Ως γνωστόν, η Παλαιά Διαθήκη αποτελείται από διάσπαρτα εβραϊκά κείμενα, τα οποία άρχισαν να συγκεντρώνονται και να ταξινομούνται κυρίως μεταξύ 6ου και 4ου αιώνα π.Χ., ενώ μέχρι τότε είχαν ήδη υποστεί πολλαπλή επεξεργασία από διάφορους συγγραφείς. 

 

Τα αρχαιότερα αυτών των κειμένων, είναι τών λεγόμενων «προφητών», τα πρώτα εκ τών οποίων χρονολογούνται από τον 9ο με 8ο αιώνα π.Χ. 

 

Τα βιβλία τής «Πεντάτευχου» («Γένεσις», «Έξοδος», «Λευιτικόν», «Αριθμοί» και «Δευτερονόμιον»), παρ’ ότι στην Παλαιά Διαθήκη κατατάσσονται πρώτα, γράφτηκαν μετά από αυτά τών περισσότερων «προφητών», μεταξύ 7ου και 5ου αιώνα π.Χ. 

 

Αυτό εξηγεί και το ότι η συντριπτική πλειοψηφία τών «προφητών» (Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ, Ζαχαρίας, Ιωνάς κ.ά.), αγνοεί ακόμη και το όνομα «Μωυσής», καθώς κι αυτά των «προπατόρων», τού Αδάμ και τής Εύας. 

 

Στα βιβλία αυτά, ουσιαστικά μεταφέρονται και καταγράφονται προφορικές παραδόσεις αιώνων (ενδεχομένως και με κάποια ψήγματα αλήθειας μέσα, όπως συμβαίνει συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις), ιουδαϊκών και μη (με την έννοια, ότι παρουσιάζονται ως ιουδαϊκές, προγενέστερες -μυθολογικές- παραδόσεις άλλων λαών), με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. 

 

Εν προκειμένω, η «Έξοδος», την συγγραφή τής οποίας, οι μελετητές την τοποθετούν περίπου στον 6ο αιώνα π.Χ., «εξιστορεί» υποτιθέμενα «γεγονότα», τουλάχιστον 7-8 αιώνων πριν. 

 

Έτσι εξηγούνται εν πολλοίς και οι όποιοι αναχρονισμοί και λογικές αδυναμίες που προκαλούν θυμηδία. 

 

Και αξίζει εδώ να σημειωθεί, πως ο Μωυσής, στον οποίον αποδίδεται η συγγραφή τής «Πεντάτευχου» (ή εβραϊστί «Τορά»), ιστορικά είναι παντελώς…ανύπαρκτος, καθώς δεν μάς άφησε κάποιο ενθύμιο-τεκμήριο…

 

 

 

O ισχυρισμος των εβραιων περι εξοδου απο την αιγυπτο

Ο Τσάρλτον Ίστον στο ρόλο του Μωυσή που διαχωρίζει την Ερυθρά Θάλασσα

 

Η διεθνής επιστημονική κοινότητα είναι διχασμένη αναφορικά με όσα περιγράφονται στο βιβλίο της Εξόδου της Παλαιάς Διαθήκης, 

 

("αλλά μια ομάδα ερευνητών λέει ότι βρήκε αποδείξεις για τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας,") το Πεσάχ (διάβαση) ή Πάσχα όπως ονομάζουν οι Εβραίοι την φυγή από την Αίγυπτο.

 

Ερευνητές του Doubting Thomas Research Foundation (DTRF - «Ερευνητικό Ίδρυμα Άπιστος Θωμάς»), που μελετά την ιστορική ακρίβεια των αναφερομένων στη Βίβλο, υποστηρίζουν ότι 

"μάλλον βρήκαν το δρόμο που ακολούθησαν καθοδηγούμενοι από τον Μωϋσή οι Ισραηλίτες προς τη Γη της Επαγγελίας." 

 

Ο κινηματογραφιστής Ράιαν Μάουρο του DTRF ταξίδεψε τρεις φορές στη Σαουδική Αραβία, απ’ όπου πέρασαν, όπως λέει οι Εβραίοι κατά το Πεσάχ (Πάσχα).

 «Αυτό που βρήκα εκεί με άφησε άναυδο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχαν όλες αυτές οι ενδείξεις που συμφωνούν με την Έξοδο και σχεδόν κανείς εκτός της περιοχής δεν τις γνωρίζει», είπε στη βρετανική εφημερίδα Daily Star.

Tο βιβλίο της Εξόδου – το δεύτερο της Πεντατεύχου της Παλαιάς Διαθήκης – αφηγείται την ιστορία του Ισραηλιτικού λαού από τη γέννηση του Μωυσή μέχρι την κατασκευή της Σκηνής του Μαρτυρίου κατά το δεύτερο έτος από το Πεσάχ (Πάσχα).

Σύμφωνα με όσα αναφέρει η Έξοδος οι Εβραίοι κυνηγημένοι από τον στρατό των Αιγυπτίων διέβησαν την Ερυθρά Θάλασσα, τα νερά της οποίας διαχώρισε στα δύο ο Μωυσής. 

 

Οι Αιγύπτιοι τους ακολούθησαν, όμως τα νερά ξαναγύρισαν και σκέπασαν όλο το στρατό του φαραώ. 

 

Αργότερα οι Ισραηλίτες έφθασαν στο όρος Σινά, όπου ο Μωυσής παρέλαβε τις δέκα εντολές από τον Θεό και μετά από 40 χρόνια στην έρημο εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του σημερινού Ισραήλ.

Η κορυφή του όρους Σινά.

 

 

 

 

 Το ελληνορθόδοξο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά.

 

 

 

 Η τοποθεσία του βιβλικού Όρους Σινά συνδέεται παραδοσιακά με την χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο, όπου χτίστηκε και το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο σημείο, όπως πιστεύεται, της φλεγόμενης βάτου, όπου ο Θεός αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά στο Μωυσή. 

 

 

Αλλά ο Ράιαν Μάουρο πιστεύει ότι το πραγματικό Όρος Σινά βρίσκεται περίπου 160 χλμ. ανατολικότερα, πέρα από τον κόλπο της Άκαμπα που χωρίζει τη χερσόνησο του Σινά από τη Σαουδική Αραβία. 

 

«Μετά από τρία ταξίδια στη Σαουδική Αραβία είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι οι Ισραηλίτες πήγαν στην Μαδιάμ, κατά τη φυγή τους (Πεσάχ ή Πάσχα) από την Αίγυπτο», λέει. 

 

Η Μαδιάμ, η χώρα των Μαδιανιτών, εκτείνεται μεταξύ Αιγύπτου και Μωάβ, πιθανότατα προς ανατολάς του Αιλανιτικού Κόλπου και εκεί κατέφυγε ο Μωυσής μετά τον φόνο του Αιγύπτιου και εκεί νυμφεύθηκε τη θυγατέρα του ιερέα Ιοθώρ.

Στο χάρτη διακρίνεται με κόκκινο το σημείο όπου κατά τον Μάουρο οι Εβραίοι διέβησαν την Ερυθρά Θάλασσα καθώς και η «πραγματική», όπως λέει, τοποθεσία του Όρους Σινά, όχι στην ομώνυμη χερσόνησο, αλλά στη Σαουδική Αραβία / Χάρτης: DTRF

 

 

 

 

 Ο Μάουρο λέει ότι υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Μωυσής οδήγησε τους Εβραίους απέναντι από τον κόλπο της Άκαμπα, από το σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η παράκτια πόλη Νουβέιμπα στα ανατολικά της χερσονήσου του Σινά, όπου το πέρασμα είχε πλάτος σχεδόν 12 χλμ. και σχετικά μικρό βάθος 33 μέτρων.

 

 «Θα χρειαστεί κάποιο διάστημα μέχρι η εναλλακτική αυτή θεωρία καταχωρηθεί στην κοινώς αποδεκτή ιστοριογραφία, αλλά πιστεύω ότι το έργο μας θα αλλάξει ριζικά τις απόψεις αναφορικά με το θέμα», υποστήριξε.

Από αυτό το σημείο στον κόλπο της Άκαμπα λέει ο Μάουρο ότι πέρασαν οι Εβραίοι την Ερυθρά Θάλασσα.

 

 

 

Σύμφωνα με την άποψη πολλών επιστημόνων δεν υπάρχουν αρχαιολογικές αποδείξεις για την Έξοδο (Πεσάχ ή Πάσχα) και η Βίβλος μάλλον αποτελεί μια προσπάθεια του εβραϊκού λαού να καταγράψει τις ρίζες του, παρά μια αποτύπωση συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων. 

 

Αλλά ο Μάουρο διαφωνεί. «Εγώ θα έλεγα σε όσους διατηρούν αμφιβολίες για την Έξοδο να προσεγγίζουν με ανοικτό μυαλό το θέμα. 

 

Υπάρχει λόγος που η παράδοση αυτή πέρασε στις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες του πλανήτη, τον Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ», λέει. 

 

«Ίσως αμφιβάλλουν για την ιστορική ακρίβεια των αναφερομένων στο βιβλίο της Εξόδου ελλείψει αποδείξεων στο χώρο γύρω από το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, αλλά αυτά που βρήκαμε εμείς φαίνεται ότι συνάδουν με τις αρχαίες μαρτυρίες».

 

 

Στα τέλη του περασμένου χρόνου το ίδρυμά του, το DTRF, κυκλοφόρησε ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «Βρίσκοντας το Όρος του Μωυσή», που επεκαλείτο «αδιάψευστες αρχαιολογικές αποδείξεις» της φερόμενης ως πραγματικής τοποθεσίας του στη Σαουδική Αραβία. 

 

Ο Μάουρο ανέφερε στο ντοκιμαντέρ ότι βρήκε αρκετές αποδείξεις ότι η έξοδος των Εβραίων από την Αίγυπτο είναι πραγματικό γεγονός, όπως ένας βράχος στο όρος Χωρήβ που χτύπησε ο Μωυσής με το ραβδί του και ανέβλυσε νερό καθώς και τα κατάλοιπα ενός αρχαίου βωμού, όπου οι Ισραηλίτες λάτρευαν το χρυσό μοσχάρι όσο ο Μωυσής βρισκόταν στην κορυφή του όρους για να παραλάβει τις δέκα εντολές.

Αυτόν τον σχισμένο βράχο λέει ο Μάουρο ότι ίσως κτύπησε με το ραβδί του ο Μωυσής και ανέβλυσε νερό.

 

 

 «Το χρυσό μοσχάρι, ο διαχωρισμένος βράχος, ο βωμός, το σημείο διέλευσης της Ερυθράς Θάλασσας, όλα αυτά πρέπει να ταιριάζουν και ταιριάζουν μ’ αυτό το σημείο, όσο με κανένα άλλο», είπε. 

 

Και πρόσθεσε: «Μπορεί να μην πιστεύουμε στους θεούς των αρχαίων Αιγυπτίων, Βαβυλωνίων και Ασυρρίων, αλλά αποδεχόμαστε τα στοιχεία της ιστορικής ύπαρξης των λαών αυτών. 

 

Οι περιγραφές στο βιβλίο της Εξόδου δεν διαφέρουν και τώρα έχουν πραγματικές αποδείξεις ότι αυτά τα γεγονότα πράγματι έλαβαν χώρα».

 

PDF HERE

 

https://www.tovima.gr 

 https://www.pare-dose.net

https://www.iefimerida.gr 

 

 

theologos vasiliadis